Zit m'n jasje goed, zit m'n dasje goed...

Het weekend was gelukkig alweer beter gevuld dan de buis van onze thermometer met kwik. De lente leek vrijdagavond nog ver weg, dus tijd voor nog eens een winters-gezellige kwisavond ter ondersteuning van de dames van DBW. De routine zat er niet echt in, en dat in combinatie met een paar onoplettendheden, zorgde voor een niet zo verdienstelijke plaats, weliswaar binnen de eerste tien ploegen. Maar ook de zgn. ‘familiekwissen’ worden tegenwoordig afgeschuimd door mensen die zich opnieuw ontpoppen tot het soort van streberige ‘blokbeestjes van de eerste rij’ van weleer op school, wiens enige genoegen erin bestaat zoveel mogelijk juiste antwoorden te geven en andere ploegen de loef af te steken, bijhorende discussies met de jury, protest bij mogelijk meervoudige antwoorden en dies meer. Ik kan me er allemaal niet zo druk meer in maken (ondanks deelnames aan een kwiscompetitie in het verleden en kwissen op wekelijkse basis); het is niet voor niets een occasionele vrijetijdsbesteding, zo’n gelegenheidskwis. En de vrijdagavond begint mijn verstand al een beetje in te slapen.

Zaterdagavond waren we uitgenodigd (gelukkig als gasten) op een ‘Fundraising dinner’ in het MuHKA, dat op zoek was naar geld voor uitgebreide renovatiewerken. Na de laatste tentoonstelling van lolbroek Jacques Lizène afgelopen weekend gaat het museum immers voor verschillende maanden dicht om de airco, plafonds, interne structuren en ook de gevel te vernieuwen en op te frissen. Het diner, met als dress code ‘Venetiaanse maskers’, had een culinair aspect (ter harte genomen door Bo Coolsaet, die een ‘amoureus’ menu had samengesteld), een literair aspect (met een tekst over Casanova gebracht door de grote Jan Decleir) en een muzikaal aspect (met een verrassingsoptreden van Ernst Löw, die rondtrekt met een liedjestoernee). Uiteraard kwam er ook een financieel aspect aan te pas, dat al gedeeltelijk ter harte was genomen door de gulle gastheer aan wiens tafel we mochten zitten, en er werd ook nog een (redelijk betaalbare, doch geheime) veiling gehouden, waarin we net naast een schets van Rik Poot grepen doordat iemand anders 10 euro meer had geboden...

De zondag – ondanks het nieuwe tijdstip toch laattijdig begonnen wegens het vergeten verzetten van de klok (dat komt ervan, als je op het NMBS-ritme leeft) – werd dan weer kunstzinnig ingevuld met een bezoek aan het terracottaleger van Xi’An, of althans een heel klein deeltje daarvan, dat in Maaseik enorm veel succes oogstte, en ook de laatste dag van de tentoonstelling ook nog een uitverkochte volksverhuis teweegbracht. Zo te zien heeft menig Belg niet alleen een baksteen, maar ook een terracotta soldaat in z’n maag, want het was een ware overrompeling. De locatie was dan ook vrij klein – hoewel groot genoeg in verhouding tot de tentoongestelde stukken, en heel mooi opgebouwd – maar misschien een beetje slachtoffer van z’n eigen succes met reclame in De Standaard en Knack. De terracotta soldaten, ook al stonden er maar een 10-tal, waren in ieder geval indrukwekkend en kregen het talrijk opgekomen publiek wel heel stil. Maar dat deden bij ons dan ook weer de pannenkoeken van het Pannenkoekenhuis... Op en top een zondagse uitstap.