I know what you want

Hoewel de man met (tab)baard op het paard nog niet is langsgekomen voor de allerkleinsten, worden we nu alvast om de oren geslagen met aanbiedingen voor kerstaankopen en pakjes die straks een tweede jeugd op eBay te wachten staat. Vooral na de Boekenbeurs is er keuze te over, en ook in de aanloop naar kerst toe bevallen er regelmatig nog BV’s van hun persoonlijke visie op koken of “lifestyle”, zoals binnenhuisinrichting tegenwoordig wordt genoemd. Daar waar de meeste mensen zich vroeger tevreden stelden met een kookboek van de KVLV ofte Boerinnenbond, waarin alle basics stonden en staan vermeld die je moest kennen om een goede gastvrouw of –heer te zijn, en men voor interieurtips in mijn heimat tevreden was met een bezoek aan “het Pepermanneke”, kan je tegenwoordig geen likje saus of verf meer aanbrengen zonder dat het groot licht van Jo, Pascale of Astrid daar moet over schijnen.

Brengen ze baanbrekende ideeën, nieuwe smaken, een revolutionaire aanpak om het leven onder je dak en in je pan drastisch te wijzigen en je persoonlijke prestaties dienaangaande tot ongekende hoogten te brengen? Hoegenaamd niet. Meestal is het dus een eindeloos herkauwen van reeds verschenen informatie die niets bijbrengt aan het bestaande spectrum van grotendeels reeds overbodige publicaties. Getuige de Libelle, Flair, Feeling of iets gelijkaardigs die je in de wachtzaal van de dokter vindt en waarin je ettelijke jaren na de vervaldatum exact hetzelfde zal lezen als wat nu aan de orde is.

Als de vlam namelijk in de pan slaat en een nieuwe trend zich voordoet in de keuken – ik denk hier in casu aan pakweg het uitsmeren van deze of gene puree op het bord; bobbeltjes saus naast de proteïnen spuiten bij één of ander cheil cherechje; het terugvinden (voor de derde keer in 40 jaar) van “vergeten groenten” – dan raakt die zo snel verspreid via kookprogramma’s, brasseriebezoeken en andere tendentieuze acties, dat er geen BV voor nodig is om daar nog eens persoonlijke tekst en uitleg bij te verschaffen, met vooral als doel het eigen ego in de kijker te zetten. Hetzelfde geldt overigens voor de waanzinnige storm van haast dwangmatig opgelegde interieurdecoratiestromingen, waardoor potentiële kopers van huizen binnen twintig jaar enkel nog opgezadeld zitten met muisgrijs-witte eetkamers, petrolblauw-gifgroene keukens of antraciete badkamers-met-doorloopregendouche en dat allemaal dienen te gaan renoveren in de aldan weer heersende folie. Als ik mijn toilet psychedelisch paars of bloedrood wil schilderen omdat ik mij daar het meest bij op mijn gemak voel, dan hoef ik geen BV om mij te zeggen wat volgens hem of haar de rave van de dag is. Echt niet. Om nog maar te zwijgen van het feit dat in enkele van deze gevallen het gaat om BV’s van het soort van 12-stielen-en-13-ongelukken, die toevallig vandaag nu eens even in de kijker staan omwille van één of andere soap of wellnesshorror op TV.

Maar blijkbaar is het voor Janneke en Mieke belangrijker wie hem of haar iets wijsmaakt, dan wat de persoon te vertellen heeft, wat vorig jaar ter gelegenheid van de boekenbeurs door Kobe Ilsen werd aangetoond met een nepkookboek dat ook na de beurs nog werd verkocht, terwijl hij naar eigen zeggen nog geen ei kon bakken. En na de Astrid Bryan “lifestyle“-gekte op de boekenbeurs, heeft nu Nathalie Meskens dus ook een kookboek uitgebracht. Omdat... – euh –  ze een Thais restaurant uitbaat waar een Thaise chef in staat die zijn eigen gerechten klaarmaakt. Tja, daar zaten we allemaal op te wachten natuurlijk; gaat ongetwijfeld verkopen als Thaise viskoekjes. DeSlechte kan alvast plaats beginnen maken.

Misschien had de regering haar nieuwe begroting beter laten voorstellen door Astrid Bryan. Iedereen zou ze awesome gevonden hebben.

Met de wijven niks als last

Bill Clinton was er, met scha en vooral met schande, al achter gekomen in het Ovaal Kantoor, en een mens zou denken dat zoiets wel enkele jaren als voorbeeld kan dienen voor zijn compatriotten. Even dacht iedereen dat de balans overigens was doorgeslagen in de andere richting, de VS massaal voor een presidentskandidaat zouden kiezen die er niet bepaald vooruitstrevende ideeën op nahield inzake vrouwen (installateurs van haarden wreven zich al likkebaardend in de handen, met het oog op een verhoogde omzet vanaf 2013), maar op het laatste nippertje kreeg Obama toch nog de meerderheid op zijn hand, waar deze positie van zijn opponent inzake het andere geslacht wellicht veel mee te maken had. In zekere zin hadden ze Romney dus ook al het presidentschap gekost.

Ondanks zijn illustere voorbeelden (naast de voorgaande hebben ook pakweg Julia, QE1 en Delilah wel enkele mannen in de problemen gebracht) blijkt dat zeer recent het hoofd van de CIA zich vergaloppeerd heeft aan het “zwakke” geslacht en dermate zijn vingers – en wie weet wat nog allemaal – heeft verbrand dat hij stante pede kon aftreden en het onmiddellijk gaan uitleggen bij zijn eega aan de haard. Zijn biografe nam haar werk namelijk zo ernstig dat ze een lijfonderzoek noodzakelijk achtte en de Generaal aan wel meer dan alleen maar de tand voelde om haar verhaal te stofferen. Daarbij werd hij ook nog in verband gebracht met een andere dame die zijn wapendracht van nabij zou hebben geïnspecteerd, maar daar is dan weer geen duidelijkheid over. Het hele verhaal zou overigens het daglicht niet hebben gezien als de twee geen openlijke cat fight zouden zijn begonnen met de nieuwe media als inzet, en als de Amerikaanse autoriteiten niet van mening waren dat hierdoor de veiligheid van de natie in het gedrang zou zijn gekomen. Waar hebben we dat nog gehoord? Exit de Generaal, dus, hiermee in zijn Achilleshiel geraakt, en hij mag nu allicht op de blaren gaan zitten.

En nu straks nog uit onze kinderliedjes schrappen dat mamaatje zal kijven? Doe het uw zonen alstublieft niet aan: een verwittigd man is er twee waard.

Virtual Insanity

Een onwaarschijnlijk lange blogpauze was mijn deel na een niet levensbedreigende doch wel noodzakelijke medische ingreep aan de speekselklier, op gevaar van eliminatie van de daardoor passerende gezichtszenuw, met het risico om voor de rest van mijn dagen als een soort permanente Andre Van Duinkloon door het leven te gaan. Edoch, de arts in kwestie had een stevige hand en heeft mij geen oor aangenaaid, hoewel het wel even opzij diende te worden gelegd om de werkzaamheden grondig uit te voeren. (Bepaalde bronnen meldden mij overigens dat het aannaaien van een oor bij de vrouwelijke soort toch van nul en generlei waarde zou zijn, omdat ze toch niet kunnen luisteren en dat zulks van andere dan van fysieke aard is. Doch dit terzijde.) “All is well that ends well”, zoals de Shake ooit schreef, en na een tweetal weken rehabilitatie zijn de plooien nagenoeg gladgestreken en de wonden dichtgegroeid, op enige plaatselijke gevoelloosheid na – die overigens niet misstaat in het huidige maatschappelijke en politieke klimaat – maar over de terugkeer daarvan zou dan weer enige tijd kunnen overgaan, hoewel het geen verdere activiteiten in de weg staat (ik heb het nu nog steeds over mijn persoonlijke plaatselijke fysieke gevoelloosheid – die maatschappelijke fysionomische is van een geheel andere aard).

Zo mocht ik natuurlijk ook weer de geneugten ondervinden van het ziekenhuisverblijf, iets dat ik iedereen – tenzij u zich wel in een levensbedreigende situatie zou bevinden – ten stelligste kan afraden. Niet dat het dit keer aan de arts of de verpleging lag, verre van, maar in het holst van de nacht met een brute forçe gewekt worden door de stem van Frank Raes vergezeld van voetbalgejuich en een streng sprekende Jan Becaus die al voor de derde keer die nacht zijn nieuws mag herhalen, omdat de bejaarde en verwarde overbuur niet kan wachten tot de haan zelfs maar éénmaal kraait en klaarblijkelijk enig probleem had met kloklezen, bovendien zijn activiteiten wou delen met de rest van de afdeling, maakte dat ook dit verblijf ook weer niet met vijf sterren werd toebedeeld. Daarnaast kwamen de maaltijden overigens ook niet in de buurt van een Bib Gourmand.

Ondertussen heb ik ook besloten om een al dan niet definitieve pauze in te lassen op de blauwe site van de heer Zuckerberg, die daardoor nog minder aan mij verdient dan hij nu al deed. Wat voor mij, om het met een recent gelezen quote van Linkman te zeggen “een casual site is waar fun belangrijk is”, begint blijkbaar voor sommige mensen gargantueske en levensnoodzakelijke/-bedreigende proporties aan te nemen, waarbij persoonlijke reacties via telefoon en e-mail op de gepleegde posts niet worden geschuwd, en dingen letterlijk, persoonlijk, ja zelfs aanstootgevend worden genomen. Zoals reeds eerder gezegd: een beetje perspectief, alstublieft. En laat u eens wat minder gauw een oor aannaaien.