Met zeven aan de tafel

Mijn laatste blog dateert alweer van februari, wat wel erg klinkt als 'vorige maand'. Veel werk overdag, baskettraining en teveel sociale activiteiten op de agenda op de vrije uren die restten 's avonds en tijdens het weekend, zorgen dat het potje af en toe al eens overkookt. Te veel routineuze verslaggeving waarvan het sop de spreekwoordelijke kool niet waard is, kan bijzonder onaangename oprispingen bij het lezerspubliek tot gevolg hebben, en daarom dringt een exquise selectie zich op om de fijnproevers van leesbeetjes te voorzien, die door tijdsgebrek echter veelal door de mazen van het net glippen.

Net na mijn laatste input, die een uitgekookt verslag was van een semi-gastronomisch uitstapje beneden 's lands grenzen, mocht ik op een koude woensdagavond met enkele ex-collega's en vriendinnen alweer aanschuiven bij Resto Henri in Brussel. Het restaurant in de schaduw van de Brusselse 'Vismet' was een tweetal weken ervoor nog aangeprezen in de Weekend Knack, en net het weekend ervoor nog in De Standaard, alsof ze zelf met hun restaurant hadden geschooid bij de pers. Want wat meteen opviel, was dat de beide publicaties alleen maar woorden van lof hadden voor de keuken van Resto Henri. Bibi wil natuurlijk eerst zelf proeven en dan oordelen, en het was duidelijk dat de journalisten hun beoordeling op een schoteltje kregen aangereikt, in ruil voor een gratis maal. Geen grote keuken, maar 'Standaard' Belgische keuken, en eigenlijk nog niet eens van een uitgesproken originaliteit. Of toch iets dat het vermelden waard was: omdat we nogal lang moesten wachten, kregen we van de chef een klein hapje, en dat was een halve 'kroket van varkenswangetjes' die als voorgerecht op de kaart stond. Het proefde lekkerder dan het bekte, en kon toch ons hart een beetje verwarmen voor Resto Henri. Misschien in het vervolg toch maar zelf checken 'what's cooking', alvorens uit de hand van de geschreven pers te eten.