Enkel voor de sport

Zaterdag was het tornooi van onze basketbalclub. Vermits onze gebruikelijke sporthal De Schalk bezet was, moesten we voor een dag uitwijken naar de gemeentelijke sporthal in Klein-Willebroek, waar gewoonlijk Turuka speelt. Het was, met uitzondering van de 45 minuten training die ik in de loop van de vorige week 'even' had gehad, de eerste keer in 4 maand dat ik terug aan een wedstrijden begon, en ik mocht er meteen voor drie matchen tegenaan. Meteen ook de eerste keer met mijn "nieuwe" ploeg DBW 3, die dit jaar in 2de provinciale zal aantreden, na een verdienstelijke tweede plaats in derde provinciale te hebben behaald vorig seizoen. Mijn ploegmaats zijn nu nog een pak jonger dan die van vorig jaar bij DBW 2, maar het gaat er heel wat minder snel aan toe dan in landelijke. Verder mocht ik toch ook nog even DBW 2 uit de penarie helpen, omdat Evy daar met een gebroken hand zit na een vorige wedstrijd. Ondanks de matige temperatuur en het waterig zonnetje was het in de sporthal verschrikkelijk heet, maar zowel speelsters als entourage van de deelnemende ploegen deden hun best om dorst en honger tegen te gaan in de bar en aan het frietkraampje dat aan de ingang stond opgesteld. Niet echt het toonbeeld van gezonde sportvoeding, maar drie wedstrijden in een een bloedhete sporthal verdienden toch wel een frietje. Nog even en dan trekt het basketcircus weer op gang, al zal het voor mij vanaf nu heel wat meer vanop een respectabele afstand en met een mindere intensiteit zijn.

Nu niet alleen in Griekenland alles oververhit geraakt en dromen in vlammen opgaan, maar ook de Belgische politieke crisis niet geblust geraakt, wordt het laatste greintje Belgisch gevoel nog even in stand gehouden door onze sporthelden, en daar zijn er nu zowaar nog bijgekomen: sinds een paar weken is het aan de wereld (en wellicht ook aan de Belgen zelf) bekend geraakt dat er in ons land ook hockey wordt gespeeld. Het betreft hier uiteraard de variant op gras, en niet die op ijs, want daar zijn de Belgen ongetwijfeld niet glad en niet cool genoeg voor. Maar toch, we hebben dus een ploegsport die de Belgische driekleur mag gaan verdedigen op de Olympische Spelen in Peking. Sire, er zijn nog Belgen (en ze slaan de bal niet mis).

The magical mystery tour

Alsof het weer dat we dezer dagen ervaren de zomer nog niet erg genoeg maakt, zorgen onze politici nu ook nog voor een Belgische crisis. We worden dagelijks bekogeld met onheilspellende berichten over het nakende einde van België, het vertrek van Vlaanderen uit de Belgische staat, en nu zelfs een opiniepeiling die stelt dat 2/3de van de Vlamingen niet afkerig zou zijn van - oh afgrijzen! - een fusie met Nederland. Misschien kunnen sommige flaminganten zich nog eens goed verdiepen in de geschiedenis van Vlaanderen, om vast te stellen dat alles begonnen is met een gebied dat oorspronkelijk een leengebied van Frankrijk was, dat in de loop der eeuwen door zoveel volkeren is overspoeld en bezet (en dientengevolge er ook mee vermengd), dat het niet meer erg overzichtelijk is waaruit we nu precies voortkomen.

Bovendien wordt vandaag in de pers gemeld dat de 1/3 van de jongeren een bedroevende wetenschappelijke basiskennis heeft, en bv. nog niet eens weet dat de aarde rond de zon draait. In plaats van op politiek niveau onder andere te krakelen over kieskringen en dies meer, zouden de heren en dames politici beter wat meer tijd, geld en moeite steken in degelijk onderwijs. Want uit het hele politieke gekrakeel blijkt maar één ding: dat ook de politici denken dat de zon, de wereld en heel haar middelpuntvliegende kracht rond hen draait, en dat is iets waar noch Vlamingen, noch Walen beter van worden.

Maar om op een leuke noot te eindigen: gisteravond heb ik eindelijk mijn laatste Harry Potter beëindigd. Voor de mensen die het nog niet gelezen hebben ga ik natuurlijk niets verklappen, maar het was zeer zeker een verrukkelijk boek, en één van de meest meeslepende exemplaren. Het was met enige tristesse dat ik het heb dichtgeklapt, omdat het nu wel het onverbiddelijke einde was, nu de rode draad die door alle verhalen loopt in dit laatste deel volledig werd afgeknipt. Tenzij JK Rowling natuurlijk binnen enige termijn haar spreekwoordelijk ezeltje (…) weer aanspreekt, en via een andere wending één of ander vervolg aan de verhalen breidt. Ik ben in ieder geval altijd een grotere fan geweest van de boeken dan van de films, omdat boeken natuurlijk voor een deel op je eigen verbeelding steunen. Volgend jaar zou de film “Harry Potter and the Half-Blood prince” in de bioscopen verwacht worden, maar voor de opnames van dit laatste deel zal men zich dan toch mogen gaan haasten, vooraleer Daniel Radcliffe nog een paar keer bloot over een podium gaat hossen, en zijn geloofwaardigheid als de brave tovenaar helemaal verliest.

Afgelopen vrijdagavond waren we met enkele collega's uitgenodigd bij een ex-collega die een appartement in Nieuwpoort heeft gekocht, voor een echte ladies' night. Kortom, een avondje eten, drinken en kletsen, gevolgd door een sleep-in en een strandwandeling na de brunch.

De avond is vrij rustig verlopen en geëindigd (om 2 uur 's nachts), na een etentje in een plaatselijke brasserie, waarbij iedereen de lang verhoopte mosselen waarop we met z'n allen al een week verlekkerd zaten, aan onze neus zagen voorbij gaan, omdat bij stom toeval het gereserveerde restaurant zowat het enige op de hele zeedijk was waar geen mosselen op de kaart stonden. Maar goed, de uitgebreide brunch die Britt ons voorzette maakte dan weer veel goed, evenals de mooie strandwandeling.

Voor mij was het bezoek aan Nieuwpoort het eerste in zo'n 26 jaar, na het eerste historische sportkamp van mijn basketbalclub, die toen nog BBC Duvel heette. Historisch in die zin dat het enerzijds voor mij als 10-jarige destijds de eerste meerdaagse vakantie zonder mama en papa was, en anderzijds omdat de oudere jeugd (waaronder mijn 18-jarige zus) bij dit eerste sportkamp van de club nog volledig carte blanche scheen te hebben, wat tot velerlei nachtelijke avonturen leidde (vandaar dat het algauw "historisch" werd, door de verhalen die er daarna uit volgden, en de restricties die er logischerwijze op volgden bij volgende sportkampen). Voor dat sportkamp verbleven we destijds in het mooie gebouw van wat toen "Kindervreugde" heette, een traditioneel kustgebouw in Anglo-Normanische stijl, zoals men die nu enkel nog terugvindt in steden als Le Touquet, Dinard of, dichter bij huis, De Haan.

Bij mijn terugkeer 26 jaar later, bleek tot mijn grote plezier dat het gebouw, dat gelukkig was geklasseerd als cultuurpatrimonium, nog niet ten prooi was gevallen aan de sloop- en bouwlust die aan de kust heerst, waarbij originele en esthetisch verantwoorde gebouwen plaats moeten maken voor monotone mastodonten, met als doel er zoveel mogelijk bezoekers in te proppen op dezelfde oppervlakte, en er dus ook zoveel mogelijk geld aan te verdienen. Iets wat trouwens, wanneer je met de boot van Engeland naar Calais vaart, het lelijke beeld doet ontstaan van de "muur" van gebouwen die start waar de Franse grens eindigt, en doorloopt tot de Nederlandse grens.

Wel integendeel, het gebouw (waarbij jammer genoeg toch een nieuwe vleugel werd neergepoot) schijnt een tweede jeugd te beleven onder de naam De Barkentijn, en doet nog steeds dienst als onthaalcentrum voor allerhande groepen. Als iemand ooit een verblijf zoekt voor een sportkamp of andere een groepsvakantie aan zee, dan is dit gebouw zeker een aanrader, al was het maar om het mooie en historische kader waarin je verblijft.

Nieuwpoort verraste overigens ook zeer aangenaam, omdat het niet de grote volkstoeloop kent zoals de gebruikelijke trekpleisters Knokke, Oostende, Blankenberge enz., maar integendeel nog zeer rustig is, en dat voor een zaterdag in de maand augustus, in een week met een feestdag. De stad kent een groot aantal mooie winkels en boetieks, en als je op de brede dijk loopt zie je nog echt een strook duingrond, die elders vaak al lang is verdwenen. Bovendien wordt de stad geflankeerd door een zeer mooie jachthaven met vaargeul, en op de dijk prijkt een aardig kunstwerkje van Jan Fabre, waardoor ze van alles een beetje heeft.

Ik denk dat ik zeker nog wel eens een keertje terugkeer naar Nieuwpoort, vooral ook omdat er nog heel wat te zien is. Maar de volgende keer eet ik dan wel mosselen...

Een blog opstarten

In navolging van zowat half Vlaanderen, en met de overtuiging dat ik wellicht niet zoveel te vertellen, maar dan toch minstens een pak meer schrijverstalent heb dan de doorsnee blogger, heb ik ook maar besloten om een blog te starten. Een mens moet iets doen om een dood moment op te vullen waarop je geen boek kan lezen, en zelf oeverloos het net afschuimen werkt ook vrij afstompend. Te veel informatie kan immers ook vermoeiend zijn.

Niet dat ik een dagboek wil maken, want zo boeiend is mijn dagdagelijks wedervaren op kantoor nu ook weer niet. En Jan-met-de-pet-op heeft trouwens ook geen boodschap aan mijn dagelijkse tijdverdrijf. En ik heb ook geen huis te verbouwen, waarvan ik dan tot in den treure elke steentje dat wordt verlegd ga beschrijven op deze blog. (Mijn huis zou hier en daar wel wat verbouwing kunnen gebruiken, doch dit geheel terzijde.)

Nee, met de komst van ene Ph.D. uit L. heeft mijn leven nu plots, tegen alle verwachtingen in, een vrij drastische wending gekregen, en is het zicht op heel wat dingen compleet veranderd, zoals om te beginnen al mijn dagelijkse beslommeringen, mijn verwachtingen, mijn visie op wat komt en mijn vrijetijdsbesteding.

Laten we beginnen met de dagelijkse beslommeringen: zoals het cliché luidt "maken vele handen het werk licht", "is gedeelde vreugd dubbele vreugd", "gedeelde smart, halve smart" en noem maar op. Als je van een vrij lang single bestaan plots weer wordt gekatapulteerd in wat kan beschouwd worden als een ernstige relatie, kijk je plots heel anders tegen de zaken aan, en worden dagelijkse kwaaltjes en probleempjes meteen een pak minder, omdat er altijd wel iemand is met wie je ze kan delen en die eventueel een heel eenvoudige oplossing kan aanreiken.

Ook mijn vrijetijdsbesteding... Behalve het feit dat ik nu mijn dagen moet verdelen tussen twee steden die toch wel een 40-tal kilometer uit elkaar liggen, met als overbrugging de Brusselse ring tijdens de spitsuren, is dus ook mijn 27-jarige basketloopbaan aan herinzicht toe (dat, en natuurlijk ook het feit dat je als 36-jarige niet meer zo vlot met twintigers over het basketbalveld dartelt). Vandaar dat ik vanaf het komend seizoen ook weer terug in provinciale ga spelen, bij de derde ploeg van mijn club Dames Basket Willebroek.

En dan is er natuurlijk het toekomstvooruitzicht. Maar wat dat brengt, weet natuurlijk niemand, ook al heb je dan bepaalde verwachtingen. Maar wat het ook brengt, je zal het in ieder geval kunnen lezen op deze blog, waar ik op tijd en stond een beschrijving zal geven van... a day in the life.

Testing testing one two...