Close but no sigar

Via een collega werd een uitnodiging doorgestuurd voor het Global Progressive Forum dat vandaag en morgen in Brussel in en rond het Europees Parlement wordt gehouden. Een feest van de progressieve strekkingen in het Parlement, vooral socialistisch getint, maar evengoed ondersteund door bv. het ACV. Maar wat vooral in het oog sprong, was de openingsspeech die zou worden gehouden door Bill Clinton, ex-president en nu full-time speecher en wereldverbeteraar. Er moest worden geregistreerd voor het Forum voor 31 maart, wat we op kantoor natuurlijk 'en masse' hadden gedaan, vooral dan om de Bekende Amerikaan aan het woord te horen. Het Europees Parlementsgebouw (dat op zich al een bezoek waard is, evenals overigens de Place du Luxembourg ervoor, waar vandaag de terrasjes al welig tierden en evenveel volk lokten als Bill zelf) bevindt zich op een 15-tal minuten stappen van het kantoor, en wellicht waren we iets te laat vertrokken, want toen we tegen drie uur, het tijdstip waarop Hij zou aantreden, eindelijk binnengeraakten tussen de horden mensen, bleek de "hemisfeer" al overvol te zitten, en dus zat er niks anders op dan zijn speech in een ander halfrond te volgen via livestreaming. Close, but no sigar dus.

's Mans boodschap zelf was anders wel de moeite waard: het is aan de progressieven om iets te doen aan het verbeteren van de wereld, en in plaats van te discussieren van wie er iets moet doen, moet men nadenken over wat men kan doen, en onmiddellijk tot de actie overgaan. Elke open plek en zelfs elk stort ter wereld moet er niet gewoon blijven bijliggen, maar biedt mogelijkheden tot jobs en levensverbetering, vooral in de derde wereld, en ook de strijd tegen de opwarming van de aarde kan gepaard gaan met een groei van de economie. Veel van wat hij vertelde was uiteraard niet nieuw, en hebben we hier of daar al eens gehoord, en weten veel mensen ook diep vanbinnen (vooral diegenen voor wie het net niet zo evident is om er iets aan te doen), maar met Bill Clinton is het net zoals supersterren: ze zijn charismatisch, hebben iets bereikt en genieten daardoor bekendheid, en net daarom zijn ze in staat een grotere massa te bereiken en misschien ook wel een verschil te maken. En dat hij daarmee veel geld verdient? Tja, heeft iemand Bono of George Clooney daar ooit al scheef op aangekeken? In ieder geval is hij nog steeds de moeite waard om te aanhoren en te bekijken; een beetje witter van haar, en wat gezetter van postuur, maar in de eerste plaats nog altijd evenzeer een gedreven man met een missie.