Ein Prosit, ein Prosit, der Gemütlichkeit

Afgelopen weekend trokken we op familieweekend naar Trier.

Trier was geen onbekende stad voor ons, althans niet in de zin van (kerst)shoppingstad of zomerse vakantiestop op weg naar huis uit het zuiden. Het arrangement 'Trier erleben' van het hotel Deutscher Hof, bood de kans om de stad nu eens eerder vanuit toeristische hoek te bekijken, met naast een 4-gangendiner, een keuze uit drie activiteiten. Aangezien het 70-jarige feestvarken, dat ons op het weekend trakteerde voor haar verjaardag, niet meer zo dartel als een jong veulen is, werd geopteerd voor de minst energievergende activiteiten, nl. een stadsrondrit met het stadstreintje, koffie met taart in een typische Konditorei, en een bezoek aan het Landesmuseum, dat slechts een sluier oplicht van alle Romeinse schatten die de Trierse bodem zonder twijfel nog onder z'n fundamenten laat rusten.

Een stadswandeling op eigen initiatief is al voldoende om een mooi beeld te krijgen van de stad en enkele van haar monumentale en soms veel jongere bouwwerken, die naast de Romeinse staan: de Porta Nigra, de Basilika met daarnaast het Kurfürstliches Palais met mooie tuin, het Dreikönigenhaus, de Kaiserthermen, de Hauptmarkt, enz., waarvan verschillende gebouwen deel uitmaken van Unesco-werelderfgoed.

Uiteraard barst de stad van de mogelijkheden om de interne mens op geregelde tijdstippen te versterken, iets waar Duitsers graag veel en uitgebreid aandacht aan besteden. En wij konden daar dankbaar gebruik van maken, met meer dan ein Prosit. Kijk en oordeel zelf...

The Green Green Grass of home

Ongeveer recht boven ons huis loopt een vluchtlijn, die blijkbaar niet alleen voor burgerluchtvaart en militaire luchtvaart wordt gevolgd (af en toe vliegt er vrij laag een C130 over), maar blijkbaar heeft ook de meer recreatieve luchtvaart zich aan deze 'corridors' te houden, zij het dan op een iets lagere hoogte. En bij het toevallig fotograferen van de ondergaande herfstzon in de tuin (met een bescheiden guest appearance van de fotograaf), levert dat een mooi beeld op van die toevallige voorbijgangers...

Heb je even voor mij?

Wat is er aan de hand met de universiteit van Wageningen?

Op 11 oktober jl. kon je op de website van De Morgen lezen dat meer dan twee keer vis eten niet alleen niet goed voor je is, maar zelfs ronduit “gevaarlijk”! Plots zijn bovendien ook visoliecapsules (die de laatste jaren werden gepromoot) ongezond, vooral als je al wekelijks vis eet. De reden hiervoor? De ons (en vooral voormalige CD&V-ministers) welbekende dioxines die plots op grote schaal in vis aanwezig zouden zijn.

Tot deze vaststelling komt ene Tinka Murk, toxicoloog aan de universiteit van Wageningen. En hij/zij is het namelijk komen uitleggen op TV in een programma genaamd “Kassa”, en het zal dus wel waar zijn. Boosdoeners zijn de Nederlandse rivieren, de Middellandse zee en onze kustwateren. Kortom, bij uitzondering van de open oceaan en het hoge Noorden, is dit van toepassing op zowat alle vis die we eten, en bovendien in tegenstelling tot de raad die artsen en overheden al jaren proberen over te brengen, nl. dat vis goed is voor je gezondheid, “slimmeriken eten vis”, “vis, zoveel lekkers dat er is” enz. De VLAM ziet echter geen bezwaar en gaat verder met z’n promotiecampagnes.

Alsof dat nog niet erg genoeg is en twijfel zaait bij de kleine man die onder mediadruk al elke dag met zijn gezondheid en zijn toekomst bezig is, lezen we vandaag 15 oktober op de site van De Standaard, dat “het nog héél wat erger is gesteld met de klimaatverandering, en dat de zeespiegel al over zo’n 30 jaar met 6 meter zal stijgen!”, aldus Pier Vellinga, “hoogleraar klimaatverandering, water en veiligheid” van de universiteit van …Wageningen!

De ernst van de situatie (die er ongetwijfeld wel zal zijn) wordt door dit heerschap weer maar eens opgevoerd tot een paniekerig onheilsbericht, net nu we midden in een situatie zitten die mogelijk de grootste economische crisis van de laatste 100 jaar dreigt te worden, en we al dagelijks om de oren worden geslagen met deprimerend nieuws van op stapel staande ontslagen, faillissementen, kapitaalverliezen, enz.

Toevallig (of niet?) wordt dit nieuws de wereld ingestuurd door twee vorsers van de universiteit van Wageningen in Nederland. Een blik op Wikipedia leert dat in Wageningen niet echt noemenswaardig veel gebeurde en gebeurt. Het leven in dit stadje aan de rand van de Veluwe is kabbelend voortgelopen, zonder al te grote “bumps in the road”, en moet het stellen zonder bijzondere geschiedkundige gebeurtenissen of ronkende historische namen van wereldfiguren. In feite is waarschijnlijk de jaarlijkse aankomst van de Sint in de Wageningse haven zowat de meest opwindende gebeurtenis die er plaatsvindt, en de bocht in de Rijn zowat het enige dat in Wageningen voor wat deining in het leven zorgt…

De universiteit van Wageningen is naar eigen zeggen “de belangrijkste Europese Universiteit op het gebied van de Life Sciences. […] Voor het derde jaar op rij hebben studenten Wageningen Universiteit als beste beoordeeld.” Alleen… vind ik dit nergens anders gestaafd, behalve op de eigen website en in de plaatselijke pers.

Wat bezielt deze mensen om dergelijke berichten de wereld in te sturen? Wie heeft er – in deze woelige tijden van re-depressie, economische crisis en maatschappelijke problemen – nood aan, dat er nog meer van dat soort onheilsprofetieën kond wordt gedaan? Kampt deze universiteit met een tekort aan studenten? Gebeurt dit onder het mom van “negatieve aandacht is ook aandacht” (tot voor kort een tactiek die vooral werd gebruikt door kinderen en leden van de jet set)? Of denkt men via dit soort overdrijvingen net de maatschappij te sensibiliseren, maar waarom zijn de tijdingen dan niet wetenschappelijk onderbouwd?

Wat ook de motieven mogen zijn, dit soort nieuws, dat op dit ogenblik ondergeschikt is aan de hele financiële crisis en de dagdagelijkse problemen die de man in de straat daarvan ongetwijfeld zal ondervinden in de komende maanden (en jaren?), en dat bovendien constant in tegenspraak is met andere instructies die her en der de wereld worden ingestuurd, helpt absoluut niet om de mensen op te monteren, en staat voor mij overigens geklasseerd onder “non-science”: niks nieuws onder de zon; de kwaal is al gekend en een remedie wordt niet geboden. Waarschijnlijk dienden deze artikels, nadat het academiejaar gestart is en het aantal inschrijvingen bekend, enkel om de “Kassa” van de WAU weer te doen rinkelen...

Laat ons hopen dat onze universiteiten bij de les blijven en zich tot actuele, wetenschappelijk onderbouwde nieuwsthema’s beperken, en dat we van dit soort KUL mogen gespaard blijven.

Holiday!

Zoals eerder beloofd zou ik nog verslag uitbrengen van onze korte vakantie ofte ‘power trip’ (naar analogie met ‘power nap’ – een korte, maar hoogst nodige vakantie) naar Side, aan de zuidkust van Turkije, nabij Antalya.

We wilden snel nog even gaan kijken hoe de zon er ook alweer uitzag, en deze bestemming bood niet alleen de gewenste temperatuur, maar bovendien was het ook de enige die we konden boeken voor het door ons gewenste aantal dagen (met dank aan Jiba), dat net genoeg was om de batterijen op te laden.

Ondanks enkele negatieve commentaren – die werden uitgeveegd door een jong Nederlands koppel dat daartoe zelfs een eigen site oprichtte – voldeed Hotel Kahraman volledig aan de wensen voor de prijs die we hadden betaald (en die – toegegeven – exorbitant laag was voor een vlucht heen en terug, de transfers tussen luchthaven en hotel, gratis vervoer naar het strand en vijf nachten in kamer met een verzorgd buffetontbijt).

De gratis transfers naar het strand en de regelmatige dolmusjes die passeerden om naar het oude centrum van Side te rijden, lieten we aan ons voorbij gaan. De wandeling naar het centrum liep immers door een uniek landschap. Het antieke centrum van Side, en de moderne bazaar, bevinden zich nl. op een soort van schiereiland dat letterlijk is bestrooid met antieke overblijfselen, waarvoor niemand ooit de moeite heeft genomen om ze te restaureren of zelfs te sorteren. Bij het binnenkomen van het dorp passeer je een oude Griekse straat, terwijl je recht voor je op een fantastisch openluchttheater loopt.

Het theater en er recht tegenover het stadsmuseum, zijn de enige plaatsen waar een beetje moeite wordt gedaan om wat van hun antiek patrimonium in stand te houden. Het museum herbergt overigens een paar unieke stukken, en heeft een leuke tuin met zicht op de dobberende bootjes voor de kust. Op de kop van het schiereiland staat nog een deel recht van wat ooit een enorme tempel was, maar voor het overige worden de historische locaties veelal gebruikt als decor voor restaurants en discotheken.

Wij hadden bewust voor deze bestemming gekozen omdat we niet zo’n zonnekloppers zijn en we ook wel wat cultuur wilden, en daarin kwamen we gerust aan onze trekken, zelfs nog zonder de extra excursies. De meeste (doorgaans Oost-Europese) toeristen, komen uiteraard voor een strandvakantie.

De plaatselijke moskee is geen toeristisch trekpleister, maar ze biedt wel een mooie aanblik tegen de heldere blauwe lucht.

Voor wat we betaalden, wat we verwachtten en wat we kregen, was dit wat mij betreft de perfecte blitzvakantie, die, ondanks de beperkte duur, de slechte thuisblijfvakantie ruimschoots goed maakte.

Voor mij staat het vast...