In the country

Omdat all work and no play makes Jack a dull boy and Jill a rich widow, en de laatste weken in een nieuwe job vrij intensief waren, was het hoog tijd om er nog eens een weekendje tussenuit te knijpen. Er zijn inspirerender plaatsen dan de Belgische kust, en op zoek naar een bestemming aan de Normandische kust herinnerde ik me een plaatsje dat ooit veel lof kreeg als bijzonder pittoresk overblijfsel van het beginnend toerisme uit de 19de eeuw, Les Petites Dalles. Claude Monet hield er een tijdje halt na de dood van zijn eerste vrouw Camille, leerde er de zee en de luchten schilderen in de buitenlucht onder impuls van Eugene Boudin, en sindsdien is het gehuchtje niet erg meer veranderd.

Een zoektocht op internet leverde geen overnachtingsresultaten meer op voor Les Petites Dalles, alhoewel er zowat tien jaar geleden nog tekenen van leven waren, met o.a. een hotelletje en een restaurant. Nu was de dichtstbijzijnde chambre d'hotes te vinden in het naburige Sassetot-le-Mauconduit, een plaatsje dat ook al zo'n 300 jaar geleden bestond en is opgebouwd rond een kasteel met aanhorigheden en herenboerderijen. In een dergelijke annex was de chambre d'hotes van Rolande en Claude Bourcier, Les Bruyeres, ondergebracht. Voor het diner moesten we dan weer terecht in "het dorp", waar in Le Relais de Dalles onze avond verzadigend werd afgesloten.


Het sympathieke en praatgrage gastkoppel van ons verblijf, die beiden het grote Canada voorgoed achter zich hadden gelaten voor het "kleine" Frankrijk, hield niet alleen vanaf het eerste moment iedereen aan de praat, maar deed bovendien ook nog enorm veel moeite om aan de collectieve ontbijttafel een brug te slaan tussen de aanwezige gasten. Hun gerestaureerde boerderij, met in het bijgebouw een paar gites die ze verhuren, ligt achter het dorp van Sassetot, midden tussen de velden, en toch op slechts 600m van het Franse spiegelbeeld van de white cliffs of Dover, waarlangs de GR21 passeert. Langs die wandelroute kon je aan de ene kant afdalen in Les Petites Dalles, en aan de andere kant in Les Grandes Dalles, een wandeling die onze eerste voormiddag in beslag nam, onder een flauw impressionistisch zonnetje, dat voor een 19de eeuws sfeertje zorgde in het mooie maar verlaten Les Petites Dalles. In de namiddag, waarbij de zon werd verschalkt door vochtige mistbanken die uit het niets vanuit de zee kwamen opzetten en de hele kust in een mysterieuze waas hulden, volgden we met de auto een route met enkele uitzichtpunten die ons door gastheer Claude was aangeprezen, maar waarbij die mist enigszins de spelbreker was. Pas toen we aankwamen bij ons eindpunt van de dag, Etretat, om ons er nog eens van te vergewissen of de echte rots er nog altijd even goed uitziet als de verschillende schilderijen waarin ze ooit werd vereeuwigd, deed het zonnetje de dag nog even uitgeleide. Tevreden van onze dag stopten we onderweg in de haven van Fecamp voor onze tweede culinaire halte van het weekend, het restaurant de la Plaisance, voor o.a. een kraakverse en succulente "choucroute de la mer".

De laatste dag van ons verblijf begon, met de gepaste tristesse bij het einde van een (mini-)vakantie, een beetje druilerig en grijs, vooral omdat de andere gasten aan het ontbijt nog een verlengstuk aan het verblijf mochten breien. Wij namen afscheid van de Franse Canadezen / Canadese Fransen in Sassetot-le-Mauconduit, en vatten onze terugtocht noordwaarts aan langs de kust van Haute Normandie, waarbij we tussen een paar sporadische druppels door af en toe halt hielden en een wandelingetje deden in een paar mooie dorpjes (waaronder een paar villages fleuris), een allerlaatste culinair exploot hielden in Le Treport, een ietwat vergane kuststad, die echter nog altijd een enorme keuze aan restaurants biedt, die allemaal vooral de plaatselijke catch aanprijzen, de coquille St. Jacques. Kort daarna reden we Haute Normandie uit en de Somme binnen, waar onze laatste kostbare vrije uren werden besteed aan een wandeling langs de bekende baai in St. Valery sur Somme, wat zovelen ons zowat 100 jaar geleden al voordeden. Gelukkig hadden sommigen toen verf en doek bij de hand, want bij het mistige februariweer is dat toch nog iets efficienter dan de digitale plaat.