I put a smell on you

Nu het leven post-vakantie en post-laparoscopie weer in zijn gebruikelijke routine glijdt en ik mijn pendeltijd weer nuttig tracht op te vullen, kwam ik er eindelijk eens toe “Het parfum” van Süskind te lezen, nadat ik de film al enkele jaren geleden had gezien. Van de film kon ik me al niet veel meer herinneren, behalve – uiteraard – de beruchte blootscene naar het einde toe en de eerste moord van antiheld Grenouille, daarom dat het relatief ‘nieuwe’ verhaal nu zo boeiend was, omdat het de dingen in veel meer detail aan de man brengt dan de versie op het zilveren scherm. En overigens veel beter is dan de film.

Het vreemde is dat de intensiteit van de verhalen over het reukvermogen van Grenouille, en de beschrijving van de diverse geuren die in zijn leven een rol spelen, je in een toestand brengen waarbij je zelf ook over een buitengewone reukzin lijkt te gaan beschikken. Of ze althans toch de gevoeligheid van je reukzin lijken te verscherpen. Aangezien die in mijn geval al vrij scherp is, en ik verschillende geuren en smaken kan onderscheiden nog vóór huis- of tafelgenoten kunnen uitmaken wat hen overkomt, kan ik verzekeren dat de gevolgen van deze lezing op een doordeweekse treinrit van Puurs naar Brussel, of een wandeling van het metrostation Madou naar onze kantoren, voor mij niet dezelfde charmes hebben als voor Grenouille in dienst van Monsieur Grimal.

De eerste, kortstondige geur bij het verlaten van ons huis is gewoonlijk die van de frisse buitenlucht of, bij regenval, de typische geur van de regen op het gras en de stenen, en dat is doorgaans meteen ook het olfactorische hoogtepunt van de dag (behoudens gebeurlijke tussenkomst van de boeren in de omringende velden middels eliminatie van bepaalde bemestingsvloeistoffen bij het krieken van de dag). Vanaf dan gaat het alleen maar bergaf...

Het begint met het heerschap in de trein naast mij, die duidelijk de dag op ongewassen wijze is aangevangen. Ieder zijn ding, maar een beetje respect voor de medereiziger is wel aan de orde. Een volgende trein biedt een andere medereizigster, die weliswaar niet ongewassen is, wel integendeel, maar in haar enthousiasme om parfumerend te plezieren een beetje te kwistig met het reukwater is omgesprongen, zodat het lijkt alsof ze menig Keuls watertje heeft doorzwommen en de hele coupé met een gaswolk vult. Dat ze daarbij aan een beker koffie lurkt, zorgt voor een troublerende geurexplosie die menig passagier naar adem doet happen.

Bij het verlaten van de trein doet het probleem van de verpersoonlijking der lichaamshygiene zich nogmaals voor bij het passeren van de daklozengemeenschap in het Centraal Station, afgewisseld met de restanten van een bacchanaal uit de maag van een zwervende student die pas gaat slapen, een fecaal spoor dat aan de schoen van een gehaaste reiziger is blijven hangen en ieders neus door de hele gang blijft opzoeken, gevolgd door de plotse culinaire clash met de weeë geur van vers- en te hard gebakken, overdreven gesuikerde croissants. Een korte metrorit tot het kantoor geeft gewoonlijk nogmaals enkele van die geuren, al dan niet in dezelfde volgorde of intensiteit. Onnodig te zeggen dat dit leidt tot curieuze capriolen van een nuchtere of beperkt gevulde maag...

Gelukkig duurde de verscherpte intensiteit van mijn reukzin maar zolang als de 255 bladzijden van het boek. Ik denk dat ik me nu maar even ga verdiepen in een kookboek.