Doctor, doctor

Na een radiostilte van een paar weken met een vakantie in Corsica (waarover later meer), is het eerst tijd om over mijn meer recente wedervaren te verhalen. Begin september had ik namelijk al een voorafgaandelijke afspraak bij het UZ Brussel om een datum te prikken voor de uiteindelijke ingreep die mij in grote mate zou moeten verlossen van het euvel in mijn buik (waarvan sprake in de blog van mid-juni).

Net na mijn vakantie, op woensdag jongstleden, was die bewuste datum dus aangebroken, waarvoor ik eerst op maandag nog een bloedafname en een gesprek met de anesthesist diende te doorlopen. Nu ben ik iemand die liever in een wijde boog rond dokters en ziekenhuizen gaat, en daar liefst zo weinig mogelijk mee te maken heeft, dus ik stond al niet erg te springen voor het hele geval. De inkomhal van het UZ in Jette is ook op zich al tamelijk indrukwekkend, want als je niet exact weet waar je terecht moet, loop je hopeloos verloren voor je het weet. Maar het is voor de goede zaak.

Aangezien men mij gezegd had dat ik 'achteraan links' terecht moest bij de afdeling voor de bloedafnames, met de mededeling "ga daar maar onmiddellijk naartoe", liep ik uiteraard recht naar die afdeling, wat mij op zich al door een doolhof van gangen bracht, onderbroken door een lift naar beneden, waarna het dan weer verder ging door een heleboel gangen. (Als men mij van in het begin had gezegd "volg het geel maar", dan had ik het wellicht sneller gevonden.)

Dus eerst de bloedafname. Ik meldde mij aan bij de plaatselijke receptie (want in het UZ heeft naast de hoofdreceptie haast elke afdeling nog een eigen receptie, dikwijls met nog onderafdelingen en bijhorende receptietjes... Er komt gewoon geen eind aan), en gaf de receptioniste het blad met de opdracht voor bloedafname dat men mij bij de eerste afspraak had gegeven. "Moeten de HCG-waarden ook getest worden? Hierrr? Ben je zeker?" sprak ze met een kritische en ietwat boze blik naar mij. Ik haalde een beetje meewarig en met opgetrokken wenkbrauwen mijn schouders op en stamelde bedeesd "als de dokter het heeft gezegd, dan zal dat wel zeker? Het is toch voor de afdeling fertiliteit". De kordaatheid en assertiviteit waarmee ziekenhuispersoneel je dikwijls aanspreekt, geven je het gevoel alsof je weer een 5-jarige bent die een standje krijgt omdat hij net bij verrassing in zijn broek heeft geplast in de derde kleuterklas. En dit was nog maar de receptie van de afdeling bloedafnames...

De bloedafname was al gauw een feit. Niks geen koekje om er weer bovenop te komen, zoals bij het Rode Kruis, en hier moest je er dan nog zelf voor betalen ook. Over de verontwaardiging heen zocht ik mij een weg terug door het doolhof omdat ik drie kwartier later een 'counselling'-sessie had bij de anesthesist van dienst. Omdat ik niet wist waar die zat, moest ik me dus maar opnieuw naar de hoofdingang begeven, want daar had ik namelijk gezien dat er zoiets als een infobalie was, die steeds werd bemand door actieve bejaarden, vermoedelijk in ruil voor een aalmoes en gratis koffie. Ik onderbrak het fluistergesprek dat de dame en heer achter de balie aan het voeren waren (naar ik vermoed over het schouwtoneel van de hoofdingang dat zich voor hun neus afspeelde), en vroeg naar de afdeling en de kleur van de anesthesist. "U moet zich eerst aanmelden!" krijste de dame, waarbij ze rechtsprong om haar insistentie kracht bij te zetten. Op mijn "jamaar, ik heb alleen een gesprekje", sprong ook het heerschap recht en ze wezen allebei met indringende blik en gestrekte arm naar de algemene receptie aan de overkant van de gang. Alweer dat kleutergevoel. Dus ik maar weer naar de algemene receptie, waar je eerst een nummertje moet trekken, net als bij de beenhouwer (hoe prozaisch...), voor je aan de beurt komt. Toen mijn nummertje op het scherm kwam, moest ik bij de eerste vrije balie komen, bemand door een jongeling die net de baard in zijn keel ontgroeid was en op slag gloeiend rood werd tot achter zijn oren, en die fluisterend vroeg waarvoor ik kwam (bij een terugblik achteraf bleek hij dit te doen bij elke persoon die aan zijn balie kwam, waardoor ik me afvroeg of dit echt wel een geschikte job was voor hem). Ik liet mijn papieren zien en zei waarvoor ik kwam, om vervolgens van hem een wit blad te krijgen, waarop nogmaals stond opgesomd waarvoor ik kwam. Het nut van deze oefening ontging mij totaal, dus ik zei maar niet dat ik de bloedafname al achter de rug had, en ging gewoon weer naar het onthaal (om maar eens een andere term te gebruiken) van de afdeling anesthesie die, zo bleek, op net dezelfde plaats was als die van de bloedafname (doch uiteraard met een aparte receptie, dat spreekt).

Aangezien ik de enige was, bleek het al gauw mijn beurt, en ik werd binnengelaten in het bureautje bij 'de dokter', nadat de verpleegster de vragenlijst die ik had moeten invullen al eens volledig had overgepend, en daarbij elke vraag nog eens persoonlijk opnieuw stelde. Alleen, 'de dokter' was volgens mijn papiertje een man, en ik werd binnengelaten bij een jongedame. Uit haar hele lichaamstaal (en zonder twijfel ook de kindersnoet) bleek duidelijk dat ze een stagiaire was die de dienst waarnam voor de 'echte' anesthesist, en ze was zich daarbij heel erg bewust van haar waardigheid en de zichzelf toegekende voornaamheid. Haar neus was op dergelijke wijze opgetrokken dat het leek alsof ze wat anders rook dan de geur van medicatie die overal in ziekenhuizen hangt, en in haar poging tot elementaire beleefdheid waarbij ze mij een hand gaf, stak ze haar pootje maar net zover uit haar mouw dat ik over de hele tafel moest gaan hangen om ze te schudden. Ze dreigde even uit haar rol te vallen als toekomstig vooraanstaand lid van de Orde der Geneesheren toen de verpleegster haar nogal joviaal toesprak en haar bij de voornaam noemde (quelle horreur!), maar dat was duidelijk de normale gang van zaken bij het personeel (althans bij hun evenknie, niet bij de andere 'echte' dokters). 'Het gesprek' dat daarop volgde was weer een herhaling van dezelfde vragen van de vragenlijst die de verpleegster ook al eens had herhaald en overgeschreven, en werd weer zo genoteerd, waardoor ik na welgeteld 10 minuten (de animatie inbegrepen) weer buitenstond en kon vertrekken, niet vooraleer door de verpleegster te worden aangemaand om bij de kassa achter de hoek onmiddellijk (!) te betalen. Waarop geschiedde, en zo was ik (na aftrek van het aandeel van de mutualiteit) 22 euro lichter voor een bloedafname van 2 minuten en een totaal nutteloze oefening in overschrijven van overschrijven van een door mij ingevulde vragenlijst. En dat was dan nog zonder de benzine gerekend, om op en neer naar Jette te rijden. Dan maar weer terug naar huis, om mij klaar te stomen voor het grotere werk twee dagen later... Het is toch allemaal voor de goede zaak, zal ik mij maar voorhouden.