Kom op konijntje

De witte gedaante hadden we al een drietal keer gezien in hetzelfde aantal weken, gewoonlijk 's avonds laat bij het thuiskomen in het donker, gewoonlijk in gezelschap van een tweede, vermoedelijk wild exemplaar, en we hadden hem (of haar) zelfs al eens voor een aangewaaid plastic zakje gehouden, maar sinds vrijdagnamiddag is het onmiskenbaar en overduidelijk: er zit een wit konijn in onze tuin.

Verscheidene toenaderings- en kennismakingspogingen met behulp van wortels en brood draaiden er gewoonlijk op uit dat het beestje enkele meters verder ging zitten, en één keer zelfs het hazenpad koos, naar de tuin van de buren. Maar elke morgen of avond zit het weer terug op het vertrouwde plekje, al ziet het er ondertussen tamelijk pips uit, en zit er nog maar weinig beweging in, ook al wordt het dan van wortels, groenafval en water voorzien. Diverse contacten hebben al uitgewezen dat het schepseltje vermoedelijk weinig of niets ziet, en vooral op z'n reukorgaan moet afgaan, wat misschien de gedeeltelijke immobiliteit verklaart.

Ondertussen werd een verlaten kippenhok van de vorige eigenaars al uit een hoek van de tuin tevoorschijn gehaald, kwestie van op alles voorbereid te zijn om het diertje eventueel onderdak te bieden. Maar ondertussen laten we het nog wat gewoon worden aan de tuin, en hopelijk raakt het gewend aan een leven in het wild, zodat het zijn eigen Watership Down heeft om op te grazen.


Met één oog op het konijn maken we ondertussen de tuin winterklaar. De hagen en heggen zijn gesnoeid, de dode olijfboom werd omgehakt tot hout voor onze kachel, die we deze winter eindelijk eens hopen aan te steken, en de struiken van de "trosselbezen" zijn... weg.
Of toch uit het gazon naast de grote bomen, waar ze door de vorige eigenaars nogal ongelukkig neergepoot waren. Niet alleen kregen ze er weinig zon, ze stonden er bovendien behoorlijk in de weg bij het afrijden van het gras. Nu staan ze tegen de afsluiting van de buren, in wat ooit de aanzet tot een kruidentuintje was, maar dat nooit kan gedijen omdat het elke zomer de snoepwinkel wordt van de vele slakken en bladluizen, waar ze volgende zomer in de volle zon en beschut van de wind hopelijk goed zouden moeten aanslaan.

Nu rest ons enkel nog het verplaatsen van de twee uit de kluiten gewassen appelbomen die de toegang tot onze voordeur sierden, maar die ondertussen stilaan uit hun bakken barsten. En zo blijven we bezig, onder de argwanende blik van een wit konijn, dat vooralsnog niet gehaast is om ergens naartoe te gaan.