Summertime

Hoewel ik nog enkele dagen moet thuisblijven om de hechtingen van de snijwonden (de gaten in mijn lijf, zeg maar) te laten genezen, was ik afgelopen vrijdag uitgenodigd voor de maandelijkse Happy Hour van het werk, die dit keer onder de vorm van een kleine "midzomerparty" bij één van mijn collega's thuis in Brussel zou worden gehouden.

Ongeacht ze mijn volle steun en solidariteit hebben - een mens zou niet anders durven met een volle melktruck in de aanslag - hadden de Europese boeren bewerkstelligd dat ik er al meer dan een uur had over gedaan om tot mijn partypunt in Brussel te geraken. In een poging de files te omzeilen wou ik de westkant van de kleine ring nemen om bij het Zuidstation uit te komen en zo verder door te steken naar de zuidoostkant van de stad, maar helaas had een heleboel andere mensen hetzelfde idee en stond alles al stil van aan het Klein Kasteeltje. Gelukkig ken ik mijn weg een beetje in Brussel en was ik er al in geslaagd om van het Sint-Katelijneplein tot aan de Zuidlaan te geraken, waar de boel onherstelbaar vastliep. Met een Brusselse kaart bij de hand trachtte ik mij ter hoogte van het Zuidpaleis in oostelijke richting te begeven, via een wirwar van straatjes, die mij onder meer langs het Vossenplein en de Blaesstraat brachten, en waarbij ik me af en toe afvroeg of ik me nog steeds in België bevond (voor de gevoelige lezers onder u: niet alleen omwille van de andersgekleurde medeburgers die her en der op straat samentroepten, maar ook omwille van de staat van sommige straten en huizen, die meer op een Napolitaanse dan een Brusselse achterbuurt leken, zeker in combinatie met de buitentemperatuur). Uiteindelijk kon ik een verlaten stukje kleine ring oversteken om op mijn bestemming, de mooie buurt van de Brugmannlaan en de Molièrelaan, terecht te komen.

De gastheer van dienst had kosten noch moeite gespaard om ons te voorzien van spijs en drank, met behulp van de Portugese nanny die voor enkele van de hapjes had gezorgd, onder andere viskroketjes en Rissóis de Camarão (oftewel een soort grote garnaalkroketten). Vooral op het vlak van de drank had de gastheer zeer tot mijn plezier een behoorlijke hoeveelheid Drappier-champagne ingeslagen (zie mijn blog van 26 maart 2008), waarbij de leverancier (een eenvoudige Brusselse wijnhandel, zo blijkt, zodat we nu weten waar we ons in België kunnen bevoorraden) zich dan nog eens vergist had in de bestelling en zowaar dubbel had geleverd, waardoor de glazen ruimschoots en onbeperkt werden aangevuld. Neem daarbij een leuke tuin, een aangename temperatuur, een terras met zicht op de (zeer langzaam) ondergaande zon, een zachte bries en fijn gezelschap, en het was welhaast 'a midsummernight's dream', de ideale ontspanning aan het einde van een bewogen week.