Dagenlange opbouw naar dat ene moment, het meten van temperaturen en ijsdiktes, het nauwgezet volgen van de weersvoorspellingen, en met angst in het hart vernemen dat de dooi dra terug zal intreden. Maar nog voor de dooi kon toeslaan, was het eindelijk tijd om, welgeteld 12 jaar na de winter dat 'ons Moe' slechts twee maand voor haar 84-jarige verjaardag naar de eeuwige patattenvelden vertrok, de ondertussen minstens 20-jaar oude ijzers onder te binden en al schuivend de strijd met de zwaartekracht aan te gaan. Aanvankelijk nog een beetje onwennig en traag, kwakkelend en bevend, met de angst om onderuit te gaan en het trillend hernieuwd herkennen van spieren die al een tijdje niet meer werden gebruikt, maar gaandeweg toch vlotter, sneller en met steeds meer plezier...
Het meegekomen neefje gaf, na de oude schaatsen ook eens te hebben uitgeprobeerd, toch liever de voorkeur aan het direct contact met het ijs.
Praten en terwijl op bevroren sneeuw schaatsen zonder te kijken waar je naartoe gaat, gaan niet samen, en...boem! 0-1 voor de zwaartekracht!
En hoe leuk het ook na al die jaren nog is, het blijft ook steeds opnieuw een zalig gevoel om na anderhalf uur schaatsen de dingen eindelijk terug te mogen uittrekken.
Hopelijk moeten we nu geen 12 jaar meer wachten!
*De foto's zijn genomen met gsm en daardoor van mindere kwaliteit.
*De foto's zijn genomen met gsm en daardoor van mindere kwaliteit.
1 comment:
Hier wordt geschiedenis geschreven, daar kan geen opwarmende aarde tegenop ! En laat het gsm-foto's zijn, de volgende keer bel je mij wel met je fototoestel om te zeggen dat je nog eens gaat schaatsen...
Post a Comment