Da capo

De aandachtige lezer zal opgemerkt hebben dat de blogpublicatie dd. 1 februari een dag na publicatie werd verwijderd. Voor diegenen die nu pas weer aanpikken: laat ons het erop houden dat met betrekking tot de inhoud ervan na een recente ingreep in het kader van onze lopende IVF-procedure er wat meer was dan de narcose die mij slecht was bevallen en er niet alleen letterlijk, maar ook spreekwoordelijk een hoop gal naar boven was gekomen (met mijn excuses voor de beeldvorming die u zich hierbij mogelijk voor ogen komt).

Het onderwerp van mijn tijdelijke toorn had de boodschap via een omweg opgepikt, sprak mij erover aan, wreef eens over zijn gebeten gat, en deed het nodige om het euvel weer recht te zetten. En mijn toorn bleek algemeen gehoord; er werd één en ander recht gezet, er werden tandjes bij gestoken, puntjes op de i gezet, andere mogelijkheden aangeboord en zowaar nieuwe pistes onderzocht; kortom: de IVF-procedure gaat voorlopig verder. Hoop doet leven, om nog maar eens een cliché te gebruiken.

De meer gematigde instantie onder ons dak – die het hele gebeuren uit eerste hand meemaakte zonder zich van enig kwaad bewust te zijn – vond de blog achteraf nogal kort door de bocht. Mensen die mij kennen weten wel dat ik de bochten bij voorkeur kort heb en niet van enig sarcasme gespeend ben, maar het was iets met lange wetenschappelijke tenen en gevoeligheden waar hij zelf ook niet graag het onderwerp van zou zijn, dus heb ik mijn woorden maar weer ingeslikt en doorgespoeld. Het was dan toch niet zonder gevolg gebleven. “Ge moet u eens goed kwaad maken”, had mijn vriendin Tinne op een avond tussen pot en pint gezegd, “dan zullen ze u wel kennen”, toen ik eens te meer mijn grieven over relatieve onzichtbaarheid en gebrek aan actie ten berde had gebracht. Het bracht mij onwillekeurig ook terug naar een middelbare schoolreünie zowat 15 jaar na datum, waar de helft van de leraars zich mij niet meer herinnerde, omdat ik zo’n “braaf meisje” en vlijtig Liesje was geweest, hoewel dat in mijn herinnering toch lichtelijk anders was. Niet alleen wie schrijft, die blijft, maar het is blijkbaar ook nodig om af en toe, al dan niet virtueel, eens goed het varken uit te hangen, en een dikke steen in de rivier te gooien om een kleine stroomversnelling te bewerkstelligen. Tinne had toch wel gelijk, QED. Case closed dus, en hopelijk wordt het later geen cold case.

Niet dat ik me ondertussen – los van het bovenstaande – kiplekker voel, een week na de ingreep. De nausea komt nog af en toe opzetten om onverklaarbare redenen; ik zal het er maar op houden dat alles zich binnenin nog terug een plaats moet zoeken nadat het zaakje ondersteboven werd gekeerd. Misschien helpt het om eens een CD’tje op te leggen van het Titanic Ensemble, wier swingend optreden onlangs in ons plaatselijk cultuurabonnement zat. Wereldberoemd tot in Zuid-Afrika en Zuid-Amerika, maar blijkbaar geen sant in eigen land, hoewel ze zeker wel hun best doen. Een beetje zoals bepaalde medische instanties, soms.