Les lacs du Connemara

Het is weer de tijd van evaluaties, met in sommige gevallen financiële, in andere gevallen inhoudelijke gevolgen. Niet alleen op de werkvloer dezer dagen; in sommige landen moeten zelfs hele regeringen en ’s lands leiders eraan geloven na bijzonder negatieve evaluaties. Er wordt met stenen en traangas over en weer gegooid, mensen geraken gewond of sterven zelfs, omdat ze in het opkomen voor hun rechten worden aangevallen, alleen maar omdat ze het beu zijn om werkloos te zijn en in armoede te leven, zelfs geen recht hebben om hun eigen mening te zeggen, terwijl hun leiders doorgaans het geld dat het land binnenkomt in eigen zakken steken, en totale controle hebben over de meningen die mogen worden verkondigd.

Sissies! Wat hebben ze eigenlijk te klagen? Wij, in Vlaanderen, zijn te beklagen! Al jaren worden wij in Brussel, en soms zelfs ook in ons eigen Vlaanderen, in het Frans aangesproken! De leider van ons land zit ons belastinggeld te verbrassen in zijn villa in Cannes, of op zijn duur zeiljacht, en dat terwijl wij naar de Dominicaanse Republiek moeten gaan, waar onze zuur verdiende vakantie wordt verstoord door de armoede die we daar moeten aanschouwen! En het hoofd van onze Nationale Bank spreekt zowaar over het afschaffen van de indexering; dat ze ons daar in Egypte dan maar eens vertellen hoe wij straks onze derde auto en ons appartement aan zee moeten gaan afbetalen! En dat terwijl wij hier constant in de regen zitten en de wellnessruimte in onze garagekelder om de haverklap onder water staat!

Miserie? Ze weten daar in het Midden-Oosten verdorie niet eens wat miserie is. Wacht maar tot straks onze virtuele camping vol staat; of de prijs van de protestfrieten omhoog gaat; of al onze mannen baarden hebben in vergelijking waarmee die van de Taliban tot korte geitensikjes worden gereduceerd. Want dan gaat het kot te klein zijn; dan zult ge eens iets zien sè!

Wablief? Geen regering, zegt u, en of we ook niet echt op straat moeten komen? Och ja, we zullen wel zien hé. Maar allez, nu moet ik verder, want we hebben nog een heel culinair weekend voor de boeg, met o.a. een trouwfeest en een familiale zondagslunch. Mijn soep moet nog worden doorgedaan en ik moet toch zien dat ik straks op die trouwfeest een beetje treffelijk voor de dag kom, anders denken die naast ons aan tafel nog dat we sukkelaars zijn. Dat ze maar Les Lacs du Connemara van Michel Sardou spelen, want dat is toch altijd keineig als heel de zaal zo met die zakdoekskes zit te zwaaien; dat is nu eens echt typisch de Vlaamse cultuur sè! En dat is toch zo schoon hé, die Franse muziek...