Op zaterdagavond waren we de genodigden van een tweetalig koppel dat ondanks culturele of andere verschillen toch nog wel een nieuwe alliantie wenste aan te gaan, en dat uitgebreid vierde met vrienden en (ex )collega’s in het Grand Café Lamot. Bij ons reeds eerder gekend als aangename brasserie met vooral een spectaculair zicht op de Mechelse Vismarkt, Dijle en de historisch geklasseerde Haverwerf; nu kan je er dus ook terecht om het af te huren voor feesten en evenementen allerhande.
Na een schijnbaar ononderbroken stroom van cava en zeer uiteenlopende hapjes werd een buffet opgezet met zeebaars en lamsvlees dat ondanks de buffetvorm zeker niet aan kwaliteit moest inboeten. De akoestiek was dan misschien een beetje ongelukkig, zodanig dat de vader van de bruid zijn boodschap niet helemaal tot bij alle aanwezigen kreeg; de meeste van die aanwezigen waren vermoedelijk toch al in een soezende toestand verdronken met zo’n enorme hoeveelheid smakelijk eten, en stonden bovendien al halsreikend uit te kijken naar het dessertenbuffet.
Het dansgedeelte dat na het dessert werd verplaatst naar de vroegere Lamot-brouwzaal met z’n mooie turquoise tegels, was net door die tegels dan weer een kleine aanslag op het gehoor door de ononderbroken stroom van decibels, waardoor verschillende genodigden het dan ook vrij vroeg met rooie oortjes voor bekeken hielden. Al bij al was het huwelijk echter alvast overheerlijk ingezet.
De volgende dag begaven we ons in de eigen heimat om o.a. de politieke verwikkelingen in familieverband te bespreken, maar ook en vooral ter nagedachtenis van “onze pa”, zoals eerder reeds aangegeven. Het gelegenheidsadres voor de zondagnamiddag bevond zich in het naburige Bornem, waar we ons in De Vaeren verscholen om het maandmenu soldaat te maken.
We haalden, mede dankzij onze 72-jarige moeder in het gezelschap, de gemiddelde leeftijd niet echt met een zware ruk naar beneden, en konden uit eerste hand vaststellen waaraan de pensioensolidariteit in Vlaanderen op zondagen wordt besteed. De hoge leeftijd van de andere aanwezigen in het volle huis was echter geen bezwaar om de decibels ook daar de hoogte in te jagen, zodat de dienstdoende sommelier van pure consternatie niet alleen de glazen, maar ook de bestemmelingen meer dan eens ruim met wijn besprenkelde. Edoch, de verhouding prijs-kwaliteit lag erg hoog, inclusief wat betreft de meer dan ruim bemeten wijnen, en we verlieten alweer in licht soezende toestand het etablissement.
Kan het nog een wonder zijn waarom de Belgen niet méér in opstand komen tegen de politieke impasse? Laat de boeren maar dorsen...
No comments:
Post a Comment