Won't get fooled again

In de volle hype van de Bongobonnen kregen ook wij er een paar, waarvan de laatste in ons bezit eind deze maand zou vervallen. Het was dus zaak om hem tijdig te verzilveren, om de gulle gevers geen verloren kosten aan te wrijven, of onszelf 10 euro om de vervaldatum van het gekregen kleinood te verlengen. Zowel het nut als de waarde van genaamde bonnen zijn discutabel: enerzijds krijg je de kans om gratis ergens te gaan eten, drinken of iets anders te doen waar je anders misschien nooit toe zou komen; anderzijds zijn sommige van deze plaatsen niet echt de omweg waard, anders zouden ze het ook niet nodig hebben om zich bij de Bongo-beweging aan te sluiten, of bieden ze iets dat je wellicht niet zou kiezen van de kaart als je er vrijwillig zou gaan eten (voor zover het gebodene zich al op de kaart bevindt).

Bij ons betrof het dit keer een “Healthy Lunch”-bongo, waarmee je, althans volgens de gegevens in het bijgaande boekje, in verschillende etablissementen zou kunnen genieten van een gezonde salade, dagschotel, dito soep, al dan niet vergezeld van een smeuïge smoothie om de vitamientjes op te krikken. Het merendeel van de etablissementen in het boekje bevond zich echter in enkele Vlaamse, Brusselse of Waalse metropolen en lag dus niet onmiddellijk op onze weg of zat niet in onze nabije toekomstplanning, en bovendien was er het vrij vervelende gegeven dat je ruim op voorhand moet reserveren om aan te kondigen dat je met een (gekregen) Bongobon langskomt (en dus eigenlijk niet betaalt), dus probeerden we eerst maar iets dichter bij huis. Het lekker uitziende ontbijt- en lunchhuis in Dendermonde bleek echter, ondanks de nog steeds op het net rondzwevende website, reeds lang dood en begraven, en de eigenaar van de nieuwe zaak die het telefoonnummer had geërfd moest na verscheidene maanden nog steeds, met enige spijt in zijn stem, de eindeloze stroom Bongobellers vriendelijk teleurstellen, hoewel zijn etablissement zo te horen de verbindingsbonnetjes klaarblijkelijk niet nodig had.

Dan toch maar richting metropool (aka “’t Stad”); het “Fair Trade Eethuis” Usawa in Antwerpen, zag er op papier wel leuk uit, en zij boden ook maar liefst een soep, dagschotel en dessert aan in ruil voor de genaamde bon. Een blik op hun website gaf aan dat hun menu voornamelijk uit diverse wraps bestond, dus het was begrijpelijk dat er iets meer werd aangeboden voor de bon, in vergelijking met de andere restaurants in het lijstje. Tot ik ruim een halve week op voorhand de bestelling trachtte te maken, en een lunch wou versieren op een zondagmiddag. Wie af en toe op zondag in de buurt van de Kasteelpleinstraat passeert, weet dat je daar zonder problemen ter plaatse in het midden van de straat je broek zou kunnen afstropen, want er is namelijk, inderdaad, geen kat op straat. De eigenares kon ons, bij telefonische raadpleging net na het middaguur in het midden van de week, echter geen Bongolunch aanbieden, want “het was volgeboekt voor de lunch op zondag, en dat was het al geruime tijd!”. Dan maar de week erna, probeerde ik (dus bijna twee weken later), maar ook dat was niet mogelijk voor de lunch, want “ook al lang volgeboekt”. Terwijl ik me op een beleefde manier probeerde verstaanbaar te maken, vond de dame blijkbaar dat haar hysterisch krijsend kind meer aandacht nodig had dan een potentiële klant, en ik vroeg me dan ook af wat de andere lunchgasten van het beweerdelijk druk bezochte etablissement vonden van de openstaande strot van ‘Joséphine’, die in haar concert dan nog eens tegen de hoorn van de telefoon werd aangetrokken. Er bleek als bij wonder “nog slechts één tafeltje voor twee voor het ontbijt beschikbaar” en met enige moeite om herhaaldelijk het gekrijs te overstemmen kon ik bevestiging krijgen dat de bon dan toch ook kon gebruikt worden voor het ontbijt. Dat treft, dacht ik, want er stond toch een zeer uitgebreid ontbijt met een glaasje cava op de menukaart dat wellicht ook wel in de buurt kwam van de door ons geschatte (niet vermeldde) waarde van de bon, al leek het mij toch vooral dat de dame eigenlijk geen zin had om de beloofde uitgebreide lunch te geven in ruil voor de bon, en hem daarom afwimpelde naar een ontbijt.

Toen we de pre-Valentijnzondag het pand binnenkwamen, zat er één (1) bezette tafel met een paar mensen. Er werden in het volgende uur nog wel een paar tafels gevuld, maar de grote toeloop naar een overvolle ontbijtstonde bleef toch wel uit, en we hadden dus duidelijk niet het laatste tafeltje, zoals telefonisch gemeld. Overigens was er ook aan het ontbijt geen echt grote keuzemogelijkheid; nadat ons een glas geperst fruitsap was voorgezet door de dienstdoende hulp die verder wat de Bongobon betreft vooral een houding tentoonspreidde à la Manuel uit Fawlty Towers (“I know nothing!”), was er de keuze tussen gewone koffie of thee, en de vorm van de eieren (omelet of spiegelei). Hoewel de wraps ook al van het ochtenduur beschikbaar bleken, viel er niets te kiezen. Terwijl we hoopvol opkeken naar de thermostaat naast ons op de muur, die op 16,5°C stond, was ik blij het kopje koffie in ontvangst te nemen om aldaar mijn handen aan te kunnen warmen. Naarmate het ontbijt zich ontspon, bleef de thermostaat onbeweeglijk staan, met uitzondering van de tijdelijke halve graad verhoging, die wellicht eerder het gevolg was van onze hartverwarmende gesticulerende gesprekken, die nodig waren om warm te blijven. Misschien droeg het opzet van dit Fair Trade Eethuis, waar je overigens alles (maar dan ook alles) wat in de ruimte aanwezig was kon kopen tot meerdere eer en glorie van de derdewereldlanden, bij tot het persoonlijke ervaringsgegeven van wat mensen uit die landen dagelijks meemaken (niet zo beleefde telefonische ontvangst; geen keuzemogelijkheid in de maaltijden; geen verwarming), was een gedachte die bij me opkwam. Het ontbijt op zich was best wel lekker: vers fruitsapje, de eitjes goed gebakken, een mandje brood en beleg dat zeker voldoende was, stevige koffie. Bij het “afrekenen” bleek dat we naast de Bongobon nog eens 4 euro dienden op te leggen voor het bijkomende kopje koffie dat we hadden besteld. Tsss, tuurlijk: derdewereldlanden – extra geld aftroggelen – de levenservaring; prachtig toch, zo’n levensechte enscenering?

Terwijl we ons – in een nog steeds verlaten Kasteelpleinstraat – terug naar huis begaven, warmden we stilaan terug op, klaar om aan de slag te gaan in de tuin. Maar wat bleek achteraf? Na een blik op de website van Bongo bleek dat de gulle gevers ons een bon hadden geschonken van maar liefst 34,90 euro, terwijl wij het “deluxe”-ontbijt à 9 euro per persoon hadden gekregen. En naast de geconsumeerde waarde van 18 euro hadden we dus nog eens 4 euro mogen opleggen voor een extra koffie, terwijl ze eigenlijk gerust het Usawa-ontbijt met de twee extra koffies incluis hadden kunnen geven in ruil voor de bon! Aangezien mij recent werd gewezen op het bestaan van ombudsmannen, werd Bongo ondertussen al ingelicht, voor zover het iets uithaalt tenminste, want u en ik weten hoe dat gaat met ombudsmannen en gekregen paarden. In ieder geval niet bepaald een toonbeeld van Fair Trade, waarbij we ons toch enigszins gepakt voelen en de gevers vermoedelijk nog veel meer. Ik mag hopen dat Bongo en de Fair Trade organisatie verder gespaard blijven van dit soort praktijken, of het vergaat hen nog als het etablissement in Dendermonde...