Tuesday 9 March 2010

La peur de l'échec

Het ene mediafeit na het andere wordt zo snel de wereld ingeschoten, dat ik – mede door een overvloed aan werk en medische besognes die me thuis houden – niet altijd de tijd heb om er met de geknipte kwinkslag of het geslaagde geginnegap op te reageren. Toch probeer ik het allemaal vanop de bank te volgen, al dan niet als supporter van de aangehaalde feiten. Maar wie de tijd neemt om al deze nieuwsitems in detail te bekijken, ziet dat steeds dezelfde toon heerst: de mens is niet goed bezig, en de angst dient te regeren!

Angst om de gezondheid; je moet veel sporten, je mag niet te veel eten en drinken, anders is je cholesterol te hoog en lijdt je hart eronder, en dan word je nooit 123 jaar (vermits we nu in onze “ziekelijke” toestand al gemiddeld 80 jaar worden). Angst om je eten, want is alles wat we eten wel zo gezond, en hoe valt dat te vereenzelvigen met de maatschappelijke drang om je steeds meer te meten met sterrenchefs, want je hebt Ons Kookboek toch zeker al lang vervangen door een DVD waarin Peter Goossens jou een persoonlijke training met luxeproducten geeft? Angst om de job, want overal gooien ze mensen buiten, al dan niet door de economische crisis, en morgen kan het jouw beurt zijn, en dan kan je die grote villa (want een normale gezinswoning volstaat niet meer om je beter voor te doen dan familie en buren), de 3de auto, de zwemvijver, de moto voor je midlifecrisis en je lidmaatschap van de golfclub (al dan niet voor je gezondheid of je midlifecrisis) niet meer betalen. Angst om de medemens, want is de buurman die zo heel laat uit zijn tuinhuis komt, de onbekende die na 20 uur nog komt aanbellen, en de Marokkaanse kerel die elke dag naast jou op de metro staat, met zijn dikke pak onder zijn jas, wel te vertrouwen? Angst voor het milieu, want de aarde is volledig om zeep, en alle stormen / sneeuw / regen / koude is door ons wangedrag en onze overbevolking opgewekt, en ze gaat nu niet al 2, maar 4 graden opwarmen (wie biedt meer?). Angst voor je carrière, want hoe kan je nu iets betekenen, als je maar een gewone 9-to-5-job doet, en niet minstens met drie diploma’s op zak 90 uur per week werkt om aan duizelingwekkende snelheid geld op je bankrekening te parkeren (dat je dan, door tijdsgebrek, niet kan opmaken, tenzij aan die grote villa. Of aan een groot jacht dat je drijvende houdt na de opwarming van de aarde, uiteraard). En als het even kan moet je daarnaast natuurlijk ook nog een succesvolle sportcarrière uitbouwen, of minstens een gevierd kunstenaar/musicus zijn. Angst voor je kinderen, want ondanks die carrière dien je toch ook elke dag een goede moeder te zijn, voor je bloedjes van kinderen die je minstens 6 maand hebt gezoogd met je eigen moedermelk, en die je nu toch zeker niet aan hun lot gaat overlaten in de handen van anderen om verder aan je carrière te werken. Angst voor je ouders, want nadat ze alles voor jou hebben gedaan, je alles aan hen hebt te danken, en nooit zo ver had gestaan als zij er niet waren geweest, ga je ze toch zeker niet laten wegkwijnen in een home (ook al hebben zij dan een pensioen dat dat ruim kan bekostigen). Angst om je pensioen, want tegen de tijd dat jij na een carrière van 50 jaar werken om de staatsschuld op te lossen die de generaties voor jou hebben achtergelaten eindelijk zal mogen stoppen met werken, zal er voor jou geen pensioen meer zijn, tenzij je dus die goed betaalde job had waarin je dat pensioen zelf had kunnen bekostigen...

Zo gaat het dag in dag uit in de ‘objectieve’ media, tot die dan op een dag met het nieuws komen dat er in tien jaar tijd dubbel zoveel antidepressiva worden voorgeschreven “om onze angsten te bedwingen” en er in 4 jaar tijd 4 keer meer Rilatine wordt voorgeschreven aan kinderen (“een drug die vergelijkbaar is met cocaïne”, aldus de artsen). Allez tiens, hoe komt dat nu?

2 comments:

Marrek O'Polo said...

Schaak?
Mat??

Marrek O'Polo said...

Trouwens een beangstigend sterk en goed geschreven stuk!! Hou je haaks en spoedig beterschap.