Blankenberge Blankenberge

Terwijl Sinter-, houten en andere klazen vorige week overal te velde met hun zwarte pieten paradeerden, consumeerden wij alweer een stukje uit ons plaatselijk cultuurabonnement, dat ons meteen in een totaal ander seizoen katapulteerde, en ons naar het einde van de zomervakantie aan zee bracht, voor het stuk “Blankenberge”, een tragikomedie van Tom Lanoye door Fluistercompagnie en Theater aan de Stroom. Met de koude, de gierende wind en de striemende regen rond het Puurse theatergebouw duurde het een tijdje voor de volgelopen zaal met het hoofd volledig mee in het Blankenberge van augustus zat, maar de cast was overtuigend en getalenteerd genoeg om aan de juiste sfeerschepperij te doen. Het was de eerste tragiekomedie van de hand van Tom Lanoye, waarin hij (volgens de aankondiging) de wereld van de horeca doorlicht, maar er in mijn ogen ook meteen een karikatuur van maakt. Misschien had de bekendheid van enkele castleden ermee te maken, maar het feit dat de zaal voor de helft was gevuld met “actieve bejaarden”, die het eerste half uur van de voorstelling toen de acteurs op het toneel verschenen tekenen van herkenning zaten te kirren en te fluisteren omwille van de iets populairdere prestaties van de personen in kwestie (“Miel Verbiest uit Familie!”, “Stavros van Lili en Marleen!”, “dieje slechterik uit Familie!”, en dies meer), maakte het clichégehalte van de hele voorstelling nog meer voelbaar. Maar gaandeweg volgden de acties in het stuk elkaar naadloos op, zodat de aandacht van de toeschouwer volledig werd opgeëist. Geen platte humor, maar ironie en cynisme doorspekt met emoties in een boeiend verhaal, gebracht door stuk voor stuk overtuigende acteurs, maakten het geheel de moeite waard. Dat had wellicht ook te maken met het feit dat dit de voorlaatste voorstelling was van het goed geolied reizend gezelschap, en ik vermoed dat ook de laatste stoeltjes wel zullen uitverkocht zijn.

Vrijdag werd, na een korte en late doortocht langs Ikea in Wilrijk voor een heleboel gewoonlijk vooral onnodige hebbedingen (maar eindelijk ook een koeienvel voor het salon in de living!), onze honger gestild door Lucy Chang in de Koekestad. Veel valt er niet over te vertellen, maar enkel dit, kort en goed: de zaak zat vol, het eten was lekker, verzorgd, heeft gesmaakt, het ging goed vooruit en klaar was kees. En dat is toch wel een beetje jammer. Dus laat ik toch wat meer zeggen... Ze gaan weliswaar prat op hun snelle manier van werken, reden waarvoor ze geen reservaties aannemen, maar wij hadden gedacht dat een maaltijd waarvoor je binnenkomt om 21.15 uur, als het gros van de mensen al gepasseerd is, toch wel iets langer zou mogen duren, vooral ook omdat we toch een gezellig tafeltje bij het raam en naast de verwarming hadden. Niet dus. Bovendien was er op de bovenverdieping een verjaardagsfeestje aan de gang, en dat mochten we gevoeld hebben: ons eerste drankje, waarvoor de ‘garceuse’ al stond te wachten toen we onze jassen nog aan het uittrekken waren, terwijl er al een menukaart in onze handen werd geduwd, werd ruim ná het voorgerecht geleverd. Mijn eega kreeg zijn Chinese pils voor bij het hoofdgerecht er dan maar meteen bijgeleverd, zodat die lauw was tegen de tijd dat we ons voorgerecht en ons aperitief hadden weggewerkt. Toen ik daarentegen een Thaise pils vroeg voor bij mijn hoofdgerecht, werd, ondanks het alomtegenwoordige en veelvuldig starende personeel, ongeveer tegen de tijd dat ik mijn hoofdgerecht afrondde en we al ruimschoots waren buitengekeken omdat we duidelijk veel te veel tijd spendeerden aan ons hoofdgerecht, nogmaals dezelfde Chinese pils geleverd. Zonder al te veel protest wijdde ik dan maar zonder morren deze Chinees aan mijn grote dorst. Een tweede, laat staan een nieuwe vragen zou wellicht toch te veel gevraagd zijn, met de nodige chaos bij het afrekenen tot gevolg.

Omdat we een hekel hebben aan mensen die ons afjakkeren, vooral in culinaire omstandigheden waarvoor we graag onze tijd nemen, besloten we ook koffie en dessert te nemen, al was het maar om de ondertussen gewisselde dienster wat te jennen, die de tafel naast ons al aan het opruimen was, nadat de vorige serveerster die mensen geduldig had bijgestaan naast de tafel tot ze hun rekening hadden betaald. Al bij al wisten we het toch langer dan een uur te rekken, al was dat dan vooral omdat we ons best deden om ons hoofdgerecht dieetgewijs 30 keer te kauwen alvorens het aan de peristaltiek over te leveren. Ondanks alle goede commentaren die her en der over Lucy Chang verschijnen, en de kwaliteit van hun eten dat toch niet zo slecht is, geldt mijn verdict simpelweg: dit is gewoon de Oosterse versie van McDonalds, maar dan duurder omwille van de bediening aan tafel. Vermijden die handel, tenzij je een snelle hap zoekt op weg naar ergens anders...