Summertime

Het afgelopen weekend was er weer één dat, althans qua weer, in de annalen van de zomer van 2009 mag worden bijgeschreven. Ondanks de zoals gewoonlijk tegenstrijdige weerberichten in de loop van de week, was het tegen vrijdagavond al duidelijk dat het zaterdag een warme dag ging worden (al heb ik nog steeds mijn twijfels over de zgn. onpartijdigheid van weermannen met betrekking tot de kustvoorspellingen naar het einde van de week toe). En maar goed ook, want we waren uitgenodigd bij de buren om, meer dan een jaar na onze verhuis naar Liezele, eindelijk met hen kennis te maken. Aangezien beide werkzaam zijn in de medische sector met vrij ongewone uren en hun grote huis annex domein helemaal errond beveiligd is met een groot hek dat potten- en andere kijkers moet buiten houden, waren de sporadische ontmoetingen tot nu toe beperkt tot een opgestoken hand vanachter een autoruit. Maar vorige maand werd eindelijk een datum geprikt en ook vastgehouden, en zaterdagavond mochten we dus op de borrel komen. En ondanks dat we er enigszins argwanend tegenaan keken – toegegeven, het grote hek rondom het uitgebreide domein dat onze bescheiden woning gedeeltelijk in een schaduw plaatst wekte ook bij ons gemengde gevoelens op – bleek het toch een vrij sympathieke en sociale familie, zodat de gesprekken en de voorraad sangria die ze hadden aangelegd tot na middernacht bleven komen, bij fijne terrastemperaturen.

De volgende dag, die zo mogelijk nog warmer was, werd uiteraard ingezet met een iets uitgebreidere slaapoefening om de vermoeidheid en de sangria onder onze leden de tijd te geven om met stille trom te vertrekken. Bij mij bleef de sangria nog wat natrommelen tussen mijn beide slapen, maar tegen de tijd dat zon in het zenith stond, was ik weer helemaal klaar voor een nieuwe zomerdag. Om één en ander te compenseren en vooral onze eigen gemoedsrust te sussen besloten we een fietstochtje te ondernemen, kwestie van de bloedcirculatie en spijsvertering een beetje tegemoet te komen bij zoveel zomerbacchanalen. Nu ging het eens een keertje richting Sint-Amands, waar de terrassen aan de Scheldeboorden overvol zaten, net als de River Tours die op de plaatselijke waterweg passeerden. Aangezien we niet echt een vaste fietsroute volgden, was het hier en daar een beetje zoeken naar de weg – gelukkig hadden we ons al voorzien van een stafkaart van onze streek – en op sommige plaatsen wees het aantal aanwezige fietsers wel uit of we al dan niet in de buurt van zo’n route zaten. En op het fietspad naast de oude spoorweg tussen Sint-Amands en Puurs, waar gewoonlijk een toeristisch stoomtreintje rijdt, was het zowaar bijna aanschuiven. Hoewel het plan was om niet te ver uit te waaieren, bleken we, toen we terug in Liezele aankwamen, er toch maar weer zo’n 2 uur non-stop fietsen te hebben opzitten. En dat diende uiteraard onmiddellijk te worden gecompenseerd op ons eigen terras, want we hebben nu eenmaal niet het doorzettingsvermogen van een Lance Armstrong.

En, kijk, verder was er in deze komkommertijd op de online-versie van De Standaard het volgende te lezen op zondag:

"Franse prof: Mexicaanse griep helemaal niet gevaarlijk

De A/H1N1-griep alias de Mexicaanse griep is 'niet gevaarlijk', en de mondiale mobilisatie tegen de pandemie 'dient geen ander doel dan ons schrik aan te jagen'. Dat zegt de Franse professor medische wetenschappen Bernard Debré in een interview in de zondagskrant Journal du Dimanche.

'Deze griep is in het geheel niet gevaarlijk. Zij is wellicht zelfs iets minder gevaarlijk dan de gebruikelijke seizoensgriep', zegt de bekende Parijse uroloog én volksafgevaardigde voor Sarkozy's UMP-partij.

'Al wat wij doen, heeft enkel tot doel ons schrik aan te jagen. Ja, de griep verspreidt zich zeer snel. En dan? (...) Het blijft een griepje, het gaat hier niet om het ebola- of marburgvirus'. Volgens Debré hebben de overheden, zonder het te zeggen, 'de zeilen reeds gestreken'. 'De zieken, bij wie men overigens niet eens nagaat of zij H1N1 hebben dan wel een simpele neusverkoudheid, wordt inmiddels gevraagd paracetamol te slikken'. Debré meent dat de overheden 'geen andere keus' hadden dan zo draconisch op te treden 'nadat de Wereldgezondheidsorganisatie met dagelijkse berichten en veelvuldige persconferenties de paniekknuppel in het hoenderhok had gegooid. Maar de regeringen dragen wel schuld 'door te bezwijken voor de politieke overmediatisering van de gebeurtenis'."

Zo zie je maar weer... Je moet niet altijd alles geloven wat ze je trachten wijs te maken.