Na een etentje bij vrienden, een barbecue en de overschot van de barbecue, was het hoog tijd om nog eens wat tijd voor onszelf te nemen. Terwijl iedereen op vakantie was, in Brussel naar de Koning en Tante Fabiola stond te wuiven, of stond aan te schuiven op de E40 richting Kust, gingen wij er op de Expressweg naar Knokke tijdig af richting Cadzand in Nederland.
Technisch gezien had dit strookje land achter de Westerschelde, dat net als de rest van Vlaanderen gedurende enkele honderden jaren door verschillende bezetters werd overspoeld, beter tot Belgie behoord, maar de Nederlanders beslisten daar anders over. Gelukkig zijn de Nederlanders een volk dat geen baksteen in de maag heeft, wat maakt dat Cadzand nog steeds een lieflijk dorpje is, en Cadzand-Bad nog steeds echte duinen heeft, die niet zijn weggeduwd door beton en hoogbouw, zoals dat van achter het Zwin tot in De Panne wel het geval is.
Voor shoppers en mensen die een “m’as-tu-vu”-imago hebben hoog te houden valt er dan ook niet veel te beleven, maar voor wie een beetje wil wandelen, fietsen, zonnebaden zonder zowel op de weg als op het zand te moeten aanschuiven, of gewoon iets wil eten in een hele rij van prijscategorieen, is het er best ‘aangenaam toeven’, zoals de clichématige uitdrukking luidt.
Zonnekloppers als we zijn, stootten we natuurlijk onmiddellijk door naar de Bad-afdeling van het dorp, waar we het eerst nuttig achtten een wandeling te maken, kwestie van de culinaire plannen van later op de dag consciëntieus te compenseren. De plaatselijke middenstand werd gesteund door middel van de aankoop van een elders welhaast onvindbare fles Piz Buin Allergy tegen de “zonneboebelkes” van ondergetekende, en een strohoed voor the Brain from Louvain, die net van zijn wilde haren was ontdaan en geen protectieve pet bij zich had. Uiteraard diende ook een dorstlessende drinkstonde in de wandeling te worden ingelast, die uiteindelijk uitmondde in een plakpauze op het terras van één van de verschillende paviljoentjes.
Na te zijn teruggewandeld naar het oorspronkelijke strand van vertrek, besloten we dat het nu toch wel een goed tijdstip was – al vier uur ondertussen – om onze tere huidjes aan de schroeiende zon bloot te stellen. Tegen de tijd dat we uiteindelijk van de nodige uitrusting waren voorzien om op het strand te landen, was het alsof de zon wist dat ze aan ons geen fanatieke fans had, en nadat één en ander ontbloot was, kwam de onheilspellende zwarte wolk die al een tijdje boven Knokke hing, nu ook onze richting uit. Bij het vallen van de eerste druppels hadden we nog net de tijd om ons hele circus weer op te bergen, maar vermits we nog een eindje te gaan hadden tot de parking waar de auto stond, kwamen we daar aan als verzopen waterratten (terwijl we ironisch genoeg letterlijk maar één teen in de zee hadden gezet). Alle andere zonnekloppers haastten zich weg van de parking als ratten uit een riool, waardoor er natuurlijk een hopeloze verkeersopstopping ontstond op de parking en in de omliggende straten. De bui die we hadden zien hangen bleef uiteindelijk maar even boven onze hoofden, dus wij bleven staan drogen met het vooruitzicht op verdere gastronomische genoegens.
De avond werd uiteindelijk afgesloten met een Euro-Toquesmenu in Cadzandria, dat ondanks de sluitingsdag ter gelegenheid van 21 juli geopend was. Vermoedelijk hadden ze hun hoop gevestigd in een bende hongerige Belgen, maar deze laatsten waren door de regenbui met de restanten van hun koelboxen de auto’s en het binnenland ingevlucht, waardoor het restaurant halfleeg was. Wij, daarentegen, lieten het niet aan ons hart komen; ze hadden ongelijk.
No comments:
Post a Comment