Gold

Dat het deze week Restaurantweek is, zal de horeca geweten hebben. Wij schoven gisteravond de verkleumde voetjes onder tafel bij ’t Witte Goud in Leest, waar het menu van de Restaurantweek een complete verrassing zou zijn, vermits er niets was prijsgegeven op de website. De nog jonge zaak (1 jaar oud) van de chef uit de streek, die we eerder al hadden bezocht onder de naam Dorp 5 met een andere chef, zat afgeladen vol, met bekende en minder bekende mensen (aan het tafeltje naast ons zat Dominique Monami-nietmeervanvanroost met haar iets recentere eega, de big boss van Sony Music België). De uitgelaten Nederlandse maitre d’hotel liep constant naar iedereen te lachen en vrolijk te wezen, wat op zich de zaak nog extra verwarmde.

Het aangekondigde driegangenmenu (volgens de afgesproken Restaurantweekprijs van 28 euro) kon mits een toeslag nog uitgebreid worden met een extra gangetje, wat we ons, na een blik op enkele borden rondom, geen twee keer lieten zeggen. De grootte van de schotels leken niet van die aard om goede eters bij drie gangen tevreden te stellen, tenzij dat natuurlijk omwille van de speciale prijs was, maar omdat wij tot die eterscategorie behoren, wilden we liever geen risico lopen, kwestie van ook niet met een verkeerd beeld van het restaurant buiten te stappen.

De excellente aperitieve bubbels van eigen bodem die sommige champagnes wel eens wittekes zouden kunnen doen uitslaan (Chardonnay Meerdael), werden begeleid door een trio hapjes, waarna de schotels aan een zeer gezapig tempo werden opgevoerd, ideaal voor een rustig avondje uit. Van de schelvis in kruidenkorst, over het “extra-schoteltje” Sint-Jacobsvruchten en langoustine met een streepje kreeftensaus, tot de (ruime portie) fazantenborst die we als hoofdgerecht kregen, werd elk gerecht, helemaal in lijn met de naam van het restaurant, begeleid door een “witte” groente uit eigen streek, al dan niet in een mousse- of pureevorm: aardpeer, schorseneren, knolselder, witloof, prei... Soms een beetje bleekjes op het bord, maar allemaal zeer smakelijk (“streling voor het oog, goed afgekruid, perfecte cuisson" om het maar met een paar ondertussen populaire TV-termen van Jan-met-de-pet te zeggen) en met 4 gangen uiteindelijk toch wel voldoende vullend. Aangezien we geen fans zijn van witte wijn, kozen we als begeleidende drank een ons onbekende Duitse Frühburgunder Spätlese 2007 met de toffe naam “Geil” naar het gelijknamig wijndomein, een droge rode wijn die ook perfect bij de vis paste.

Terwijl de maitre d’hotel met zijn brede smile af en toe aan de tafel opdook om bij te schenken of te kijken of het goed was, kwam zijn iets timidere vrouwelijke collega langs als een trippelend muisje om ons te voorzien van piepkleine zelfgebakken pistoletbolletjes, of onze borden af te ruimen. Het dessert, dat met een nog brandende crème brulée en versgedraaid vanilleijs even de tafels in vuur en vlam zette, was volledig conform de witte huislijn en – nu toevallig – ook met de omgeving buiten, en vulde de allerlaatste gaatjes. Als afsluiter een koffie en speciale thee van het huis, die overigens nog werden bijgevuld indien gewenst door de jonge chef zelf, die een beetje verlegen aan de tafels kwam schuifelen op het einde van het diner, maar nog niet de animo van een Peter, de schwung van een Sergio of de radheid van tong van een Piet aan de dag durfde te leggen om zijn credits op te eisen. Drie ontspannen uren later klokte de rekening af op een aanvaardbare prijs, ondanks de begeleidende dranken, dus geen reden voor ons om wit weg te trekken. Deze chef zal stilaan wel wat meer kleur krijgen als hij rijper wordt, dus we gaan zeker de weg nog eens terugvinden naar ’t Witte Goud.