Bimbo

Vanmorgen in de De Standaard stond een verontwaardigde lezersbrief, en momenteel is er zowaar op de website een hele polemiek aan de gang over het door Van Dale nieuw gekozen woord van het jaar, “tentsletje”. Even (ongeveer 1 minuut) deelde ik de mening van de briefschrijvende dame, tot enkele jonge meisjes die ik ken en enkele die ik regelmatig op trein en metro terugzie mij weer in gedachten kwamen. En ik even later op de trein richting Mechelen stapte.

Het is altijd spannend om te zien of je in de juiste coupé gaat stappen: het kan er te warm zijn, te luidruchtig (er zijn altijd mensen die de rest van de wereld deelachtig moeten maken aan al het leed dat hen sinds 7 uur vanmorgen al is overkomen), of simpelweg te vol (regelmatig aangeschurkt moeten zitten tegen iemand met een walgelijke lijfgeur of dito adem is geen pretje; je krijgt daarvoor ook geen korting van de NMBS).

Van zodra ik de coupé binnenstapte, wist ik dat ik de verkeerde had gekozen, want daar zag ik ze zitten, allemaal met hun voeten naar de middengang gekeerd, kwestie van hun doel- en zinloos gebabbel vlotter met elkaar te kunnen uitwisselen.
“Ik vin da wel e goe kleurreke!”
“Ik em moan hoar naa es deu de Kevin loate kleure, en dieje doet da wel goe vinnekik!”
In het midden van de bende zat een blond geval zich te schminken, waarbij iedereen die niet tot hun clubje behoorde uitgebreid werd gemonsterd. Beverly Hills 90210 revisited. Ze droeg naadkousen en een roze SHORT, daaronder een paar Uggs (die er ondanks hun belachelijk hoge prijs bij iedereen oerlelijk en compleet idioot uitzien, en zeker onder een short), en zat ondertussen onophoudelijk inhoudsloos te kwekken. [Nvdr: het was op dat ogenblik -2°C en volop aan het sneeuwen, zoals beloofd door Frank, waardoor alle andere mensen op en rond de trein getooid waren met wollen mantels, sjaals en mutsen.] Elke poeder-, oogschaduw- of lipstickverpakking van Dior of YSL die ze bovenhaalde werd door haar collegae steevast op “oh’s” en “ah’s” onthaald.

Uit de gevoerde academische gesprekken kon ik ondertussen opmaken dat het ging om studenten van een kappershogeschool. Diezelfde gesprekken gingen verder nog over de vriendjes van anderen die zich duidelijk niet in het gezelschap bevonden, het al of niet afleggen van examens en het maken van een wereldreis (ttz een reis van het ene strand met cocktailbars naar het andere). De man naast mij kon zijn ogen niet afhouden van de panty- & shortbenen, terwijl het zweet ondertussen al op zijn voorhoofd parelde. En dat om 8 uur ‘s morgens.

Ondertussen moest er nog even een les “gelezen” worden, voor het geval ze “vragen” zouden krijgen bij de aanvang van de les. Het wicht haalde een map boven waarin zowaar een heel pak halve pagina’s waren… euh… volgeschreven, en uitte haar bezorgdheid over de vergaarde kennis: “Allee, naa emmekik persies niks geliejerd, en ik zen gistere nen hiejelen dag bezig gewest!” “Maar waarmee?” was de interne vraag die spontaan bij mij opborrelde.

De man naast mij kreeg het pas goed kwaad toen het gesprek plots, alsof ze pakweg over hun broodbeleg bezig waren, begon te gaan over een aantal etablissementen die de blonde bimbo al dan niet tijdens de weekends bezocht. “Ah ja, dat is een parenclub hé!” riep het kind zonder blikken of blozen voor heel de coupé, “ge moet daar wel voor zijn!”

Tentsletje? Prima woord hoor, wat mij betreft. Trouwens ook bij uitbreiding naar andere behuizingen. Maar ge moet daar wel voor zijn.