Harp

Als je door derden, al dan niet onder invloed van uitvoerige beschrijvingen op deze blog, de naam krijgt dat je met een hoge frequentie restaurants afschuimt, terwijl dat in realiteit nogal meevalt, zij het dat dergelijke uitvoerige beschrijving van een eenvoudig schoteltje nu eenmaal gemakkelijk schrijfmateriaal oplevert, dan fluistert een duiveltje in mijn oor dat er niets anders opzit dan aan die reputatie tegemoet te komen. Eerlijk gezegd valt die frequentie echter nogal mee; meer zelfs, ze zou nog hoger kunnen, en het is dus ook al twee weken geleden dat bibi, middels de gebruikelijke afspraak met dezelfde vriendin, terecht kwam bij L’Orchidée Blanche. Dit Vietnamees restaurant stond in het Brusselse goed aangeschreven en kreeg puike commentaren op diverse websites; de eigen website beloofde een aangenaam kader, wat een goed idee leek om weer eens wat bij te praten.

Een blik op de uitvoerige kaart, waarvan je nogal snel geacht wordt een keuze te maken, nog voor je alles kan gelezen hebben, bracht bij mij de bedenking dat ze eigenlijk, behalve de benamingen van de schotels, in niet veel verschilde van de duizenden andere restaurants van Chinese, Thaïse of andere oosterse oorsprong in België. De gekozen dim sum (Ha cau, Xiu Mai, Banh-Xep in het Vietnamees) en de “Marmite du pêcheur de l'Ile du Dragon” (gesauteerde scampi met citroengras en piment) waren dan ook van zeer hoge kwaliteit en smaak, maar verschilden in niets van wat ik in hogergenoemde oosterse etablissementen al had genuttigd. Het restaurant was nogal aan de smalle kant en voor een maandagavond goed gevuld, waardoor het er ook nogal luidruchtig werd, en de vriendelijkheid van het personeel leek me nogal voorgewend, maar ik neem aan dat de andere Euroburgers die het restaurant regelmatig aandoen en voor wiens rekening veel van de positieve commentaren waren, dan ook snel tevreden zijn. Niet slecht, maar niet iets om per se speciaal voor naar Brussel te rijden.

Maar, nu de reputatie toch is gemaakt en er dient aan te worden tegemoed te komen: de komende week volgt er meer van dat, en wel in eigen streek. Vanaf morgen is het namelijk de Restaurantweek in heel België, waarbij een hele rits restaurants, ook toprestaurants, een hele week een 3-gangenmenu aanbieden voor maar 25 euro per persoon. De geïnteresseerden kunnen nog een kans wagen, maar de meest geroemde restaurants, al dan niet Michelingerelateerd, waren enkele weken geleden al ruimschoots volgeboekt voor de hele week. Wij konden nog een tafeltje versieren op een avond in de week bij ’t Witte Goud, een vrij recent geopend restaurant in Leest (onder een andere chef bekend als Dorp 5). Uiteraard zullen de trouwe volgelingen worden beloond op een uitgebreid verslag van deze culinaire uitspatting.

Vanmorgen was het letterlijk tijd voor iets totaal anders. Als deel van ons cultuurabonnement in onze home town hadden we een kaartje voor een aperitiefconcert van harpiste Anneleen Lenaerts. Voor ons een nobele onbekende, evenals de harpmuziek overigens, maar in muzikale kringen met haar 22 jaar blijkbaar al een heel grote harpdame. Letterlijk en figuurlijk, want op het lege podium stond een imposant instrument met prachtige versieringen en houtsnijwerk. Er werden hemelse klanken aangekondigd, en Anneleen Lenaerts loste de verwachtingen in. Haar harpgeluiden bleken heel goed mee te vallen, en brachten de aanwezigen zowaar in een ontspannen sfeer; de ideale manier om een koude luie zondag aan te vatten. Na de apotheose met de Moldau van Smetana (in een bewerking voor harp) kregen we er nog een onverwacht jazzy bisnummer bovenop, en dan was het tijd voor het aperitief. Voor mensen die aan ontstressen toe zijn deze tip: vervang alle crappy lounge-, jungle- en watergeluiden door harpmuziek, en u bent dadelijk in hemelse sferen. En dat zomaar op een zondagmorgen.