Le roi se meurt

Terwijl de grote meute ongetwijfeld deze Dag des Heeren de winkelzondagstraten of kerstmarkten al afschuimde op zoek naar het ideale kerstcadeau, brachten wij die op vrij rustige wijze door: de vogeltjes en de eekhoorn voederen, de dikke weekendkrant doornemen, een paar wasmachines draaien, en vooral – rijkelijk laat zoals elk jaar – op zoek naar de huiskerstboom voor de komende weken. Politieke correctheid gebood ons te wachten tot na de doortocht van de Heilige Sint, maar ons plan om die op zaterdag te halen werd compleet vergeten. Gelukkig wisten we dat Coni Roos in het naburige Londerzeel op zondag open is, en dat ze doorgaans goed van kerstbomen en aanverwante voorzien zijn.

Onder een flauw winterzonnetje, met een aanstormende dikke grijze lucht, werd uit de resterende oogst de keuze gemaakt voor een Abies Koreana ofte Koreaanse zilverspar. De man van het tuincentrum, die zei dat de grote rush al was gepasseerd omdat de eerste sneeuw het bijhorende kerstgevoel vroegtijdig had aangewakkerd, raadde ons de alom aangeprezen Nordmannspar af, maar wij hadden sowieso al ervaring uit eerste hand dat deze laatste soort na de kerst er onverbiddelijk het bijltje bij neerlegt, en zelfs in een vochtige tuin met een eigen plekje geen aanstalten maakt om terug uit zijn krammen te schieten. Dus de genaamde zilverspar veroverde een plekje in ons hart en wisselde van eigenaar voor 45 harde Europese valuta, maar hopelijk vindt hij tegen die prijs onze tuin wel aangenaam genoeg om zich te settelen binnen een paar weken.

Op zaterdagavond beten we ons weer vast in een stukje cultuurabonnement: in het plaatselijk cultureel centrum De Kollebloem trad 't Arsenaal aan met een stuk absurdistisch theater, de éénakter De Koning sterft (Le roi se meurt) van Eugene Ionesco, met een zeer hoogstaande cast van naast de onvermijdelijke Jaak Van Assche, o.a. ook Mieke De Groote en Marie Vinck. Ondanks dat het stuk bijna 50 jaar oud is, blijft het thema – de dood verrast en men is er nooit op voorbereid, wie men ook is of waar men ook is – in deze moderne tijd waar alles wordt opgevolgd en gecontroleerd door middel van smartphones en andere gadgets, Facebook en Twitter, meer dan ooit actueel. Helaas voor de i-bezitters zal ook voor hen de dood onvermijdelijk onaangekondigd en ongewenst opdagen. (Al kan ze binnenkort misschien wel worden gedownload als app!)

Helaas voor ons werd ook deze voorstelling weer bezocht door enkele mensen die op de naam Jaak Van Assche waren afgekomen en die dachten dat ze in een live-uitzending van De Kampioenen zaten; totaal ongepast en misplaatst schoten ze uit in lachsalvo’s en leverden ze hardop commentaar op bepaalde scènes, alsof het ging om een goedkope voorstelling van plakkaatzangers op een volksfestival. Er zat hier en daar wel soms wel een licht grappige repliek in, maar over het algemeen is het uiteindelijk wel een vrij somber en verdrietig stuk. Gelukkig was Jaak Van Assche ook koning van de beheersing en zette hij een sterke acteerprestatie neer, waarmee weer maar eens duidelijk wordt dat hij en zijn “collega’s” veel beter kunnen dan de flauwe slapstick van De Kampioenen. Het wordt ondertussen een cliché, maar ik kan niet nalaten het ook hier weer te herhalen: een aanrader.