Tijdens de vakantiemaanden met de auto naar het werk rijden is pure luxe. Je hoeft je niet te haasten om je trein te halen en kan dus heel wat langer slapen, je rijdt haast alleen op de weg, en doet een half uurtje over de afstand waarover je in de wintermaanden soms ruim meer dan een uur onderweg bent. Geen vervelende bumperplakkers die tijdens de wintermaanden met hun BMW X5 in je kont komen hangen om de macho uit te hangen met een auto die de baas betaalt, ook al doe je op dat ogenblik al 140 km per uur in het laatste bochtige stuk van de A12 ter hoogte van Meise – waar overigens om de haverklap ongevallen gebeuren bij slecht weer – alsof zo mogelijk nog harder rijden één of ander bewijs zou blijken te zijn dat je het hebt gemaakt in het leven, of je IQ omhooggaat met het aantal CO2 dat je de lucht inblaast bij elke trap op het gaspedaal; geen eindeloze rij vrachtwagens op het rechterrijvak die af en toe op het middenvak komen rijden om dan toch maar weer te besluiten dat het inhalen niet echt gaat lukken, of niet combineerbaar is met het smeren van de paté op hun boterham of het gsm’en met moeder de vrouw in het thuisland; geen eindeloze treuzelaars op het middenrijvak die net de minimumsnelheid halen die vereist is op onze snelwegen, maar toch liever niet op het rechterrijvak gaan rijden omwille van hun angstvisioenen om geprangd te geraken tussen twee vrachtwagens, of de horror om bij een vereiste rijvakwissel in de volgende 300 kilometer niet meer uit dat rechterrijvak weg te geraken (en zodoende tot in Rome te moeten doorrijden).Al die elementen zijn terug aanwezig op de weg van zodra op 1 september de kindjes werden afgeleverd en terug opgehaald aan de schoolpoort, en er weer dient te worden gewerkt om de komende skivakantie te betalen. Tijd dus om terug een beroep te doen om mijn gratis – en gelukkig is het gratis – abonnement van Nooit Meer Bijtijds Sporen (zie een eerdere blog). Ik heb getracht om nog enig uitstel van executie te krijgen, maar mijn alternatieve transit heeft ook al een knauw gekregen, nu blijkt dat parkeren aan het Koning Boudewijnstadion om de metro te nemen niet meer gewenst is, en de tot voor kort openbare en tevens lege parking voor genoemd stadion plots werd afgebakend door een stel Joeri’s, die enkel uit hun hokje stappen om nietsvermoedende bezoekers te melden dat het vanaf nu (een lege) privé-parking is en verder de hele dag werkloos voor zich uit staan te staren, onder het sporadisch rollen van een spierbal.
Dus maar weer met de trein. De NMBS was ook zo vriendelijk om nog maar eens een paar treinen te schrappen. Comfortabel om 8 uur de trein nemen en, mits een vlotte aansluiting in Mechelen op een Nederlandse directtrein naar Brussel-Centraal, al even comfortabel 45 minuten later in Brussel aankomen, is niet meer aan de orde. De NMBS – of waren het de Nederlanders zelf, wat compleet begrijpelijk is – had besloten om die bewuste aansluiting niet meer te laten stoppen in Mechelen, waardoor je nu ruimschoots de tijd zou hebben om een koffietje te gaan drinken, een krantje te kopen of zelfs een pitta te eten als je dat zou willen (aan faciliteiten geen gebrek, daar in Mechelen; althans toch tussen 8 en 18 uur), om zodoende een volgende trein af te wachten die ook nog eens naar Brussel rijdt, ware het niet dat je natuurlijk niet om 9u15 (en dus 1u15 na vertrek uit je hometown) in Brussel wil aankomen. Een andere keer misschien, zo binnen een jaar of 35, als het allemaal niet meer zo snel moet...
Dus zit er niks anders op dan een vroegere trein te nemen, die van 7u35 – waar je omwille van de lullige 4 wagonnetjes die men er heeft aangehangen en het hele studentenkorps van het Waasland en Klein-Brabant dat richting Mechelen en Leuven moet als sardienen in blik staat opeengestapeld (uiteraard zonder enige kans op een zitplaats) – en te hopen dat je een degelijke aansluiting hebt op de eerste spoorlijn die in Belgie werd gelegd (en sindsdien in kwaliteit niet bepaald is toegenomen). Bij mijn eerste wederaantreden op het perron was dat in ieder geval al niet aan de orde: de aansluiting die zo’n 4 minuten later had moeten plaatsvinden, liet op zich wachten en kwam een goeie 12 minuten later het station binnengerold (nadat de plaatselijke stationsomroepster al tot twee keer toe laconiek had gemeld dat “de trein naar Brussel-Zuid zodadelijk het station komt binnengereden op spoor 4”, alsof ze zich nog een beetje zat te verkneukelen in de aanzwellende ergernis bij de wachtende reizigers). Kortom, het is weer van dattum, en de herfst moet nog beginnen.
Maar gelukkig is er dan weer tijd voor boeken, zoals “Duizend Schitterende Zonnen” van de schrijver Khaled Hosseini, die ik heb leren kennen dankzij de zomeruitverkoop. Maar daarover later meer, als ik tenminste thuis geraak met de trein.
No comments:
Post a Comment