Tuesday 26 January 2010

From Russia with love

Omdat de tentoonstelling op 31 januari afloopt, was het hoog tijd om ons eindelijk eens naar de nieuwe Hermitage in Amsterdam te reppen voor een blik op het leven “Aan het Russische Hof”. Door examenperikelen van mijn eega aan de Kaa-Uu-El was er geen tijd voor een vol weekend boven de Moerdijk, dus togen we op zondag maar voor een dagje naar het noorden per auto.

Nog maar net in de buurt van Breda leek het alsof we meteen in een compleet ander landschap waren terechtgekomen: sneeuw, koude, grijze luchten, vogels die samenschoolden op het water tussen de ijslaagjes door of met grote slagen en masse betere oorden opzochten... Blijkbaar had het winterse weer in Noord-Brabant wat langer halt gehouden dan bij ons, of het was alleszins weer terug (met meer weer).

Hogerop naar Amsterdam werd de sneeuwlaag overigens alleen maar dikker, en de opgemeten temperatuur lager.

Iedereen weet dat de Hollanders al minstens 300 jaar beter georganiseerd zijn dan het zootje ongeregelde Bourgondiërs die de Belgen zijn, en enig opzoekingswerk had uitgewezen dat Amsterdam dus ook over een excellent “Park & Ride”-systeem beschikt. Via de (iets kleinere) bewaakte parkeerplaats Zeeburg ten oosten van het stadscentrum stonden we met trem 26 op een klein kwartier aan het Centraal Station. En dat voor 6 euro per 24 uur met gratis retourticketjes voor trein/tram/bus. (Overigens een aanrader voor wie langer naar Amsterdam gaat ook, want je mag er tot 4 dagen ofte 96 uur lang aan dat dagtarief parkeren.)

Het Amsterdams decor zag er door de sneeuw net zo donzig uit als bij mijn laatste bezoek in december 2006, maar ook even koud, dus een ‘opwarmingskoffie’ bij aankomst was wel aan de orde.

Groot was onze vreugde toen we bij de koffie twee extra glaasjes met een doorschijnende vloeistof ontwaarden, en even bekroop ons de hoop dat het Nederlandse culinaire leven in deze kosmopolitische maatschappij besmet geraakte met de zuiderse zin voor savoir-vivre;

groot bleek echter onze teleurstelling dat het enkel maar, naar – zij het ook – zuiders voorbeeld, ging om een “aanlengglaasje” water in plaats van een complementair aperitiefglaasje nationaal gerstenat, alwaar wij onze hoop al op gevestigd hadden. Het noorden zouden we alvast niet kwijt geraken. Blijven oefenen, Nederland...

Gezien de ervaring met last-minute museumbezoeken voor een gehypte tentoonstelling begaven we ons rechtstreeks, via de Waag en de rosse buurt op de Kloveniersburgwal, richting het museum aan de Amstel, wat enkele sfeervolle beelden opleverde van de stad onder de verse poederlaag.

Bij de Hermitage gekomen bleek er al onheilspellend veel volk op straat te staan. Inderdaad, daar begon de rij om aan te schuiven.

Aanvankelijk ging het nog allemaal heel vlotjes vooruit, en we maakten ons dan ook geen zorgen omdat we weldra, na toch al bijna een uur, bij het poortje aan de ingang stonden. En dan...

...bleek de binnentuin ook nog eens voor de helft vol te staan met in- en uitheemse bezoekers. Maar niet getreurd, de Hollanders zijn niet voor niets goede commerçanten, dus in no time werd er een stalletje opgetrokken om de verkleumde vernepelingskes te voorzien van glühwein en warme chocolademelk tegen democratische prijzen, wat het wachten in de koude buitenlucht alweer een beetje draaglijker maakte.

Na 2 uur geduldig aanschuiven geraakten we eindelijk bij de kassa’s en mochten we toetreden tot de culturele schatkamer van Sint-Petersburg, of althans een satellietafdeling daarvan.

De tentoonstelling “Aan het Russische Hof” was absoluut de moeite waard: de opstellingen waren levensgroot en heel voelbaar, en de pracht en praal van de tsarenfamilies kon langs alle kanten bewonderd worden. Uiteraard was de grote toevloed aan bezoekers een beetje van het goede teveel om alles aan een uitgebreid onderzoek te onderwerpen, maar omdat alle goeie dingen uit twee bestaan, kon iedereen in twee verschillende vleugels en op evenveel verdiepingen zijn eigen weg zoeken en op zijn eigen tijd overschouwen, om achteraf naar huis te wandelen met enkele replica’s van de tentoongestelde waar, of andere Russische prullaria, uit de twee grote museumshops.

Wij doken weer de noorderkoude in, op zoek naar een welgekomen verfrissing, en warmden op in de Three Sisters op het Rembrandtplein voor een Ierse pint met een snackje. Na een terugtocht langs de – inmiddels volgelopen – rosse buurt in de avondschemering,

trokken de geuren van het kleine China Town ons aan voor een laatste avondmaal vooraleer we terug richting parking en België trokken. Het alomgeprezen en daardoor overvolle Nam Kee in de Zeedijk was ons het niet waard om nog maar eens in de rij te gaan staan, dus kozen we voor het iets verderop gelegen Wing Kee, waar de uitgestalde Pekingeenden ons even lekker leken. Waarvan overigens akte. Je moet er niet gaan voor het interieur, maar voor het eten des te meer.

Al bij al was deze Nederlands-Russisch-Iers-Chinese dag in Nederlands metropool een absolute aanrader, zij het dan misschien bij iets lagere temperaturen. En wonder boven wonder was het openbaar vervoer hier het enige waarvoor we niet hebben moet aanschuiven. Goed hoor!

3 comments:

Unknown said...

wie weet mits de vraag te stellen had ge misschien nog kandidaten gevonden om mee te gaan!

Tantan said...

Het was een last-minute beslissing... En ik denk ni da gij 2 uur zou hebben aangeschoven!

Marrek O'Polo said...

Toffe stad hé, en goed georganiseerd...
(word verification: "deepask" = een deep ask voor een indringend vraaggesprek??)