Foule sentimentale

De kerstdagen en het begin van het nieuwe jaar zitten er weeral op, en we rollen verder door ons leven, alsof er niets is gebeurd. Eigenlijk gebeurde er ook niets. De kerst is een periode die wellicht zinvol is voor de gelovigen onder ons, maar voor atheïsten heeft die eerder een symbolische waarde, waarbij het samenhorigheids- en medelevendheidsgevoel worden aangesproken om een beetje oog te hebben voor de minderbedeelden, maar vooral ook wordt geappelleerd aan het commercialiteitsgevoel, om de mensen weer een heleboel hebbedingen aan te smeren die hen absoluut niet gelukkiger maken als ze ouder dan 12 zijn. En de bestemmelingen van die dingen, ingepakt en gestrikt, dikwijls nog veel minder, getuige daarvan post-kerst-Ebay.

Ook bij de grote nieuwjaarshype stel ik me dikwijls vragen, want ik vind het elk jaar weer moeilijk in die huid te kruipen om, gewapend met een gek hoedje en een toeter, bij een achtergrond van vuurwerk en uitzinnige mensen, uit mijn spreekwoordelijke dak te gaan bij een glas bubbels om een mathematisch puur conventionele datumrekening die, net zoals aan elk einde van de maand, weer overgaat van 31 naar 1, en waarbij het tellen opnieuw begint, zij het onder een andere naam, terwijl die zgn. jaarovergang in bepaalde culturen trouwens op een totaal ander ogenblik valt. Die bubbels, daar kan ik natuurlijk wel mee leven.

Natuurlijk, het gaat allemaal over het samenzijn met de familie, en het uitwisselen van de beste wensen voor geluk en voorspoed in het verdere leven, maar hoeft het daarom altijd op zo’n opgeklopte manier te gaan, waarbij er steeds meer geld dient tegenaan gesmeten? Bovendien vraag ik me af, als men de mensheid bezig ziet tijdens de rest van het conventionele jaar, waar die voornemens en wensen van voorspoed en geluk naartoe zijn als de temperaturen weer een beetje stijgen? Zo was het alle hens aan dek om een hoop daklozen weer dakhebbend te maken omwille van de strenge koude en de buitengewone hoeveelheid sneeuw die ons al te beurt viel, en toonde de man in de straat zijn goede inborst door onder het eigen dak een beetje op te schuiven om plaats te maken, maar zouden diezelfde goede inborsten nog even “merry and bright” zijn als hen pakweg in de maand juni zou worden verzocht om bij 20° en aanhoudende tropische regen eveneens een beetje op te schuiven onder dat dak, zonder begeleidende jingle bells in hun oor en de geur van Glühwein die zich een weg baant naar hun verstand? Zouden de daklozen niet beter geholpen zijn als de regering voor eens en voor altijd het goede voornemen plant om de periode van regularisatie terug te brengen tot bijvoorbeeld maximum 10 dagen, de langste periode die u en ik bij een ambassade moeten wachten op ons visum voor een plezierreisje in den vreemde?

Begrijp me niet verkeerd, ik heb absoluut geen problemen met de kerst- en nieuwjaarsperiode, en geniet met volle teugen van de bubbels, de ‘voor-één-keer-mag-het’ uitzinnige eetstonden, het krijgen of vinden van ware schatten, zoals 33-jarige wijnen in de kelder van mijn schoonmoeder, nog steeds in perfecte staat (zowel de wijnen als de schoonmoeder), of het pakketje met fietsen en wandelingen in België dat mij te beurt viel...




Maar als het gaat over de goede voornemens en de voorspoed die men anderen en zichzelf toewenst, mag het dan gewoon niet elke dag een beetje Kerstmis zijn?