So long, farewell, auf Wiedersehen, Adieu...

Vandaag was een lentedag die tot nu toe zeker als één van de mooiste van april gold, en als kader fungeerde voor een afscheid op diverse niveaus.

Na al ruim een jaar op spelerspensioen te zijn, heb ik besloten dat een leven als basketbalcoach, dat als surrogaat moest dienen voor het voorbije leven als speler, niet echt my cup of tea is. Zoals al eerder in een blog aangehaald, beperkt dat coachen zich niet louter tot het sportieve of het sociale op zich, maar behelst het ook een heel pak pedagogische en psychologische aspecten die eerder te situeren zijn op een professioneel dan op een amateursniveau, en die coachen tot een extra part-time job maken, in plaats van de fijne vrijetijdsbesteding die het voor mij na een zware werkdag zou moeten zijn. Wanneer de motivatie van de coach groter wordt dan die van de spelers, je bij een geanimeerde uitleg over een gesofisticeerde move of oefening die je kansen op succes als speler kunnen verhogen steevast een “waarom?”-vraag krijgt van je lijdende voorwerpen, en het vuur in de borst van de coach het waakvlammetje bij de spelers met z’n hitte verschroeit, dan dreigt het gevaar dat alles snel opgebrand geraakt, en dan is het tijd voor een bewust gekozen afscheid.

Een ander soort afscheid,waarin we geen enkele vrije keuze hadden, namen we vandaag van ‘Nonkel Gilbert’, die vorige week veel te vroeg geveld werd op de dag van zijn 72ste verjaardag. Ik had deze Nonkel langs de kant van mijn schone familie, een broer van wijlen mijn schoonvader, nog niet zo heel lang geleden leren kennen, maar was van bij de eerste ontmoeting in familiekring bijzonder gecharmeerd door zijn innemende, spontane, goedaardige en vooral guitige persoonlijkheid. Een reden ook waarom hij mij vooral aansprak, was omdat ik mijn reeds lang overleden schoonvader nooit had gekend, en dat deze goedlachse man ongetwijfeld het dichtste in de buurt kwam van wat ik me daarbij had kunnen voorstellen. De ontmoetingen met hem waren kortstondig en gering, maar zeer genegen en bijzonder aangenaam. Helaas kwam aan elk vooruitzicht op een volgende vorige week abrupt een einde, en geen enkele familiebijeenkomst langs de kant van mijn wederhelft zal ooit nog dezelfde zijn zonder hem.

Vandaag werd hij onder een schitterende voorjaarszon door de familie uitgeleide gedaan in het mooie kerkje van Belsele, in een door zijn zonen bedacht en door Bach ondersteund zo fantastisch live muzikaal kader, dat de ongelovigen onder ons er haast door tot inkeer zouden zijn gebracht.

Vaarwel Nonkel Gilbert, moge je rusten in vrede.