The heat is on

Een tweetal weken geleden hadden we de schrik goed te pakken in onze aankoop-van-bijna-een jaar. Hoewel de druk al een tijdje van de ketel was, maar onze verwarming nog steeds de gewenste pieken bereikte, viel nu plots ook de verwarmingsketel stil, en dat net in de paar dagen dat er toch nog een kleine koudeprik was. Met urgentie een stielman in huis gehaald om onze leidingen na te kijken, en wat bleek tot onze grote ontzetting: we hadden een lek!

T.T.z. niet wij, maar ergens in de leidingen van de verwarming moest een lek zitten, dat ervoor zorgde dat de druk steeds wegviel. De goede man vond het daarbij wel nodig om eerst een expansievat te vervangen, wat achteraf totaal onnodig bleek, maar stielmannen hebben het waarschijnlijk ook niet gemakkelijk met deze crisis, en als wij met deze expansie enigszins vat zouden krijgen op de inperking ervan, dan droegen we daar graag ons steentje toe bij.

Een steentje wegnemen zou dan weer nodig blijken in de living, waar het lek zich manifesteerde aan één van de aansluitingsbuizen van een radiator. De ver(w)armingsman sprak ook van een ‘koude vloer’ nabij de ketel in de garage, en bij mij kwamen al angstscenario’s opdoemen van opengebroken vloeren voor de buizen die van de garage, door de keuken en de living naar de radiatoren leidden.

Hij raadde ons aan om de verzekering in te schakelen, opdat die een gespecialiseerde firma zou aanstellen, die het lek via infraroodcamera’s zou kunnen detecteren, en als het lek zo aanzienlijk was dat het op een aderlating zou gaan gelijken, dan zouden alle werkzaamheden volledig vergoed worden door “de familale”.

De man die door de verzekeringsmaatschappij werd gezonden ging gelukkig niet met zijn vuile voeten door het werk dat hem te wachten stond, zoals hij dat door de living deed: nadat de leidingen terug waren gevuld met water, moesten we ons te pletter stoken om bij een temperatuur van 28° de detectie van het lek te vergemakkelijken. De camera loog er niet om... het lek bij de radiator was wel degelijk het enige vindbare. Met de nodige voorzichtigheid hakte hij die ene tegel weg om vervolgens een gat in de grond te boren tot hij bij het lek was gekomen, waarbij hij zelfs de kleine stukjes steen die in de vorm van de radiatorbuizen waren gesneden met de nodige omzichtigheid terzijde hield, opdat we die later opnieuw zouden kunnen gebruiken als alle gaatjes weer moesten worden gedicht. Terwijl hij zich van zijn taak kwijtte en in de kloof van de vloer een koperen buisje verscheen waaruit schalks een sprietje water omhoogspoot, verblijdde hij ons met horrorverhalen over opengebroken vloeren en kapotgehakte tegels, stromende beken en vochtdoortrokken muren. We gingen ‘ons lekje’ welhaast met enige genegenheid bejegenen bij de opluchting om zo’n meevaller...

Onze stielman mocht daarna nog eens terugkomen om het verhakkelde buisje weg te snijden en door een gloednieuw glimmend stuk te vervangen, dat in kostprijs waarschijnlijk zwaar overtroffen werd door het expansievat. Verder was volgens hem de boel maar weer gewoon dicht te gooien en een nieuwe tegel erop te leggen – waarvan we gelukkig nog een behoorlijke reserve hebben liggen – wat door mijn wederhelft werd geïnterpreteerd als ‘het-is-een-makkie-en-ik-doe-het-toch-gewoon-even-zelf’.

Als daar maar geen brokken van komen die de kloof in het huishouden vergroten!