Een blog opstarten

In navolging van zowat half Vlaanderen, en met de overtuiging dat ik wellicht niet zoveel te vertellen, maar dan toch minstens een pak meer schrijverstalent heb dan de doorsnee blogger, heb ik ook maar besloten om een blog te starten. Een mens moet iets doen om een dood moment op te vullen waarop je geen boek kan lezen, en zelf oeverloos het net afschuimen werkt ook vrij afstompend. Te veel informatie kan immers ook vermoeiend zijn.

Niet dat ik een dagboek wil maken, want zo boeiend is mijn dagdagelijks wedervaren op kantoor nu ook weer niet. En Jan-met-de-pet-op heeft trouwens ook geen boodschap aan mijn dagelijkse tijdverdrijf. En ik heb ook geen huis te verbouwen, waarvan ik dan tot in den treure elke steentje dat wordt verlegd ga beschrijven op deze blog. (Mijn huis zou hier en daar wel wat verbouwing kunnen gebruiken, doch dit geheel terzijde.)

Nee, met de komst van ene Ph.D. uit L. heeft mijn leven nu plots, tegen alle verwachtingen in, een vrij drastische wending gekregen, en is het zicht op heel wat dingen compleet veranderd, zoals om te beginnen al mijn dagelijkse beslommeringen, mijn verwachtingen, mijn visie op wat komt en mijn vrijetijdsbesteding.

Laten we beginnen met de dagelijkse beslommeringen: zoals het cliché luidt "maken vele handen het werk licht", "is gedeelde vreugd dubbele vreugd", "gedeelde smart, halve smart" en noem maar op. Als je van een vrij lang single bestaan plots weer wordt gekatapulteerd in wat kan beschouwd worden als een ernstige relatie, kijk je plots heel anders tegen de zaken aan, en worden dagelijkse kwaaltjes en probleempjes meteen een pak minder, omdat er altijd wel iemand is met wie je ze kan delen en die eventueel een heel eenvoudige oplossing kan aanreiken.

Ook mijn vrijetijdsbesteding... Behalve het feit dat ik nu mijn dagen moet verdelen tussen twee steden die toch wel een 40-tal kilometer uit elkaar liggen, met als overbrugging de Brusselse ring tijdens de spitsuren, is dus ook mijn 27-jarige basketloopbaan aan herinzicht toe (dat, en natuurlijk ook het feit dat je als 36-jarige niet meer zo vlot met twintigers over het basketbalveld dartelt). Vandaar dat ik vanaf het komend seizoen ook weer terug in provinciale ga spelen, bij de derde ploeg van mijn club Dames Basket Willebroek.

En dan is er natuurlijk het toekomstvooruitzicht. Maar wat dat brengt, weet natuurlijk niemand, ook al heb je dan bepaalde verwachtingen. Maar wat het ook brengt, je zal het in ieder geval kunnen lezen op deze blog, waar ik op tijd en stond een beschrijving zal geven van... a day in the life.