2011 is voorbij: goodbye and good riddens! Behalve de heer en mevrouw Weir uit Falkirk, Schotland en mevrouw Kim Clijsters uit Bree, Limburg, beiden met veel prijzengeld toebedeeld dat hoegenaamd niet in verhouding stond tot hun persoonlijke inspanningen, kan ik niet onmiddellijk veel mensen bedenken die 2011 een heuglijk jaar vonden. Ten persoonlijken titel is definitief en onomkeerbaar gebleken dat de hoeveelheid personen onder ons dak zal beperkt blijven tot twee, en mocht ik gaandeweg bovendien aan den lijve ondervinden dat ook op de arbeidsmarkt de leeftijd van 40 jaar onherroepelijk als “oud” wordt beschouwd, net nu de nieuwe regering nochtans maatregelen aankondigde om onze professionele carrière vlot te laten overvloeien in die beginnende seniliteit. Maar wie zal het onderscheid merken, als de ene helft van het kantoor toch niet meer kan horen of zien dat de andere helft Alzheimer heeft?
Of 2012 beter zal worden – waarvoor ik u overigens allen het beste toewens; de klap-, smak- of plakzoenen mag u er zelf bijdenken – is nog maar de vraag. We hebben minstens de tijd tot 21 december om dat uit te vogelen, en worden in ieder geval al weken om de oren geslagen met een aandrang tot optimisme, terwijl er terzelfdertijd met meer dan één hand in onze beurs wordt getast. Zelf mocht ik, noch om vijf voor 12, noch om vijf over 12, enig verschil merken; waar de hoeveelheid werk zich voor de kerst al opstapelde alsof de Maya-deadline zich nu alvast aandiende en mijn baas zich alvast nog onsterfelijk wou maken in ’s werelds persoonlijke kalenders, werden op de eerste dagen van januari in werkkring pro forma wat binnensmondse wensen gemompeld – en niet noodzakelijk de beste – om vervolgens meteen tot de orde van de dag over te gaan. Niks geen smikkelend gesmak, gezellige handdrukken, knellende knuffels of uit de hand lopende bureauborrels met dubieuze dansen in de buurt van de Wetstraat: mijn Europese medewerkers hebben duidelijk niets begrepen van of op de Belgische kantoorfeestcultuur (of feestkantoorcultuur). Meteen weer de zweep erop; de hele pre-kerstsfeer die de gemoederen verzachtte in pure David Hamilton-stijl en sommige mensen zalvende ontboezemingen en verzoenende balsemingen ontlokte, was weer even snel verdwenen als een Thaïs strandhuis in een tsunami, alsof de tijdelijke temperende taal een smet van zwakheid wierp op hun strijdblazoen.
En dus is het al lang weer business as usual, al zijn er verschillende aanwijzingen dat 2012 wel eens “anders” zou kunnen zijn...
No comments:
Post a Comment