Alors regarde

Vanmorgen op het perron stond naast mij een jong meisje met een lange witte stok, vergezeld van een wat oudere reisgezel (haar vader, een collega?). Ze had een bril met donkere glazen, die voor een derde van haar neusbrug was gezakt. Net toen ik me stond af te vragen of ze eigenlijk wel iets kon zien, draaide ze haar hoofd in de richting van twee Franstalige dames aan mijn rechterzijde, die luidop gesticulerend een wegbeschrijving ergens in het Brusselse aan het weergeven waren, inclusief de recent aangebrachte wegomleidingen. Een steelse, ietwat gegeneerde blik op de ogen achter de donkere bril maakte me duidelijk dat de ongecontroleerd rollende ogen vast niets concreets konden vatten, tenzij wellicht een paar lichte of donkere schaduwen, die de door haar opgevangen geluidsgolven voortbrachten. En toch leek het meisje geïnteresseerd de voor andere omstaanders banale conversatie te volgen.

Vermits de stemmen van de dames in crescendo gingen om de mate van irritatie om de wegomleidingen nog meer kracht bij te zetten, begon het gesprek mij nu ook iets meer op te vallen, hoewel het in niets verschilde van het doordeweekse ochtendlijke geroezemoes op een metroperron in het ontwakende Brussel, en was mijn blik veeleer geleid door de aandacht van het meisje (of vice versa).

Ik ging ervan uit dat het gehoor van het meisje geoefend en aangescherpt was na jaren oefening van in het donker tasten, om toch iets op te vatten van de wereld rond haar, en vroeg me af of ze er ook op getraind was om net dat soort conversaties eruit te lichten. Had ze misschien behoefte aan die stadsberichten om de horizon van haar duistere wereld te verruimen? Sloeg ze dat soort informatie op in een mentale map om later met een zekere air van zelfzekerheid een plaatselijke voorbijganger verder te helpen die in het ongewisse verkeerde, als ze zich toevallig in de buurt van de wegbeschrijving bevond, alsof ze de omleidingen zelf had zien aanbrengen, en door dezelfde zichtbare irritatie was gevoed? Waren dit soort beschrijvingen misschien haar innerlijke Google Street View?

Toen de deur van het metrostel halt hield voor de kwebbelende dames, blokkeerde één van hen de toegang voor de andere reizigers, om plaats te maken voor het meisje met de witte stok, met een deernis- en meelijwekkende blik op haar. “Viens!” riep deze laatste kordaat, terwijl ze de stok voor zich uit de lucht instak, gaf een snoeiharde snok aan de arm van haar reisgezel op leeftijd, die geen grond meer raakte voor hij midden in het treinstel landde. “Là!” wees ze vervolgens, de brave man nog steeds achter zich aanslepend, en ze kaapte de enige twee zitplaatsen in het treinstel weg voor de neus van twee beduusd kijkende oude mannetjes. Tja, je bent maar een slachtoffer als je anderen toelaat je in die rol te duwen natuurlijk. Ga daar maar eens aan staan!