In een klein stationnetje…

Aaah, de trein… de avonturen houden nooit op. Zoals deze week ook alweer, toen ik, te ver verdiept in een boek, het station van Mechelen compleet onopgemerkt voorbij reed. Of beter, voor de rest van de trein was het station helemaal niet onopgemerkt, maar ik vergat domweg af te stappen. Mijn brein vervloekte onmiddellijk de dekselse NMBS. Niet dat het de schuld van de NMBS was dat ik vergat af te stappen, of totaal niet in de mot had dat de betreffende trein Mechelen al voorbij was toen ik opkeek – de gangbare praktijk voorziet in vertraging, niet in snelheid – maar van zodra je met de NMBS een verbintenis aangaat onder de vorm van een abonnement, ontwikkelt je brein na verloop van tijd automatisch een extra cel die vertragingen of problemen bij het spoor detecteert en onmiddellijk veroordeelt; vanaf het ogenblik dat er dan iets misgaat, gaat er ergens in je hoofd een rood flikkerlicht af, onder luid sirenegeloei. Welnu, het is die cel die onmiddellijk in werking treedt, zelfs als het opgetreden probleem het gevolg is van je eigen stomme schuld, maar op één of andere manier in verband staat met de spoorwegen.

Het verkeerde station dus. Gelukkig had ik het net op tijd gemerkt, en was ik nog niet verder dan Mechelen Nekkerspoel. Ik weet niet of u bekend bent met Mechelen Nekkerspoel, maar de eigenschap van dat station is, dat er eigenlijk helemaal geen station is. Er zijn sporen, waaronder een ondergrondse gang loopt, met af en toe een genummerde trap die naar een perron leidt. De enige aanwijzingen die men heeft dat het om een station gaat, zijn de borden met de gele aanplakbiljetten waarop het grote “B”-logo staat. En ik kan u verzekeren, als de hierboven beschreven verwittigingscel in alerte toestand staat, dan ga je plots ook die gele aanplakbiljetten niet meer vertrouwen, en al zeker niet als ze voorzien zijn van het betreffende logo.

Volgens die gele biljetten zou er pas een kwartier later weer een trein zijn om me terug tot Mechelen (hoofdstation) te brengen. Na nog een keer of vijf langs het biljet te zijn gelopen, om me er toch maar van te vergewissen dat het tijdstip in tussentijd echt niet op één of andere schalkse manier was gewijzigd, begaf ik me via trap nummer 4 naar het aangewezen perron met hetzelfde nummer. Vermits er in Mechelen Nekkerspoel niet echt een station is, stopt er dus ook nauwelijks of nooit een trein. Terwijl je rustig lezend op die trein terug zit te wachten – het was er gelukkig wel rustiger dan in andere (echte) stations, en de buitentemperatuur viel al bij al nog mee – word je dan ook af en toe opgeschrikt door een passerende trein die plots aan rotvaart aan je perron voorbijscheurt, bij voorkeur met een luide ruk aan de toeter door de conducteur, waardoor je jezelf een ongeluk schrikt. En je zal zo maar doodvallen, in een verlaten station dat er geen is… Niet zelden komt het geraas in zo’n station trouwens van een goederentrein, of zelfs een eenzaam vinnig locomotiefje van het soort dat je gewoonlijk alleen op een Märklintafel 20 keer hetzelfde rondje ziet maken. (Het heeft nog wel iets, zo verkeerd rijden en in een doorgangsstation landen: je gaat je haast een echt personage op een bemoste tafel voelen.)

Afijn, op het afgesproken uur – de gele biljetten zijn dan wellicht toch beter te vertrouwen dan de live-mededelingen – stopte er een grote trein onder luid geknars, alsof de bestuurder toch niet echt 100% zeker was dat hij daar wel moest zijn, die me welgeteld drie minuten later weer in Mechelen bracht, klaar om terug op het rechte spoor te geraken.