What a day for a daydream

We zijn nu al verschillende maanden verder sinds Julienne voor de eerste keer bij ons binnenkwam en wij zijn nog altijd blij dat we, zoals eerder in een blog aangegeven, de beslissing hebben genomen om wekelijks biologische groentjes te bestellen. Of het is te zeggen, via de Duurzaamheidsgroep Puurs, die dan weer besloten om Julienne te engageren voor de bestellingen. De groep is ondertussen uitgegroeid tot een 35-tal vaste pakketten in Puurs, en terecht, omdat je niet meer moet kiezen tussen appelen en peren, en je je niet meer moet afvragen of het sop de kool wel waard is; het is gemakkelijk dat de keuze voor jou wordt gemaakt, en - hoewel het tijdens de wintermaanden nogal een keertje dikwijls hetzelfde leek (het is dan ook "duurzaam", omdat het vooral inheemse groenten en fruit zijn) - je krijgt een uitgebalanceerd pakket van groenten en fruit, zelfs met af en toe een meer exotisch exemplaar, overgevlogen uit het zuiden of zelfs van de Dominicaanse Republiek, maar uiteraard even biologisch als de rest en enkel omwille van de variatie. Gelukkig is de winter nu voorbij, en de inheemse variatie wordt alweer iets uitgebreider. Uiteraard ben je niet gebonden aan dit pakket en kan je daarnaast nog altijd je eigen "speciallekes" kopen in de winkel, want de "duurdere" groenten kunnen uiteraard niet voor hetzelfde budget geleverd worden.

Afgelopen zaterdag organiseerde de Duurzaamheidsgroep een uitstapje naar de boerderij De Lochting, waar het gros van de groenten uit het Juliennepakket vandaan komt. De keuze voor deze boerderij was blijkbaar vorig jaar (toen ze ermee begonnen) niet enkel gevallen omwille van het biologische, maar evenzeer omwille van het sociale karakter van deze onderneming, die eveneens dienst doet als sociale werkplaats, en voor een groot deel draait op mensen die in het gebruikelijke arbeidscircuit niet aan bod zouden komen. Daarnaast hebben ze nog een heleboel nevenactiviteiten die hun sociale karakter enkel nog meer benadrukken (groendienst, dierenasiel, fruitverdeling op scholen, enz.).

Vreemd genoeg was slechts een handvol mensen geïnteresseerd in de herkomst van de groentjes, al zaten de lente-, communie- en andere feesten rond deze tijd van het jaar daar natuurlijk ook voor iets tussen. We trokken dus met 2 auto's richting Roeselare, waar bedrijfsleider Dirk Lammertyn ons met (bio-)koffie en koekjes liet uitblazen van de lange rit. Na een bijzonder uitgebreide uitleg over de werking van de Lochting, de successen en de moeilijkheden waar ze mee kampen, konden we een kijkje gaan nemen in de verschillende teeltvormen en bij het benodigde materiaal, om met verstomming te worden geslagen over wat er allemaal komt bij kijken: zo hadden de (tegen dan al bijzonder warme) glazen serres met uitgebreide sproei-installaties o.a. ook bijenkasten met noeste werkers die het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes vervolmaakten; het machinepark was bijzonder goed voorzien van snufjes die wellicht in onze tuin ook van pas zouden komen, maar thuis wellicht niet zo handig te stockeren waren; de veldteelt diende met ijzerdraad te worden afgeschermd van snoepgrage wilde konijnen en andere ongenode klanten; en de andere (plastic) serres beschikten zowaar over een sproeisysteem waarvan het water steeds opnieuw werd gerecupereerd om te worden afgeleid naar het eigen waterreservoir dat zich achter de hoofdserre bevond. Om nog maar te zwijgen van de gigantische composthoop, die omwille van de hoge temperaturen regelmatig onder handen diende te worden genomen - gelukkig voor de werkmensen met het daartoe voorziene materiaal.

Een bijzonder uitgebreide en leerrijke uitleg, en een mens zou van minder honger krijgen (vooral ook omdat we al van half negen 's morgens weg waren). De eigen biowinkel (Origin'O), was ondertussen jammer genoeg gesloten voor de middagpauze, maar Dirk kon ons wel een adresje in de buurt aanbevelen waar we 'een kleinigheid' konden gaan eten. 't Heerenhuys, dat iets verderop lag in de richting van Roeselare centrum (maar nog net buiten, omdat parkeren in de stad ons ten stelligste werd afgeraden) bleek echter meer dan een kleinigheid te kunnen voorzien.

De eigenaar verwachtte hongerige klanten, en zijn serveuse sprong onmiddellijk in het gelid om ons te bedienen en te begeleiden naar de gedekte tafel die hij had klaarstaan op het terras, aangezien het ondanks het warme weer en het weekend op het ene koppeltje na bijzonder eenzaam was in het restaurant. Twee van de zeven couverts werden met  kortstondig gefronste wenkbrauwen terug weggehaald, tot het ons begon te dagen dat die ene versierde tafel wellicht bestemd was voor een andere groep waarvan ze in blijde verwachting waren, en dat het wellicht het beste was om hen even in te lichten van het spontane karakter van ons bezoek (wat, aangezien er geen stormloop was, hen wellicht niet zo ongenegen was).

We kozen enkel voor een hoofdgerecht, omdat de kaart niet echt “kleinigheden” aanbood, maar mochten ons in tussentijd al tegoed doen aan de knabbels die op de bezette tafels werden voorzien; gekonfijte tomaatjes, tapenade, stukjes worst, en gekruide plattekaas en zelfgeroosterde toastjes om het te begeleiden. Daarna koos het hele gezelschap resoluut voor vis; er was gegrilde zwaardvis met venkel en aubergine, en zeebaars met lamsoor, alle met verse pasta. Omdat er ons nog een terugrit wachtte, stelden we ons tevreden met een koffie, maar ook daarnaast werden we nog vergast op bijhorende extra’s onder de vorm van mignardises: een mini-rijstpapje met notencrumble, een mini-chocoladepudding en vers gebakken koekjes. Om snel een “kleinigheid” te gaan eten, hadden we dus zeker wel waar voor ons geld gekregen, en dat alles met een stemmig loungemuziekje op de achtergrond. Het terras van ’t Heerenhuys was zo gezellig dat de namiddag al een heel stuk gevorderd was voor we (noodgedwongen) weer terug richting Puurs vertrokken.

Al bij al een geslaagde dag, en de afwezigen, om welke reden dan ook, hadden ongelijk. Met het fantastische weer waren wij nog tot laat op de avond in de wolken. En wij niet alleen...

’s Anderdaags, op de dag des heeren voor de mensen van de Lochting, was het voor ons dan weer “werkendag”, en konden we eindelijk beginnen om het biologische groen in onze tuin binnen de perken te houden. Met het plan om nog eens een keertje terug te keren naar Roeselare, om zeker eens één van de meergangenmenu's van ’t Heerenhuys uit te proberen. Bij nazicht van hun website thuis bleek zowaar dat het restaurant in 2010 door Knack Weekend tot tweede beste Belgische keuken was verkozen. Niet zomaar een kleinigheid dus.