Op vrijdag 29 april troonde mijn eega mij mee naar de plaatselijke Sint-Pieterskerk van onze woonplaats. Edoch, niet voor wat men daar gewoonlijk zoal pleegt te doen op een vrijdag, maar wel om des avonds een concertje bij te wonen van de heer Liebrecht Vanbeckevoort, u wellicht alleen maar bekend van zijn plaats als finalist in de Koningin Elisabethwedstrijd. (Geen nood, mij ook.)
Blijkbaar heeft de pianovirtuoos (die ook nog andere prijzen en onderscheidingen mocht ontvangen, en van tijd tot tijd een gastrolletje heeft in de Night of the Proms) op een blauwe maandag in een ver verleden nog eens in Puurs gewoond (of althans toch eventueel familie van hem). Het was voor het in verhouding tot zijn reputatie bij het gemeentebestuur tamelijk dunnetjes opgekomen publiek niet echt helemaal duidelijk. Hoedanook, onze burgervader vond dat reden genoeg om zelf in hoogsteigen persoon de inleiding te komen volspreken, waarbij iets werd gemompeld van een eventuele “herinneringsplaque” aan het voorouderlijk huis, om geld te verdienen aan de drommen toeristen die zich daarvoor te Puurs zouden begeven. Je zag hem al dromen van de inkomsten voor de gemeentekas die de bijhorende merchandising aan gesigneerde foto’s, petjes, speelgoedpiano’s, herdenkingstheekoppen, plastieken – of nee, plaasteren! – kopieën van de herinneringsplaque en dies meer zouden opbrengen, maar de boodschap ten gronde aan het publiek ging enigszins verloren in zijn lyriek.
Gelukkig dwaalde hij dienaangaande toch niet al te ver af, want de starre en krakkemikkige kerkstoelen, het langdurig gebruik waarvan mij de laatste 28 jaar bespaard was gebleven, bleken niet verrassend totaal ongeschikt voor dit soort langdurige concerten, en zaten op dat ogenblik al onder mijn kont te branden en te prikken. Het muzikale gezelschap Nuove Musiche werd in de presentatie van het dorpsopperhoofd tamelijk stiefmoederlijk behandeld, ook al bespeelden zij ‘alleen maar’ alle andere instrumenten die eraan te pas kwamen, en verdween Vanbeckevoort na het pianoconcerto nr. 20 van Mozart met de magnumfles Duvel van de cultuurdienst onder zijn arm richting coulissen, om niet meer terug te keren. Daarop mochten de artiesten van Nuove Musiche toch even zelf in voetlicht treden, en – ik weet niet of het aan Mozart, Schubert, Vanbeckevoort of Nuove Musiche lag – dat kon mij iets beter bekoren dan de grote pianopasja zelf, wiens hyperactief smoelwerk tijdens het spelen mij veel meer in de ban hield dan zijn muzikale talenten. Wellicht lag het aan de combinatie van een vrijdagavondvermoeidheid – tenslotte had het koninklijke huwelijk van over de plas die dag al de helft van mijn attentie opgeëist! – met de ongemakkelijke stoelen en de hitte van de spots, die om één of andere reden op het aanwezige publiek waren gericht (misschien bij gebreke van terraswarmers in de kille kerk), maar ondanks dit alles liep ik toch niet echt warm voor het concert. De leden van Nuove Musiche kregen overigens de Duvel niet te zien en moesten met een droge keel de kerk uit. Er kwam zelfs geen zingen aan te pas. Maar zij verdienen dan ook geen plaque in Downtown Puurs... (Ik had eigenlijk wel een beetje met ze te doen.)
Nadat alles geleidelijk aan weer stil werd rond het Verre en het Midden-Oosten, worden de gemoederen dezer dagen weer beroerd in Europa, nu sommige landen terugplooien op de oude krokodillenpolitiek en de grenzen opnieuw willen controleren uit angst voor de verhuis naar een beter leven die vanuit de Noord-Afrikaanse landen op gang zou kunnen komen. Nog even, en er wordt ons weer terug gevraagd of we “Rien à déclarer” hebben op weg naar huis van onze vakantiebestemming (een Tunesiër of een Egyptenaar in de koffer?). Nochtans zag heel de wereld de toekomst weer even rooskleurig in op maandag, toen het opperhoofd van de VS de dag opende met zijn dooddoenertje (excusez le mot): de vangst en liquidatie van Al Qaida-kopman Osama Bin Laden was eindelijk een feit en leidde tot vreugdevuren en dito kreten aan de overkant van de Atlantische Oceaan. U kan nu weer met een gerust hart uw achterdeur los laten staan, uw fiets/auto/schoonmoeder onbewaakt achterlaten, uw portefeuille uit uw achterzak laten hangen, het geld voor de bakker/melkboer aan de klink van de voordeur hangen, of uw bestelde CD’s en boeken bij afwezigheid aan de achterdeur of bij de buren laten afleveren want: “the world is now a safer place”! Nu alleen nog Frankrijk en Italië overtuigen. En enkele (andere) dictators een beetje zuidelijker.
Blijkbaar heeft de pianovirtuoos (die ook nog andere prijzen en onderscheidingen mocht ontvangen, en van tijd tot tijd een gastrolletje heeft in de Night of the Proms) op een blauwe maandag in een ver verleden nog eens in Puurs gewoond (of althans toch eventueel familie van hem). Het was voor het in verhouding tot zijn reputatie bij het gemeentebestuur tamelijk dunnetjes opgekomen publiek niet echt helemaal duidelijk. Hoedanook, onze burgervader vond dat reden genoeg om zelf in hoogsteigen persoon de inleiding te komen volspreken, waarbij iets werd gemompeld van een eventuele “herinneringsplaque” aan het voorouderlijk huis, om geld te verdienen aan de drommen toeristen die zich daarvoor te Puurs zouden begeven. Je zag hem al dromen van de inkomsten voor de gemeentekas die de bijhorende merchandising aan gesigneerde foto’s, petjes, speelgoedpiano’s, herdenkingstheekoppen, plastieken – of nee, plaasteren! – kopieën van de herinneringsplaque en dies meer zouden opbrengen, maar de boodschap ten gronde aan het publiek ging enigszins verloren in zijn lyriek.
Gelukkig dwaalde hij dienaangaande toch niet al te ver af, want de starre en krakkemikkige kerkstoelen, het langdurig gebruik waarvan mij de laatste 28 jaar bespaard was gebleven, bleken niet verrassend totaal ongeschikt voor dit soort langdurige concerten, en zaten op dat ogenblik al onder mijn kont te branden en te prikken. Het muzikale gezelschap Nuove Musiche werd in de presentatie van het dorpsopperhoofd tamelijk stiefmoederlijk behandeld, ook al bespeelden zij ‘alleen maar’ alle andere instrumenten die eraan te pas kwamen, en verdween Vanbeckevoort na het pianoconcerto nr. 20 van Mozart met de magnumfles Duvel van de cultuurdienst onder zijn arm richting coulissen, om niet meer terug te keren. Daarop mochten de artiesten van Nuove Musiche toch even zelf in voetlicht treden, en – ik weet niet of het aan Mozart, Schubert, Vanbeckevoort of Nuove Musiche lag – dat kon mij iets beter bekoren dan de grote pianopasja zelf, wiens hyperactief smoelwerk tijdens het spelen mij veel meer in de ban hield dan zijn muzikale talenten. Wellicht lag het aan de combinatie van een vrijdagavondvermoeidheid – tenslotte had het koninklijke huwelijk van over de plas die dag al de helft van mijn attentie opgeëist! – met de ongemakkelijke stoelen en de hitte van de spots, die om één of andere reden op het aanwezige publiek waren gericht (misschien bij gebreke van terraswarmers in de kille kerk), maar ondanks dit alles liep ik toch niet echt warm voor het concert. De leden van Nuove Musiche kregen overigens de Duvel niet te zien en moesten met een droge keel de kerk uit. Er kwam zelfs geen zingen aan te pas. Maar zij verdienen dan ook geen plaque in Downtown Puurs... (Ik had eigenlijk wel een beetje met ze te doen.)
Nadat alles geleidelijk aan weer stil werd rond het Verre en het Midden-Oosten, worden de gemoederen dezer dagen weer beroerd in Europa, nu sommige landen terugplooien op de oude krokodillenpolitiek en de grenzen opnieuw willen controleren uit angst voor de verhuis naar een beter leven die vanuit de Noord-Afrikaanse landen op gang zou kunnen komen. Nog even, en er wordt ons weer terug gevraagd of we “Rien à déclarer” hebben op weg naar huis van onze vakantiebestemming (een Tunesiër of een Egyptenaar in de koffer?). Nochtans zag heel de wereld de toekomst weer even rooskleurig in op maandag, toen het opperhoofd van de VS de dag opende met zijn dooddoenertje (excusez le mot): de vangst en liquidatie van Al Qaida-kopman Osama Bin Laden was eindelijk een feit en leidde tot vreugdevuren en dito kreten aan de overkant van de Atlantische Oceaan. U kan nu weer met een gerust hart uw achterdeur los laten staan, uw fiets/auto/schoonmoeder onbewaakt achterlaten, uw portefeuille uit uw achterzak laten hangen, het geld voor de bakker/melkboer aan de klink van de voordeur hangen, of uw bestelde CD’s en boeken bij afwezigheid aan de achterdeur of bij de buren laten afleveren want: “the world is now a safer place”! Nu alleen nog Frankrijk en Italië overtuigen. En enkele (andere) dictators een beetje zuidelijker.
No comments:
Post a Comment