Tot de laatste economische crisis, waarbij sommige noorderlingen het oeverloos gezwoeg beu waren, vooral nadat was gebleken dat de zuidelijke zwarte kous niet alleen leeg was, maar ook nog eens een ferm gat vertoonde dat bijzonder moeilijk te stoppen viel. Kwam daar nog bij dat de stopper van dienst zich op trans-Atlantische missie zelf niet bepaald op kousenvoeten bewoog en daardoor in nauwe schoentjes kwam te zitten, zodat er nu ook nog grote onenigheid is ontstaan over wie als volgende het spaarvarkentje mag wassen.
Bij een microklimaat als een internationale werkvloer komen in deze omstandigheden de grote oude oerverschillen tussen de verschillende volkeren die de lading vormen, gedekt door eerder genoemde vlag, daardoor weer sterk bovendrijven, en worden clichés in al hun starheid bevestigd.
Zo is het “Et alors?” van Mitterand in de Franse zeden gaandeweg tot norm verheven. Mijn Franse collega’s maken zich uitermate druk over de behandeling van hun would-be toekomstige president aan de overkant van de plas, maar het met een waas van look en uien omgeven protest wordt uiteraard alleen tijdens de werkuren gespuid, want tijdens de lunch worden er belangrijker dingen voorgeschoteld, en om zes uur staat de pastis alweer te wachten.
De Britten, die eigenlijk aan een verdoken vorm van penisnijd lijden over zoveel Franse flamboyantie, halen afkeurend in één keer hun neus met stiff upper lip op, en vinden dat het hele zootje beneden de Kanaaltunnel eigenlijk terug zou moeten naar waar het thuishoort, nl. onder de Britse knoet. Als het even kan met regelmatige beroering van het zweepje door de drager van een paar empire makers, want tenslotte zijn al die luie volkeren die alleen met eten en koken bezig zijn toch niet goed snik. Om nog maar te zwijgen van hun gebrek aan pedigree.
Terwijl de Duitsers al stilaan terug dromen van ein Reich, zij het dan met meer dan één Führer, omdat zij toch als enigen goed bezig zijn, schuifelen de “oosterlingen” van vlakbij en van ver in stilte dichter, om met socialistisch geschoeide vlijt tot de Europese officiële functies door te dringen, waar ze, met de heerlijke smaak naar meer van die Europese munt, zich wentelen in het summum van wat ooit het communistische ideaal was: zich zo hoog mogelijk begeven op de ladder van de ambtenarij.
En de zuiderse medemens? Die werkt aan zijn carrière en zijn economie, heus wel, al is het echt wel moeilijk om het hoofd erbij te houden, zo na de middag, of als die mooie dame gepasseerd is, of als er voetbal op TV is, of rugby, of Berlusconi...
De sterren in de vlag blinken dezer dagen een beetje minder, voornamelijk omdat iedereen vooral bezig is om voor zijn eigen deur te vegen en geen oog meer heeft voor het gemeenschappelijke goed. Als al die zgn. decision makers weer eens met hun voeten op de grond zouden kunnen worden gebracht, – en dat hoeft daarom heus niet zo drastisch te gebeuren als bij een beschuldigde in een Amerikaanse rechtszaak – gewoon weer eens back to basics, stoppen en zich afvragen waar al die welvaart, die uiteindelijk de oorzaak van alle miserie was, ook alweer vandaan kwam, dan komt het misschien allemaal nog wel goed met die unie. Want zonder was het alleen nog maar veel erger geweest.
No comments:
Post a Comment