Zoals bij een voorstelling met Warre Borgmans, altijd en overal het zonnetje in huis. Hij bracht met Braakland/Zhebilding een eigenzinnige versie van Dwaallicht, de bekende novelle van de heer Elsschot. Eigenlijk niet bepaald een vrolijk verhaal, Dwaallicht, doortrokken van openlijk cynisme en racisme, wellicht geschreven in de tijdsgeest van toen (en overigens tegenwoordig ook weer zeer actueel). De voorstelling wordt door Warre echter bijzonder luchtig gemaakt, doordat hij de negativiteit uit het verhaal haalt, en er met de hulp van de gelegenheidsband Pasmans (genoemd naar één van de personages in het boek) een bijzonder geanimeerd, bijna vrolijk stuk van maakt. Pasmans, die de zelf gecomponeerde begeleidingsmuziek ook op CD klaar hebben (en te koop aanbieden na de voorstelling), zijn eigenlijk een collectie muzikanten die nooit eerder als geheel samen speelden, maar als je de voorstelling hoort lijkt het alsof ze nooit iets anders hebben gedaan. (Ondertussen toeren ze natuurlijk al wel rond sinds de Zomer van Antwerpen, en hebben ze het dus wellicht enigszins in de vingers.) Maar hun muziek is zo intrigerend, dat een groot deel mensen - waaronder wijzelf - de CD onmiddellijk aanschafte. Vooral de stemvariaties die Ephraïm Cielen in de verschillende liedjes uit zijn mouw schudt, doen de toeschouwer soms met open mond zitten luisteren. (De CD werd thuis overigens al een paar keer afgespeeld sinds dan.)
Hoedje af ook voor Warre Borgmans die, zo bleek achteraf bij nazicht van het origineel thuis, het verhaal nagenoeg letterlijk woord voor woord te berde brengt. Bovendien bleef hij het publiek op zijn eigen karakteristieke wijze animeren tot de laatste man of vrouw de zaal had verlaten. Om duimen en vingers af te likken, en Elsschot- of Borgmansliefhebbers kunnen best nog gauw een voorstelling meepikken.
Behalve de blauwe (weliswaar kille) luchten met een stralende zon konden we dezer dagen ook genieten van een "speciale" maan, die schijnbaar een paar duizenden kilometer dichter bij de aarde stond en daardoor zo’n 14% groter oogde dan normaal. Dean Martin had er al één en ander over te vertellen; of er “amore” mee gemoeid was, al dan niet met een extra topping, wil ik in het midden laten, maar sommige instanties vreesden voor natuurlijke repercussies op de aarde, en andere samenzweerders zagen zelfs de hand van het hemellichaam in de Japanse aardbevingen. Wij genoten alleen van het fantastische en bijzondere verschijnsel dat de hele aarde bij nacht en ontij van een beetje licht voorzag. Voor l’amore zorgden we zelf.
No comments:
Post a Comment