En zolang als de lepel in de rijstpap staat...

Aan beide kanten van de taalgrens beweren de leden van de stam der Belgae dat ze al lang niets meer gemeen hebben, maar het dient gezegd dat ze toch verbonden zijn door één gegeven: dat het bijzonder vreemde wezens zijn die tamelijk onverschillig, zelfs flegmatisch blijven bij al wat er in hun gemeenschappelijke land gebeurt. Is het net doordat we al eeuwen onder de voet zijn gelopen door andere gemeenschappen die vonden dat ze hier iets hadden laten liggen, of was het voorgaande ook net de aanleiding daarvoor?

Na het emotieloos ondergaan van het politieke gekibbel en geknibbel, en het voortdurend uitblijven van een regering, dat in het beste geval kan rekenen op wat frieten- of baardenprotest, blijkt dat er nu om de haverklap ook nog andere dingen opduiken die onder normale omstandigheden meer zouden uitlokken dan wat wenkbrauwgefrons, ja zelfs eigenlijk wel redenen zouden geven om in het Warandepark 180 jaar na datum ook eens een “Tahrirke” te doen, vooral als men uiteindelijk alles bij elkaar optelt.

Het hele schandaal rond het grootschalige misbruik in de kerk wordt stilaan naar de nieuwsarchieven verwezen, sterft een stille dood, verdwijnt alsnog onder de mat, en o.a. Roger Vangheluwe gaat klaarblijkelijk een rustige oude dag tegemoet, al dan niet met een persoonlijke delivery vanuit West-Vleteren.

In diverse moord- en andere criminele onderzoeken wordt er dikwerf geblunderd en geknoeid, in dergelijke mate zelfs dat schuldige criminelen nog een paar mensen kunnen omleggen alvorens ze eindelijk worden gepakt, en dat we uiteindelijk niet meer weten of de gepakte criminelen achter slot en grendel dan wel de echte schuldigen zijn, of niet. In het ene geval is er geen parachutetouwtje aan vast te knopen; in het andere geval is het een verroest mes dat aan twee kanten snijdt.

Dat er af en toe wat lijken – of baby’s – uit de koninklijke kast vallen moeten we er dan op de koop toe nog bijnemen. ’s Lands opperhoofd-bij-erfrecht van midden vorige eeuw voelde het onder de broeksriem zo erg kriebelen, dat er meer dan één vrouw in zijn nabije omgeving werd genaaid nadat ze was bedwelmd door zijn helblauwe kijkers. Naar verluidt was hij, naast het rijden van een scheve schaats, bijzonder bedreven in de kruiskessteek.

Maar wat alles slaat (voor deze week althans), is het feit dat de baas van de politie met zijn professionele harem naar Qatar trok, op een vlucht in business class, om te gaan lobbyen voor een job die goed zou staan op zíjn persoonlijk CV, zich daarvoor voorzag van exclusieve Delvaux-bagage op kosten van de staat, en ter plaatse dan nog eens een receptie organiseerde voor Janneke en Mieke, waarbij hij eveneens door de belastingbetaler bekostigde gadgets uitdeelde, dit alles dus voor zijn persoonlijke carrière. En wat zegt de politievakbond? Dat we content mogen zijn dat hij het nog bescheiden heeft gehouden, want hij had nog veel meer kunnen uitgeven, zeker als je vergelijkt met wat de andere kandidaten hebben gespendeerd; hij zou moeten worden geprezen voor zijn ‘spaarzaamheid’! De job kreeg hij uiteraard niet; de valiezen staan nu ongebruikt, maar “ter beschikking van iedereen binnen de politie”, stof te vangen; en wat zijn harem ter plaatse deed, is evenmin duidelijk. Wellicht doodden zij de tijd met de kruiskessteek.

En wat doet den Belg? Die vloekt in koeterwaals of plat Vlaams, haalt zijn schouders op, haast zich naar huis, naar Batibouw (om klinkerkes voor zijnen terras, want de zon is in aantocht!), of op krokusvakantie. En we dronken een glas, en we pisten ne plas, en alles bleef gelijk het was...