Met hun zang van destijds nog fris in het geheugen hoopten we op het beste, al begon het geheel nogal rommelig. De dames kwamen op scène, kondigden nogal timide (een beetje verveeld?) aan dat ze uit hun winterslaap kwamen, want dat ze al lang niet meer hadden opgetreden (wat ook blijkt uit hun website), en zetten onmiddellijk het eerste liedje in. Tussen de liedjes door werden de stemmen af en toe gestemd, was er plaats voor wat privé-grapjes waar het publiek nauwelijks deel in had - of werd er af en toe een opmerking gemaakt over de onderlinge grapjes, maar bij gebrek aan inhoud ontging het publiek de grap - en er waren zo goed als geen bindteksten om het geheel aan mekaar te praten. Tussen het intieme gegrinnik door moest er bovendien aan het publiek kond worden gemaakt van het feit dat de dames ondertussen baby's hadden gekregen, (en desondanks desalniettemin daarbovenop alsnog de moeite deden om te komen optreden, als bijzondere gunst aan het publiek), en verder passeerden de liedjes de revue alsof ze liefst zo vlug mogelijk hun sessie afwerkten en ook weer in hun warme zetel konden verdwijnen. Mijn eega vond het allemaal nog wel oké, maar persoonlijk kon ik een geeuw af en toe niet onderdrukken. De liedjes boden vrij weinig variatie, en ook uit het repertoire van meer bekende zangers hadden ze - op misschien één na - net de minder boeiende liedjes gekozen. Het bisapplaus kwam er vooral uit beleefdheid van het Puurse publiek. Wellicht kwam het doordat ze al lang niet meer hadden opgetreden, maar erg veel schwung zat er niet in, en als mijn ticketje al niet was betaald, had ik zelf mogelijk liever in mijn warme zetel gezeten; bovendien vrees ik dat de dames met hun gezang dat weinig vernieuwends of gevarieerds bood, op weg zijn om een one-trick-pony te worden. Hopelijk voor de mensen die ticketjes hebben voor de optredens die nog moeten komen, zijn ze daartegen uit hun winterslaap geraakt en slagen ze erin om het geheel wat boeiender te maken.
Dat we geen regelmatige bioscoopgangers zijn, had de aandachtige lezer wellicht al wel gemerkt. Niet dat we dat niet willen - geef toe, alleen al de zoete, weeë geur van popcorn en het gevoel dat je op wolkjes loopt in het zachte tapijt, op weg naar een ontmoeting met één of andere hunk van het witte scherm, brengt je al in een andere wereld - maar het is gewoon zo één van die dingen die er gewoonlijk bij inschiet omwille van zoveel andere bezigheden. Ver hoeven we overigens niet te gaan; De Kollebloem biedt zelf af en toe een filmavond aan, en op pakweg 20 minuten staan we aan de Brusselse Kinepolis. Met de ticketmachines hoef je bovendien tegenwoordig zelfs niet meer in de rij te gaan staan, maar kan je met wat Fingerspitzengefühl zelf je zetel voor de avond kiezen.
De kaarten die we hadden gekregen als kerstcadeau en de veelbelovende recensies van The King's Speech, evenals de vaststelling dat er zaterdagavond toch niets op TV was, waren voor ons een incentive om maar eens een filmpje mee te pikken. The King's Speech kan best boeien, uiteraard mede dankzij de puike prestatie van de niet onaardig uitziende Colin Firth en de vrolijke verschijning van kanjer Geoffrey Rush. Misschien moesten we dat toch maar eens meer doen.
Maar de komende dagen kunnen we eindelijk weer naar buiten, om te genieten van de ontluikende lente. Dat aangename weertje maakt de dagelijkse fietstocht naar het station in ieder geval een pak boeiender; er ruist 's morgens één en ander in het struikgewas, en vooral in de frisse avondlucht is het fietsen op zich zeer prettig (de occasionele sjiek die een bejaarde wielertoerist luid rochelend net voor je wiel op het fietspad plaçeert buiten beschouwing gelaten). Laat het nu maar een tijdje duren... (dit weertje, niet de sjiek).
1 comment:
3 Laïsiaanse vrouwen die uit een winterslaap komen...? 180° draaien en terug naar af!! Daar horen ze volgens mij thuis en dat al van ergens diep in de jaren '90...
Post a Comment