Felicità

Aangezien er voorlopig nog geen (Belgische) regering zit aan te komen, is het leger alvast begonnen met de uitverkoop van zijn onderbroeken en marcellekes. Voor volk en vaderland is dit in ieder geval een win-winsituatie: het leger kan zijn zwarte kas (of zwarte kous) wat aandikken om de verdoken werkloosheidsuitkering van de massa’s vrijwillige miliciens uit te betalen die Crembo besloot aan te werven, nadat hij eerst het gros van het verouderde legermateriaal inclusief –personeel had buitengezet; en er wordt ondergoed aan de man in de straat gebracht, van een dergelijke degelijkheid die de laatste 50 jaar nergens meer was te vinden. Beide partijen zullen zich daarmede alvast goed kunnen verwarmen in de komende koude crisiswinter. Diegenen die het zonder het witte kruis moeten stellen, wordt aangeraden zich als vrijwillige bij het leger aan te bieden (als de website het doet), of naar het Brussels gewest te verkassen, want het ziet ernaar uit dat daar geld zal te rapen vallen als we alsnog tot een federale regering komen. No questions asked.

Wij persoonlijk geven ons geld liever aan andere manieren om de aarde op te warmen, en dus trokken we zaterdagavond naar het slowfoodrestaurant Rossi in Leuven. Al veel goeds van gelezen, dus – u kent onze culinaire inborst nu al – moest het absoluut eens worden uitgeprobeerd, ook al had het interieur erg veel weg van een crisiskeuken. Behalve het food was overigens ook de service heel slow, al lag dat meer aan het gezapige tempo van de kok dan aan de dienster. Een plaats dus voor al wie houdt van de Italiaanse keuken, maar met erg veel tijd en niets omhanden; een post-preformateur bijvoorbeeld.

Behalve het kille interieur (bij zomerse temperaturen die een hoger niveau halen dan dat van een herfstelijke noordpoolcirkel, is er natuurlijk wel het gezellige terras in de rustige straat), is het eten anders wel de moeite waard. We kozen voor het menu “Sorpresa” waarbij voor 28 euro per kop 3 gangen volgens het aanbod van de markt worden gekookt, en wat je krijgt dus afhangt van de mood en de kooplust van de chef. Wij waren in onze nopjes, want vader had viskes gebakken: als voorgerecht kregen we op een slaatje enkele Sint-Jacobsnootjes en een grote garnaal die even door gekruid deeg waren gehaald en dan gefrituurd; daarna volgde een pasta met sardienen, ansjovis, pijnboompitten en basilicum, à la aglio e olio; de plat de résistance was gepocheerde kabeljauw met tomaten en broccoli, met een zacht pestoachtig sausje en gemengde sla; dat alles begeleid met brood en olijfolie à volonté. Het eten was lekker, met zorg klaargemaakt, en de porties waren zeker groot genoeg. De huiswijn, een Italiaans landwijntje, was aan 15 euro per liter.

Of de zoetebekken ook aan hun trekken komen konden we niet uittesten, want het verrassingsmenu bevatte (begrijpelijk voor die prijs) geen dessert. Ondertussen zaten we er echter ook al meer dan twee uur binnen – we hadden de pech dat achter ons een grote groep van 12 mensen zat – en onze tafelgenoten, die nog andere plannen voor de avond hadden, vonden dat het toen al slow genoeg was gegaan. Ondergetekende had het liever nog wat langer uitgezeten, maar maakte alvast een mental note voor een herkansing to go slow.

Er werd een volangske aan de avond gebreid, met uitbreiding van het gezelschap, in café De Blauwe Kater, waar we al een tijdje niet meer waren binnengeweest. Net als de leeftijd van het publiek leek de lijst met aangeboden biersoorten toch behoorlijk ingekort, en waren de oude muurposters eveneens vervangen door jongere exemplaren. Toch blijft dit één van de gezelligste café’s van Leuven, als je het op prijs stelt om een aangenaam babbeltje te doen met wat rustige jazz of blues op de achtergrond, zonder dat je in het gezelschap moet zitten blaffen om gehoord te worden. Het verstoken dessert werd overigens, geheel in de slowfoodgeest, vervangen door een minstens even lekkere Faro.

We zijn ’s anderdaags geen kater tegengekomen, noch blauw, noch van enige andere couleur. De preformateur wel, hebben we gehoord.