Summer holiday

Op onze vakantiebestemming zaten we maar een dik half uur rijden van de illustere badstad Cap d’Agde, dus natuurlijk hadden we het plan opgevat om een namiddagje naar het strand te gaan. En met ons 5000 andere toeristen... De D612 zat onwaarschijnlijk dicht in de aanloop naar de Cap, en zelfs enkele binnenwegen via Agde en langs de Hérault brachten ons geen meter sneller op onze bestemming, zodat we er uiteindelijk bijna een uur over deden, en daarmee mochten we weer eens kennismaken met de gruwelen van een vakantie in augustus.

De wagen dropten we dan ook op de eerste de beste parkeerplaats, om ons zo snel mogelijk naar de waterkant te begeven. De jachthaven, die achter het Etang de Luno bestaat uit verschillende binnenhaventjes, ligt bezaaid met hypertoeristische restaurants en allerhande etablissementen die vooral tot doel hebben het geld uit de zakken van de bezoekers te kloppen, met prullaria die in de hitte van de zuiderse zon heel aantrekkelijke must-haves lijken, maar later thuis zonder meer hun glans verliezen en naar de vergeethoek worden verbannen.

Wij zijn ondertussen al een beetje tot de jaren van verstand gekomen, en wandelden dan ook nuchter aan al die trekpleisters voorbij, tot we een in stil hoekje van de haven restaurant La Jetée opmerkten. Specialiteiten als fruits de mer en bouillabaisse kunnen ons altijd bekoren, en zeker weerom aan een aardige prijs die contrasteerde met de rest van de aangeboden schranskansen, dus twijfelden we geen seconde en we besteedden het volgende anderhalf uur aan onze zeevruchten- en visschotels. Nog ietwat versuft van het gebrek aan siësta gingen we daarop op zoek naar het echte strand, maar er lagen voor ons geen “fijne gele zandstranden die uitlopen in zee” in het verschiet, zoals bepaalde gidsen beloofden. Vermoedelijk, maar ook omdat we geen zin hadden om de wagen te verplaatsen, hadden we met de oostkant van de Cap de verkeerde keuze gemaakt, want niet alleen lag voor ons een piepklein strand waar een grote meute zij aan zij lag als blinkende sardienen op kleurige doosjes, her en der zelfs op de zwarte rotsen, maar bovendien bleek het om een keienstrand te gaan waarlangs je niet in zee kon zonder erover te stappen alsof je op hete kolen liep. We voegden in bij één van de vrije plaatsen en genoten toch een paar uurtjes van zon en zee.

Een andere uitstap bracht ons stroomopwaarts langs de Hérault, via enkele leuke dorpjes als Gignac en Aniane, door de wijnvelden tot aan de Pont du Diable.





Waar dit enkele jaren geleden nog eenvoudige trekpleisters waren waar je kon langs rijden, bleek er ondertussen een heel bezoekerscentrum met parking aangelegd boven het strandje langs de rivier, met gratis pendelbussen die je zelfs tot aan de Gorges de l’Hérault en St. Guilhem le Désert brengen. Terwijl er in de richting van de Hérault een massa pelgrims kwam aandraven met stoeltjes, koelboxen en parasols, die het Unesco-werelderfgoed liever lieten links liggen, stapten wij toch maar in een pendelbus om een paar kilometer verder de abdij van Gellone en het bijhorende dorp te gaan bezichtigen.




Op de terugweg wilden we nog naar de Grotte de Clamouse, maar buiten had zich van aan de deur een grote stalactiet van gretige bezoekers gevormd, terwijl het sluitingsuur naderde en de zon op onze hoofden brandde, en dus besloten we die maar voor een volgende vakantie te bewaren. Als het te erg begint te kriebelen kunnen we tenslotte nog altijd naar Han. Omdat de zon te erg begon te branden lonkte het water van de Hérault, en het gekrakeel van stuntende springers en kanovaarders lokte ons tenslotte tot bij het strandje, waar we de andere pelgrims vervoegden om te gaan afkoelen. Tsssss...




Behalve de obligate marktjes en andere dorpjes die we uiteraard aandeden in de nabije omgeving van onze “thuisbasis” Montagnac, drong zich na een tijdje “à la ferme” toch ook een ferm stadsgevoel op, en dus reden we naar de hoofdstad van de Languedoc, Montpellier. De binnenstad is nagenoeg volledig autovrij gemaakt en staat ervoor bekend automobilisten nog erger te tergen dan pakweg Gent. Gelukkig is er een “park & ride”, waarbij je vanop een parkeerplaats buiten de stad met een “tramway” tot vlakbij het centraal station wordt gebracht, vanwaar je de binnenstad perfect te voet kan ontdekken. De aanwijzingen uit onze Michelingids en Trotter konden ons niet alles op één dag laten zien, en wellicht is het dan ook beter dat je Montpellier als een aparte bestemming bezoekt. De stad werd gebouwd als een kleinere kopie van Parijs (maar dan met een beter klimaat), en is tenslotte maar 5 uur per trein vanuit Parijs, voor wie op een winterdag een zuiders gevoel voelt opkomen...





Onze veertiendaagse werd afgesloten met nog maar eens een zeebanket in Mèze, waar we weer tussen de plaatselijke bevolking de juiste keuze van restaurant hadden gemaakt. Na een avondje Chez le Pape werden we toevallig ook nog eens vergast op de typische “joutes”, die niet alleen in Sète, maar blijkbaar ook in de omliggende dorpen een succes zijn, waarbij twee roeiboten elkaar benaderen en de kapiteins op de brug elkaar met een lans in het water moeten trachten te duwen.


En dan was het onherroepelijk gedaan.

Na het opbreken van de tent ging het weer richting noorden, waarbij net voorbij Millau de blauwe lucht ook onherroepelijk verdween en de temperatuur daalde met zo’n 15 graden. De plannen voor onze overnachtingsstop in Orléans verwaterden tot een korte wandeling met paraplu, een blik op de Loire en een vlug restaurantbezoek, dat alles onder een constant stromende regen, alsof een grotere versie van de regendouche aan het campingzwembad ons vergezelde tot thuis. En zo kwamen we druppelsgewijs weer in België terecht, met een verre herinnering aan een warme zomervakantie.