Wednesday 16 June 2010

Young turks


Sinds de discussie over het al dan niet langer werken werd aangevangen, zijn er recent ook een paar artikels verschenen over de houding van jonge werknemers op de werkvloer, en meer bepaald hun verhouding tot de werkgever. Terwijl de economische omstandigheden landen ertoe brengen maatregelen in te voeren om mensen langer te laten werken, worden werknemers van boven de 50, en in sommige gevallen zelfs boven de 40 (meer bepaald personal of management assistants – daar waar je vroeger onder die leeftijd niet in aanmerking kwam voor genoemde functie wegens te onervaren) als “oud” bestempeld en dus “minder geschikt” bevonden voor bepaalde jobs.

Dat dit “minder geschikt” veeleer een pecuniaire kwestie is vanwege de door de personen in kwestie opgebouwde expertise, dient niet nader te worden uitgelegd. Kwaliteit heeft nu eenmaal een prijs, en mensen die hun diploma’s misschien hebben behaald in een tijdperk dat tegenwoordig als “het verre verleden” ingaat, hebben in de plaats een onschatbare bagage verkregen aan know-how, feeling, Fingerspitzengefühl, mensenkennis enz., waarvoor bij jongeren tegenwoordig in veel gevallen thuis zelfs geen basis meer wordt gelegd. Want laat “goede manieren” en het zich weten te gedragen op het werk nu ook één van die dingen zijn waar het schoentje wringt.


Wat volgt is een demonstratie van hoe enkele van mijn collega’s, veeleer twintigers, maar ook enkele vroege dertigers, “jongvolwassenen” zeg maar, zich tegenwoordig gedragen op het werk. Het valt vooral op, omdat dergelijk gedrag in de eerste helft van de jaren ’90, toen ik zelf begon te werken, absoluut niet door de beugel zou gekund hebben, en zonder twijfel al na 2 maand een handgeschreven C4 tot gevolg zou hebben gehad. Misschien is dat in sommige andere organisaties ook het geval, maar het is zeker een fenomeen dat je meer opvangt van andere bedrijven en werkomgevingen.
..

Groeten als je binnenkomt en weggaat, “goeiemorgen” zeggen tegen de aanwezige collega’s, en “tot morgen” of “goeienavond” is totaal voorbijgestreefd. De absolute coolness gebiedt dat je – bij voorkeur voorzien van een iPod of andere mp3 met bijhorende koptelefoon die Dumbo met afgunst zou bejegenen – de collega’s totaal negeert, tot je mp3-liedje is uitgezongen, jijzelf bent geacclimatiseerd en je je toevlucht hebt gezocht tot de veiligheid van je eigen bureau, dat eruit ziet als een San Francisco den na 8.5 op de schaal van Richter. In het beste geval, als jij al aanwezig bent en de andere collega’s die de religie van het dagelijks groeten zijn toegedaan binnenkomen, kan je je beperken tot het optrekken van één wenkbrauw, waarbij je hun aanwezigheid hebt erkend, kwestie van als je hen later in de dag toch zou nodig hebben om één ander te vragen dat jou moet verder helpen met je werk.
Op tijd komen is uiteraard uit den boze; er zijn glijdende werkuren en dus is het toch prima dat je zowat tegen half tien opdaagt. Uiteraard kan je ’s avonds niet langer blijven dan 18 uur, gezien je vele sociale verplichtingen, en omdat je ook een ruime middagpauze wenst kom je dus concreet gezien bijlange niet aan je acht werkuren per dag, maar hey, het zijn toch alleen maar de kommaneukers die daarover vallen? Die van HR heeft er al wel eens een opmerking over gemaakt, maar... who cares?

Na je blijde intrede is het eerst tijd voor koffie, en een babbeltje met die ene collega met wie je zo goed overeenkomt. Zij vindt het namelijk ook best wel oké om tegen tien uur op te dagen, en met haar is het tenminste leuk kletsen, want zij kent alles van de laatste mode, en jullie hebben ook al wel een paar leuke zuipavonden achter de rug, waarbij jullie elkaar moesten ondersteunen, onderwijl lallend en brullend aan omstaanders duidelijk makend dat jullie samen bij Bruegel werken. Dat is lachen.

En zo is het gauw ook weer 11 uur. Tijd voor een telefoontje aan de mama. En de papa. En de zus. En de broer. Ondertussen ook even kijken op Facebook of die kerel van eergisteren die je hebt toegevoegd ondertussen al iets op je pagina heeft gezet. Oh ja, hij heeft gereageerd. iiiiiii!!! Terug even naar de zus bellen om het haar te vertellen. En tot bij je collega om er nog even over te babbelen. Pffff nu gaat die telefoon weer; moet je die of die te woord staan die op zoek is naar één van de collega’s. Kan die niet gewoon rechtstreeks bellen? “Watte? Eh?” En waarom kunnen ze verdorie jouw taal niet spreken? Dat ze zich eens aanpassen; tenslotte zijn zij het die ‘ons’ nodig hebben! (Nvdr: ‘receptioniste’ = professioneel telefonisch en persoonlijk onthaal in drie talen.)

Half één, dan krijg je honger natuurlijk. Even de zus bellen, want je weet dat die gewoonlijk met haar collega’s een lekker lang terrasje gaat doen onder de middag. Zij zijn ambtenaren, en hebben zowaar twee uur middagpauze, hoe oneerlijk is dat!? Wat krijg jij daarvoor in de plaats bij je werkgever? Misschien dat je toch wel meegaat; zo’n terrasje in de zon kan je ook wel gebruiken. En dan nog een paar uurtjes werken, en je dag zit er weeral op. Maar waarom zou je je maaltijdcheques gebruiken die je krijgt als extralegaal voordeel; die kunnen beter worden gebruikt voor je volgende feestje [fe:ʃə]! Nee, je kan beter je slag slaan in de broodjes en de slaatjes die net voor de middag werden gebracht voor het seminarie dat aan de gang is; er is toch meer dan genoeg, en ze merken er niks van. En je hebt dan toch al mogen opdraven voor koffie en drank, dus je hebt meer dan genoeg gedaan om het te verdienen. Het bord laat je dan gewoon ergens achter; de keuken, de gang, een tafel... maakt allemaal zoveel niet uit, de kuisploeg ruimt het vanavond wel op, daar worden ze tenslotte voor betaald!


Nog een namiddag door te komen, misschien kan je al eens gaan uitvissen wat er vanavond te beleven valt. Even bellen naar Cindy om te vragen wat zij gaat doen, dan naar Danny, dan naar Johnny, dan weer naar Cindy om te vertellen wat Danny en Johnny van plan zijn, dan weer naar Danny om te zeggen dat Johnny en Cindy een beter idee hadden, dan weer naar Johnny om te vragen of hij het goedvindt dat Danny ook meekomt, dan weer naar Danny om te zeggen dat Johnny een beter idee had, maar dat het oké is dat hij ook komt, dan weer naar Johnny om te vragen of het oké is dat Danny Benny ook meebrengt, dan weer naar Danny om te zeggen dat het Johnny het leuk vindt dat Benny meekomt, dan weer naar Cindy om te zeggen dat Benny-de-vriend-van-Danny meekomt en dat ze hem moet toevoegen aan haar Facebookvrienden als ze wilt dat het iets wordt vanavond, al is het maar voor één avond, en tenslotte om te vragen wat zij zal dragen en of je eventueel iets mag lenen uit haar kast, voor het geval je rechtstreeks komt omdat je overuren moet doen op het werk. (“Jaja, veel werk, belangrijke projecten, veel conferenties aan de gang enz., het is hier een heksenketel.”)


Drie uur. Tijd voor een koffie en een stuk taart van de verjaardag van die andere collega gisteren. Je hebt gisteren tenslotte de taart moeten halen bij de bakker (vlak na je middagpauze, waarvoor je bent moeten omlopen langs de bakker!!!), en dan heb je ze ook nog in stukken moeten snijden. Je hebt dus zeker een extra stuk verdiend. En dan ga je nog even langs bij je leuke collega, want zij moet natuurlijk op de hoogte worden gebracht van wat er vanavond te doen is. Ja, natuurlijk vind je het cool dat ze meegaat; het zal een verrassing zijn voor de anderen, dus je gaat niet meer bellen naar Cindy/Johnny/Danny, ze zullen het wel zien. Misschien wordt het nog wel iets tussen haar en Johnny of Danny. Zelfs al is het maar voor één avond, dan heeft ze het toch gehad.


Eigenlijk zou je ook eens moeten kijken wanneer je vakantie gaat nemen deze zomer. Niet dat je nog verlofdagen hebt, want je hebt vorig jaar maar drie maand gewerkt, en nadat je in september bent begonnen ben je dit jaar al eens 5 weken en in mei net nog eens 2 weken op vakantie geweest. Van overuren natuurlijk. Niet dat je dus nog verlofdagen hebt om op te nemen, maar dat kan je wel oplossen door ’s avonds wat langer te blijven, zodat je overuren kan opsparen. Verdorie, dat betekent dat je dus vanavond best al wat langer blijft. Dan zal je morgen wel naar de apotheker gaan voor je naar het werk komt; op dat half uurtje later zal het wel niet aankomen.
Krijg je daar toch weer telefoon... Iemand heeft een fax gestuurd. Gezien? Daar heb je geen idee van. Pfff... kunnen ze die niet gewoon opnieuw sturen? Best even snel afwimpelen, want daar belt papa op de gsm, om te vragen of je wel te eten hebt vanavond, en of je al naar de dokter bent geweest voor je verkoudheid. Die papa toch; je bent 30, woont nu al een paar jaar alleen, en toch kan hij het niet laten om zijn meisje te bellen, alsof je niet voor jezelf kan zorgen. Misschien er toch maar even passeren vanavond, want wellicht kan je toch wat free food scoren. En anders krijg je wel een bakje mee om morgen op te warmen.

Bijna zes uur. Ondertussen belt Benny nog even, de vriend van Danny, om je te vragen of je leuke vriendin van die zuippartij onlangs ook meekomt vanavond. Nog even chatten op MSN met Cindy om het te vertellen, dat ze erop voorbereid is, en dat pikante bloesje moet dragen dat ze net heeft gekocht! Ondertussen zegt de assistente van de baas je dat de vergaderzaal moet worden opgeruimd na de conferentie. Waar bemoeit die zich mee zeg? En daarbij, je hebt daarvoor toch een kuisploeg zeker? Duh! Gauw nog even kijken of er nog wat dessert over is van de conferentie. Yummie, nog een stuk chocoladetaart! Dan heb je toch al geen honger straks, en hoef je misschien niet meer langs bij papa. Dat doe je dan morgen wel, en dan kan je dan meteen blijven eten, want dan is er geen conferentie op het werk en valt er dus ook niks te bikken.


Half zeven. Tijd om je naar Cindy te reppen. Natuurlijk schrijf je een uur aan overuren op; tenslotte ben je hier de hele dag geweest en heb je geen middagpauze genomen, en wat krijg je daarvoor in de plaats van je werkgever ? Trouwens, je kan die overuren wel gebruiken om vakantie te nemen in juli...


Ik mag niet denken dat dit een algemeen voorkomende trend is, die zich zou doorzetten in alle bedrijven met jonge werknemers, maar waar rook is is vuur, gezien de artikels in Jobat en De Standaard. Op die manier wordt het voor oudere werknemers alvast wel eenvoudiger om terug aan een job te geraken.

6 comments:

Unknown said...
This comment has been removed by the author.
Unknown said...

Hey Ann
Komt me bekend voor....alleen zijn het bij mij niet de jonge collega's die er van profiteren....

Marrek O'Polo said...

Gelukkig lopen er bij mij op school, maar da's voor velen natuurlijk niet de echte wereld, wel een heel pak jonge collega's met "goede manieren". Ik heb twee derde van je tekst niet kunnen lezen wegens mini-letters en "waar heb ik mijn leesbril nu weer gelaten??", maar uit wat ik wel kon lezen begrijp ik dat het je behoorlijk dwars zit. Misschien toch maar een straffere HR-filter gebruiken bij de intake...

Tantan said...

@Marrek: Blogger had kuren, want ik kreeg het niet groter. Maar met ctrl en + of - kan je in- en uitzoomen op je scherm!

Marrek O'Polo said...

Beste Tantan,

de + en - werking van de ctrl-toetsen ken ik ook, maar was gisteravond eigenlijk te moe om je hele epistel nog te verorberen. Ik wil er iedere keer ten volle van genieten, dus moet ik er fris voor zitten. En dat ga ik nu dus doen: genieten!!! Met ne frissen Duvel...

Marrek O'Polo said...

Ken ik Cindy, Danny en Benny??
Neen, niemand bij mij op school heeft zo'n leuke namen...