Once upon a time in the west

Het lange en zonnige weekend dat zich aankondigde kon niet zomaar enkel en alleen aan de tuin worden besteed, en dus werd er plots beslist om spoorslags, vierklauwens en halsoverkop richting Westhoek te vertrekken, om de herinnering aan de Grooten Oorlog nog eens te vernieuwen. Omdat de Westhoek niet bij de deur is en om acht uur vertrekken op een vrije dag geen aanlokkelijk idee leek, reserveerden we een een bed & breakfast, zodat we tenminste uitgeslapen ten oorlog konden trekken.

Na een verkennend bezoek van de Ieperse Grote Markt en de Lakenhallen en een verfrissende uitstap in Kaffee de 12 Apostels op de late zondagnamiddag, gingen we tegen de avond op zoek naar onze slaapplaats, zo’n 3 km buiten Ieper in de deelgemeente Sint-Jan, in de Villa Vanilla. Het hele huis staat geheel ter beschikking van de gasten, met inbegrip van een knusse bar (met zelfbediening), de zelfgebakken taarten van de vrouw des huizes en de gezellige tuin, waar wij nog even de laatste zonnestralen van de dag meepikten.





Alvorens de inwendige mens te versterken waren we om 20 uur stipt op appel aan de Meense Poort voor de dagelijkse Last Post, en het leek erop dat we niet alleen waren. Er was een kleine kransceremonie voor Britse en Australische bezoekers, en daarom werd het een beetje langer uitgesponnen dan de dagelijkse 2 minuten.




Nadat het trompetgeschal was verstomd, konden we het gegrom van onze magen niet langer negeren, en dus gingen we op zoek naar een zonnig terras, en met ons nog een paar honderd andere bezoekers, wat het er niet bepaald gemakkelijker op maakte. Uiteindelijk vonden we een plaatsje in de schaduw van de Lakenhallen, in Den Anker, waar een stevige côte à l’os voor 2 met béarnaisesaus zonder problemen soldaat werd gemaakt.


Op de Pinkstermaandagochtend verscheen ook een gloeiendhete zon weer op het strijdtoneel, en na een meer dan stevig ontbijt verlieten we de Villa Vanilla om voor alle andere toeristen In Flanders Fields te staan. Naast haar vaste collectie heeft het museum ook wisselende tentoonstellingen, zoals nu “Gas! Aanval, bescherming, verzorging”, over de details van de verschrikkelijke gasaanvallen, en “Sjouwers voor de Grote Oorlog”, over de rol van de ingevoerde Chinese werkkrachten. Zelfs al is het niet je eerste bezoek aan het museum, dan is er toch altijd iets nieuws te bezichtigen. Zeker als het, zoals bij mij, al meer dan tien jaar geleden is dat je het nog bezocht, is er geen excuus om het niet onmiddellijk te bezoeken. Lest we forget. Want er zijn geen ooggetuigen meer om het voort vertellen.



Terwijl het museum en de stad weer stilaan volliepen, vertrokken wij. Ditmaal richting Diksmuide, voor een blik op en rond de Ijzertoren, waarin de geschiedenis van de Vlaamse Beweging uit de doeken werd gedaan. Voor mij was dit het eerste bezoek aan de roemruchte toren, en eerlijk gezegd viel de oubollige, verouderde tentoonstelling zo erg tegen, dat ze de hele Vlaamse strijd liet uitschijnen als totaal gedateerd en niet meer van deze tijd, wat overigens werd bevestigd door de plaatselijke verkiezingsaffiches, die ver van de economische realiteit bleken te staan. Maar misschien is dat wel typisch voor het hele leven in de Westhoek...


Toevallig bleek er op deze Pinkstermaandag ook de jaarlijkse kaas- en boterfeesten in het centrum van Diksmuide, maar tot onze teleurstelling bleek de typische “kaasbollenworp” vanop het stadhuis vervangen door het uitgooien van bonnetjes die men kon gaan ruilen voor een stuk kaas. Wij snoven nog even het plaatselijk toerisme, verenigingsleven, en vooral de geur van gebakken worsten op, en langs een zijarm van de Ijzer die als een gracht door de binnenstad kronkelt en haar op sommige plaatsen de allures van een Nederlandse stad geeft, gingen we terug naar onze vertrekplaats bij de Ijzertoren.




Voor de Dodengang was het inmiddels te laat, en dus deden we op de terugweg enkel nog het Duitse kerkhof in Vladslo aan, dat onze de nodige koelte en stilte bood na de Diksmuidse warmte en drukte. Maar zo blijft er altijd nog iets om naar terug te keren, en om de herinnering aan de Grooten Oorlog levend te houden, want we will remember them.