Zeg 'ns AAA

Na de luie zondag ging de werkweek er weer met een rotvaart vandoor, zodat ze goed en wel voor 4/7^de voorbij was alvoor ik er erg in had. Er gebeurde in de aanvang van deze week niks en tegelijkertijd ook weer vanalles, dat in meer of mindere mate het vermelden waard is.

Wat beloofde een gloeiend hete maandag te worden, werd onmiddellijk afgekoeld met een medisch onderzoek, waarbij tot de vaststelling werd gekomen dat bibi een laparoscopie moet ondergaan binnen twee weken. Laparoscopie voor leken: een gat prikken in de buik, die met koolzuurgas oppompen tot je net niet boven de operatietafel gaat zweven, om vervolgens met allerhande – bij voorkeur lekker koude – inoxen voorwerpen in je buikholte te gaan prutsen en allerhande medische noodwendigheden uit te voeren. De voorstelling wordt door de arts in kwestie met veel plezier uit de doeken gedaan met de meest wansmakelijke foto’s die beelden oproepen van ‘den abbatoir’. Gelukkig gebeurt het allemaal onder verdoving...

Omdat ik doorgaans kiplekker, kerngezond en prima in orde ben, en mijn medische uitstapjes gewoonlijk beperkt zijn tot één beleefdheidsbezoekje per jaar aan de vertegenwoordigers van elke medische tak die het menselijk lichaam behelst, kwam het dan ook enigszins als een donderslag bij heldere hemel. Niet bepaald iets om naar uit te kijken, maar wat moet, dat moet, en een kat moet een kat genoemd worden met de korte pijn.

Die donderslag kwam er ’s nachts ook nog eens, zij het dan niet bij heldere hemel. Rond drie uur werd ik gewekt door een aanhoudend geflikker door het streepje onderaan onze ‘stores’ – een streepje met uitzicht op de buitenlucht, kwestie van bij het krieken van de dag iets vlugger wakker te worden en hopelijk het ergerlijke geluid van de wekker voor te zijn; ons eigen natuurlijke ‘wake up light’, zeg maar. Het geflikker was zo overdreven dat het eerder deed denken aan de lichteffecten bij een derderangs-horrorfilm, maar de begeleidende knallen en rollend gerommel, alsook de stuwende wind die met schokkende stoten om het huis suisde en in zijn hevigheid alles meesleurde wat ook maar halvelings los hing, lieten verstaan dat het wel degelijk om een stevige voorjaarsstorm ging. Hij was zo stevig dat er namelijk in geen eeuwigheid zo was tekeergegaan en het, zij het niet van hier tot in Tokyo, dan toch zeker wel van Oostende tot Namen, tegelijkertijd aan het bliksemen was. Geen duizend bommen en granaten, maar toch maar liefst 30.000 bliksems en donders, waarvan er zowat 10.000 op onfortuinlijke ontladers terechtkwamen. Gelukkig was er bij ons niks los, waren er geen hoeken af en geen kosten aan.

De dag erna was overigens weer een dieptepunt voor de lente wat de temperaturen betreft, maar ondertussen zijn we al volop bezig met de voorbereiding van het bezoek dat we vanaf komend weekend gaan brengen aan the city that never sleeps. Laten we hopen dat daar ook de zon never stops shining.