Big city life

Nu het op het werk weer een stuk drukker is, zit er ’s avonds niet veel fut meer in om nog veel actie te ondernemen. Dus zit er niets anders op dan tijdens de middag al eens een stapje in de multiculturele wereld rond de werkplaats te doen, die – ondanks dat de wijk rond de place Madou niet zo’n al te beste reputatie heeft – toch wel bruist van het (kleurrijke) leven. Enerzijds kom ik zo nog eens buiten om te ontspannen vooraleer mijn billen het ribbelpatroon van mijn bureaustoel overnemen, en anderzijds kom je zo nog wat nieuwe dingen tegen, die voor sporadische bezoekers aan de hoofdstad en voor expats die er net zijn komen wonen interessant om weten zijn. De wijk rond Madou staat er nochtans niet voor bekend om zo’n hippe shopping- of restaurantbuurt te zijn, maar toch zijn er een paar leuke plekken die het vermelden waard zijn.

Zo is er voor de shopaholics de winkelketen Dod, die een mannen-, vrouwen-, kinder- en schoenenversie heeft (uiteraard is de laatste versie ook veeleer een vrouwenbedoening): de winkels kopen collecties aan van bekende en minder bekende merken in overstock of faillissementen, die men dan voor een prikje kan aankopen in de winkels. Persoonlijk vind ik de winkel met herenkleding niet alleen veel gezelliger om in rond te lopen, maar bovendien biedt die ook iets bekendere en kwalitatief betere merken aan. De beste dag om er te gaan winkelen is trouwens eerder op een zaterdag, omdat het er sowieso dan veel rustiger is.

Voor wie dit nog geen overtuigend argument is om richting Sint-Joost-ten-Node te komen, is er nog een tweede: een andere leuke plaats die we met de collega’s regelmatig frequenteren is het restaurant Foro Romano, of liever het traiteursgedeelte daarvan. In het restaurant zelf ben ik nog niet gaan eten, omdat het volgens verschillende collega’s iets te kostelijk is voor wat op de kaart staat, en ook al omdat je het traiteursgedeelte aan de ingang van de zaak – met een echte koeltoog zoals in de echte Italiaanse trattorie – al moeilijk voorbijkomt zonder dat het water je in de mond komt en je spontaan begint te likkebaarden. Naast de verse pasta’s en focaccia’s is het summum zonder meer de hele toog vol gegrilde groenten waarvan je naar believen een bord kan laten samenstellen, al dan niet gecombineerd met een bolletje buffelmozzarella, prosciutto of gegrilde vissoorten, om af te sluiten met een dagelijks vers gebakken stuk citroenmerenguetaart.


En elke donderdag is er de wekelijkse markt op de Place Saint-Josse, die ik nog moet ontdekken. Het leven van de werkende mens in Brussel is hard...