Na een korte thuisblijfvakantie tijdens deze euh… zomer, en nagenoeg volledige inactiviteit op sportief vlak (een 2-tal korte fietstochtjes niet te na gesproken) is begin augustus het basketbalseizoen weer van start gegaan. Voor mij vanaf nu echter finaal van naast de lijnen van het veld, hetzij als coach van de “Pupillen Mix” van Kangoeroes, hetzij als supporter van mijn ex-medespeelsters van Dames Basket Willebroek.
Het is ondertussen alweer enkele jaren geleden dat ik nog trainer en coach van een jeugdploeg was, en behalve dat het weer even zal duren voor ik terug in het ritme zit, mag ik dit jaar ook nog met een nieuw project van start. De basketbalbon/d/zen hebben beslist dat jongens en meisjes tot de leeftijd van 13 jaar zonder problemen samen kunnen trainen en spelen, omdat hun fysieke ontwikkeling tot dan ongeveer gelijkloopt. En aangezien de meisjes en jongens van die leeftijd met te weinig waren voor twee afzonderlijke ploegen, besloot de jeugdwerking van Kangoeroes om de bond daarin te volgen en haar eigen “Pupillen Mix” (die gemakshalve dan zo maar wordt genoemd) te vormen. Nog weinig aanwezigen op de eerste dagen van de training, omwille van vakantiegangers, basket- en andere kampen, kwetsuren, enz., maar sinds de tweede week zijn er toch al wat meer belangstellenden komen opdagen. Tot dusver nog weinig over te melden, behalve dat er een paar praatgrage exemplaren tussen zitten (meisjes…uiteraard of wat dacht u?), dat de eerste trainingen nog gepaard gingen met blaren wegens nieuwe-schoenen-die-onmiddellijk-moeten-geshowd-worden, en dat er al heel wat werd gezeurd en gepuft omwille van de zwaarte van mijn trainingen (al zal de warmte die overal in de sportzalen binnenhangt daar ook wel iets mee te maken hebben).
Wat me wel opvalt is dat mijn leeftijdsgenoten zo’n 25 jaar geleden veel minder moeite hadden met die warme sporthallen en de zwaarte van de trainingen, en dat wij van nature uit toch wel fysiek beter in orde waren. Misschien moeten de ouders hun kinderen maar eens wat meer aanzetten om buiten te spelen in plaats van uit verveling voor TV of PC te hangen… In ieder geval heb ik zo’n gevoel dat dit ploegje mij nog wel wat avonturen en nieuws zal opleveren tijdens het komende seizoen, al was het maar omdat de bond er natuurlijk niet over nagedacht heeft dat ze op die leeftijd al wél voldoende ontwikkeld zijn om in aparte kleedkamers te moeten zitten!
Vorige week mochten we eindelijk nog eens naar een trouwfeest (iets wat in onze vriendenkring blijkbaar steeds minder voorkomt). Eén van mijn vriendinnen en wekelijkse drinkezusters Erika wandelde op 08-08-08 het gemeentehuis van Willebroek binnen aan de sterke arm der wet Ivan, om elkaar eeuwige trouw te beloven, “to have and to hold, for better or for worse” enz. Wij mochten de trouwlunch onder vrienden en familie meemaken in het Poussecafé (een overdadige maar overheerlijke barbecue van de hand van Michel), en ’s avonds was er een grote fuif in Nieuwenrode voor alle vrienden, kennissen en bekenden. De langste dag... (van de vorige week alleszins toch).
Het is ondertussen alweer enkele jaren geleden dat ik nog trainer en coach van een jeugdploeg was, en behalve dat het weer even zal duren voor ik terug in het ritme zit, mag ik dit jaar ook nog met een nieuw project van start. De basketbalbon/d/zen hebben beslist dat jongens en meisjes tot de leeftijd van 13 jaar zonder problemen samen kunnen trainen en spelen, omdat hun fysieke ontwikkeling tot dan ongeveer gelijkloopt. En aangezien de meisjes en jongens van die leeftijd met te weinig waren voor twee afzonderlijke ploegen, besloot de jeugdwerking van Kangoeroes om de bond daarin te volgen en haar eigen “Pupillen Mix” (die gemakshalve dan zo maar wordt genoemd) te vormen. Nog weinig aanwezigen op de eerste dagen van de training, omwille van vakantiegangers, basket- en andere kampen, kwetsuren, enz., maar sinds de tweede week zijn er toch al wat meer belangstellenden komen opdagen. Tot dusver nog weinig over te melden, behalve dat er een paar praatgrage exemplaren tussen zitten (meisjes…uiteraard of wat dacht u?), dat de eerste trainingen nog gepaard gingen met blaren wegens nieuwe-schoenen-die-onmiddellijk-moeten-geshowd-worden, en dat er al heel wat werd gezeurd en gepuft omwille van de zwaarte van mijn trainingen (al zal de warmte die overal in de sportzalen binnenhangt daar ook wel iets mee te maken hebben).
Wat me wel opvalt is dat mijn leeftijdsgenoten zo’n 25 jaar geleden veel minder moeite hadden met die warme sporthallen en de zwaarte van de trainingen, en dat wij van nature uit toch wel fysiek beter in orde waren. Misschien moeten de ouders hun kinderen maar eens wat meer aanzetten om buiten te spelen in plaats van uit verveling voor TV of PC te hangen… In ieder geval heb ik zo’n gevoel dat dit ploegje mij nog wel wat avonturen en nieuws zal opleveren tijdens het komende seizoen, al was het maar omdat de bond er natuurlijk niet over nagedacht heeft dat ze op die leeftijd al wél voldoende ontwikkeld zijn om in aparte kleedkamers te moeten zitten!
Vorige week mochten we eindelijk nog eens naar een trouwfeest (iets wat in onze vriendenkring blijkbaar steeds minder voorkomt). Eén van mijn vriendinnen en wekelijkse drinkezusters Erika wandelde op 08-08-08 het gemeentehuis van Willebroek binnen aan de sterke arm der wet Ivan, om elkaar eeuwige trouw te beloven, “to have and to hold, for better or for worse” enz. Wij mochten de trouwlunch onder vrienden en familie meemaken in het Poussecafé (een overdadige maar overheerlijke barbecue van de hand van Michel), en ’s avonds was er een grote fuif in Nieuwenrode voor alle vrienden, kennissen en bekenden. De langste dag... (van de vorige week alleszins toch).
No comments:
Post a Comment