I want my MTV

Sinds kort hebben we digitale televisie. Niet dat we dat echt nodig hebben, vooral niet voor die luttele 15 of zo uren die we op een hele week TV kijken, en nog veel minder voor het pimpen van de beeldkwaliteit van ons 40-cm-scherm-TV’tje dat nu toch al vele jaren meegaat. We ondervinden uiteraard heel wat peer pressure van chronische consumenten die het in onze plaats onontbeerlijk achten om het kleinood te dumpen voor een toestel dat de halve kamer zou vullen en in één trek mee ook ijsblokjes, dranken of snacks produceert en – waarom ook niet – ter plaatse het haar droogt of frieten, dan wel eieren bakt.

Niet dus. Ten eerste zien we niet in waarom we een perfect functionerend TV-toestel dat slechts enkele uren per week wordt gebezigd meteen zonder aanwijsbare reden, anders dan die van pure koop- of hebzucht tot de schroothoop zouden veroordelen.

Ten tweede hebben we ergens in een kamer nog een (trouwens groter) exemplaar staan dat, in het geval van panne, onmiddellijk het dienstdoende kleinood kan vervangen. (Overigens beschikken we – door diverse omstandigheden i.v.m. spellekes en X-Box’en waarover ik hier niet verder ga uitweiden aangezien ze niet echt tot mijn winkel behoren – over nog een derde exemplaar, dat om praktische redenen naar een externe locatie werd verbannen.) Als dusdanig zijn we nog minstens voor de volgende 25 jaar van TV-toestellen voorzien, waardoor de noodzaak van een nieuw blinkend exemplaar een bekommernis wordt die zich ter hoogte van onze gewettigde pensioenleeftijd gaat situeren.

Ten derde gaan – bij het potentieel besteden van een gemiddelde 800 à 1200 euro – onze ogen spontaan blinken en onze bek watertanden bij de gedachte aan zonovergoten terrasjes langs aangename watertjes, temperaturen van 30+° en plaatselijke schotels in landen waar bij voorkeur geen Nederlands (of één der Vlaamse dialecten) wordt gesproken. Doch in geen geval aan kartonnen dozen met isomo, zwart PVC en LCD, LED of plasma.

Ten slotte, is – ondanks het feit dat iedereen nu zeurt over de crisisendatzezoveelbelastingenmoetenbetalenennogmeermoetengaanbesparenvoordiezakenvullersvandebanken enz. – het nu net dit soort ongebreideld consumentisme dat mee aan de basis ligt van het voorgaande, omdat iedereen wil lopen voor hij kan stappen en dus liever in slaap valt voor een kubiek uitgebouwde en gepersonaliseerde homecinema, die werd gekocht met centen die eigenlijk van de bank waren, dan de schande (DE SCHANDE !!!) te moeten ervaren te worden betrapt op een onooglijk oubollig kijkdoosje.

Maar goed, om redenen van vooruitgang (ondanks het knullige kijkdoosje); een mogelijke toekomstige afschaffing van de kabeltelevisie en ook wel huidige overtollige en dubbele kosten, hebben we dus sinds een tweetal weken di-gi-ta-le te-le-vi-sie. Aangezien het vooral om redenen van internet was, eerder dan de digitale televisie an sich, ging de keuze volgens de kenner in huis uit naar Telenet. (Het heerschap van Belgacom zal dus zelf voor de kosten van zijn trouwfeest moeten opdraaien.) De eerste twee weken waren ongetwijfeld de boeiendste van het hele digitale gegeven: als nieuwe klant krijg je twee weken gratis toegang tot alle faciliteiten, dus ook de films op de optie Prime (die we – de beperkte tijd die we aan onze beeldige relatie besteden indachtig – dus niet hebben genomen tegen extra betaling). We hebben een dag of 2-3 van deze gratis optie gebruik gemaakt, en voor het overige hebben we nu tig zenders ipv de voormalige 25 waarop we kunnen zappen en er nog niks noemenswaardigs te zien is. Alleen heb je nu ook de mogelijkheid om de onbenullige programma’s opnieuw te bekijken of zelfs op te nemen, voor het geval je ze zou missen, of nog maar een keertje meer niks beters te doen hebt. Over die aankoop van dat nieuwe gigascherm om daar nog beter van te genieten zullen we het nog eens hebben op één van onze volgende tripjes. Zoals binnen een paar weken in Berlijn bijvoorbeeld.