Mr. Writer

De tijd is er aan zo’n rotvaart vandoor gegaan dat het binnen enkele weken alweer kerstmis is, het einde van het jaar voor de deur staat en het matje van 2010 wordt opgerold. Het was om velerlei redenen niet echt een hoogvlieger – niet alleen voor mezelf trouwens – en daarom zal ik er niet om malen om dit ronde jaar met 1 achter mij te laten.

Een hoogtepunt van het najaar was de zopas afgeronde, korte introductiecursus prozaschrijven. Een volledig andere discipline dan bloggen, overigens, en we hebben ons dan ook enkele weken onledig gehouden met het bedenken van fictieve verhalen die toch wel volgens bepaalde regels en wetmatigheden dienden te worden geschreven, om vervolgens door de medecursisten op de rooster te worden gelegd. Niet alle cursisten hadden als onmiddellijk doel om morgen de nieuwe Harry Mülisch of Hugo Claus te worden, maar zoals ikzelf was het bij de meeste mensen vooral nieuwsgierigheid over waar je moet op letten als je een langer verhaal wilt schrijven. Dat bleek toch niet zo eenvoudig, vooral omdat de inhoud volgens bepaalde regels moet worden opgebouwd, er actie in het verhaal moet zitten die de aandacht van de lezer grijpt, maar anderzijds toch ook niet te lang mag blijven duren, en bovendien moet alles dan nog eens kloppen in de werkelijkheid ook, zodat je alleen kan schrijven over dingen die je zelf kent en hebt ervaren, of dat je verhaal toch een minieme vorm van research vereist.

Grosso modo kwamen dezelfde tips aan bod die je her en der al van bekende schrijvers had kunnen lezen en horen, alleen werden hier je schrijfsels natuurlijk onmiddellijk voor het vuurpeleton gebracht. En in het geval van sommige mensen was dat echt wel letterlijk te nemen. De cursus werd vooral besteed aan de bespreking van je pennevruchten, naast het aangeven van nieuwe tips. Voor wie echte schrijfambities had, was er een opwelling van werklust naar elke les toe, om vervolgens, na bespreking en, in eigen hoofd, uitvergroting van de kemels in de krabbels weer de dieperik in te gaan uit pure wanhoop en het besef dat het water heel diep is. Ook, en dat is waarschijnlijk de grootste barrière voor mensen die liever meer zouden willen schrijven, is de boodschap in eerste instantie “schrijven, schrijven, schrijven”, wat uiteraard niet eenvoudig is als je al minstens 8 werkuren per dag op kantoor doorbrengt, en nog eens 2 uur besteedt enkel maar aan de verplaatsing naar en van die werkplek. Om nog maar te zwijgen van de innerlijke mens, want die moet natuurlijk ook regelmatig versterkt worden.

Maar kom, les excuses sont faits pour s’en servir; uiteindelijk is het met schrijven zoals met sporten en diëten: je vindt altijd wel een uitvlucht om er niet aan te beginnen. Hopelijk brengt het nieuwe jaar daar met 1 ook verandering in.