Vooreerst dien ik wellicht als extra informatie te vermelden dat ik zonet een nieuw masterdiploma behaalde. Inderdaad, om een nieuwe richting uit te kunnen gaan heb ik mij een heel academiejaar op de harde banken van de KU Leuven tussen de twintigers geplaatst, verwonderde blikken, opgetrokken wenkbrauwen en soms verschrikte gezichten trotserend (als ik aanstalten maakte om me naast een twenty-something-medestudent te installeren, wat hen uiteraard totally uncool maakte) om, voortbouwend op eerdere studies en wat ik al vergaard had als ervaring, wat nieuwe inzichten op te doen die me zouden toelaten om met herwonnen frisheid en motivatie full speed die nieuwe richting uit te stuwen en niet met de tong op de schoenen en gebogen rug het nieuw bepaalde eindpunt te halen. Inclusief een crisisproject, 6 weken stage als nieuweling mét een verslag over je 'eerste werkervaring', presentaties in andere talen, een projectpaper over veranderingsmanagement en een masterthesis over medische communicatie, overgoten met blood, sweat & tears. Dat deze vernieuwingsprocedure als kracht van verandering zou dienen om spoedig weer aan de slag te kunnen was echter buiten sommige elementen van het recruteerderscordon gerekend.
Toegegeven, het ging tot nu toe al vrij vlot om tot een gesprek te komen. Uit reacties bij sommige sollicitatiestonden bleek dat echter eerder uit verwondering en nieuwsgierigheid omdat mijn geboortejaar duidelijk niet correleerde met de datum van mijn laatste diploma. Mijn eerste gesprek in een niet nader genoemd ziekenhuisnetwerk in een grote stad, voor een functie die goed aansloot bij eerdere ervaring met stakeholders in combinatie met de nieuwe studie, en bovendien door een kennis met kennis terzake aangewezen als 'typisch iets voor mij' kwam met moeite tot stand.
Eerst werd ik opgebeld door de recruteerder in kwestie, nadat ik een uitgebreid cv met een duidende begeleidingsbrief had verstuurd om één en ander uit te klaren. "Glimlach aan de telefoon, dat hoor je" is zo'n boutade die wel eens in een telefooncursus werd gegeven - iets dat ik me nog herinner uit een vorig leven, toen dat soort beleefdheid nog werd aangeleerd. Welaan, ook een snerende grimlach of smalend gemeesmuil hoor je, want dat weerklonk aan de andere kant van de lijn, alsof niet ik, maar het recruteermeisje al 21 jaar ervaring achter de kiezen had en hier nu eens de lakens zou uitdelen. "Ah, ge zijt dus al altijd sèkretarès geweest", met een toon alsof het idee evenveel walging teweegbracht als een dode hond die al twee weken langs de kant van de weg ligt, gevolgd door "en nu hebt ge dus een diploma". (Ja, mijn tweede masterdiploma en derde diploma in totaal, om correct te zijn, maar daar zou ik nu even niet op ingaan.) Als een terechtgewezen prutser sputterde ik tegen en probeerde ik uit te leggen dat de voorbije 21 jaar die vlag de spreekwoordelijke lading niet altijd had gedekt en het in essentie wel heel wat meer om het lijf had gehad en kreeg dan toch een toegeeflijk en betuttelend "allez, kom dan maar eens op gesprek", maar het was eigenlijk duidelijk dat het kalf daar en dan al verdronken was. Ik durf wedden dat de kleuter die de eerste drie maand van het jaar zijn juf het bloed van onder de nagels heeft gehaald door Sinterklaas met meer warmte wordt toegesproken dan ik op dat moment.
Bij ontmoeting op de dag van het gesprek bleek de damsel zowat tot aan mijn oksels te komen (wellicht ook figuurlijk). Het kleine-mansyndroom dus... (21 jaar ervaring, weet u). In tegenstelling tot de al dan niet ingestudeerde kleinerende houding aan de telefoon bleek ze nu, terwijl ik boven haar uittorende, enkele tonen lager te zingen en zat met grote ogen te luisteren terwijl ik rustig en toonvast mijn ervaring uit de doeken deed, vastbesloten om me dit keer niet uit mijn lood te laten slaan door iemand die zich geen enkele voorstelling kon maken bij wat ik allemaal te vertellen had. Ze was voor de gelegenheid vergezeld van de chef van de dienst, die me constant van top tot teen zat te bekijken, alsof ik geen deftige jurk en hakken droeg maar halfnaakt naar het gesprek was getogen. Of - godbetert - met een T-shirt van de Sex Pistols dat onmiddellijke algehele anarchie bepleitte.
Het formele sollicitatiegesprek werd halverwege onderbroken door de Jos (of was het Lowie) die ongedwongen het kantoor binnenstoof en in onvervalst plat dialect meteen zijn besognes uit de doeken deed, wat de chef bovendien belangrijk genoeg vond om het interview dan ook meteen voor een tijd te verlaten en mij aan mijn lot en de glazig in de verte starende blik van de recruteerder over te laten. Ik zag het kind toen al met het badwater bij het verdronken kalf liggen. Ik ondernam nog wat pogingen om, bevrijd van de keurende/blikken-chef, de recruteerder van de relevantie van mijn ervaring te overtuigen, maar het voelde aan als crawl in een ballenbad en zowel de moed als de verdere interesse voor de job zaten toen al ter hoogte van mijn hakken.
Op een moment dat de job alweer uit mijn gedachten was en ik in de Languedoc aan een welverdiende pastis zat, kreeg ik op de koop toe nog een e-mail van de recruteerder die, bij wijze van welgemikte natrap, mij een boodschap meegaf die erop neerkwam dat ik maar terug moest gaan doen wat ik ervoor al zolang had gedaan, ofte 'schoenmaker blijf bij uw leest'. Niet dat zij deed waarvoor ze gestudeerd had - maar dan zonder ervaring, wat ik overigens nooit publiekelijk in vraag stel bij recruteerders - maar uit de kortzichtige boodschap bleek dat haar filosofie was dat je op een bepaalde leeftijd maar niet al te gek meer moet doen en beter in je stoel bij het vuur blijft zitten.
Een vrouw ging studeren
om nieuw werk te proberen
een diploma en al
maar wat wou het geval?
Vrouwen na 40… die moet je negeren.
No comments:
Post a Comment