Een onwaarschijnlijk lange blogpauze was mijn deel na een niet levensbedreigende doch wel noodzakelijke medische ingreep aan de speekselklier, op gevaar van eliminatie van de daardoor passerende gezichtszenuw, met het risico om voor de rest van mijn dagen als een soort permanente Andre Van Duinkloon door het leven te gaan. Edoch, de arts in kwestie had een stevige hand en heeft mij geen oor aangenaaid, hoewel het wel even opzij diende te worden gelegd om de werkzaamheden grondig uit te voeren. (Bepaalde bronnen meldden mij overigens dat het aannaaien van een oor bij de vrouwelijke soort toch van nul en generlei waarde zou zijn, omdat ze toch niet kunnen luisteren en dat zulks van andere dan van fysieke aard is. Doch dit terzijde.) “All is well that ends well”, zoals de Shake ooit schreef, en na een tweetal weken rehabilitatie zijn de plooien nagenoeg gladgestreken en de wonden dichtgegroeid, op enige plaatselijke gevoelloosheid na – die overigens niet misstaat in het huidige maatschappelijke en politieke klimaat – maar over de terugkeer daarvan zou dan weer enige tijd kunnen overgaan, hoewel het geen verdere activiteiten in de weg staat (ik heb het nu nog steeds over mijn persoonlijke plaatselijke fysieke gevoelloosheid – die maatschappelijke fysionomische is van een geheel andere aard).
Zo mocht ik natuurlijk ook weer de geneugten ondervinden van het ziekenhuisverblijf, iets dat ik iedereen – tenzij u zich wel in een levensbedreigende situatie zou bevinden – ten stelligste kan afraden. Niet dat het dit keer aan de arts of de verpleging lag, verre van, maar in het holst van de nacht met een brute forçe gewekt worden door de stem van Frank Raes vergezeld van voetbalgejuich en een streng sprekende Jan Becaus die al voor de derde keer die nacht zijn nieuws mag herhalen, omdat de bejaarde en verwarde overbuur niet kan wachten tot de haan zelfs maar éénmaal kraait en klaarblijkelijk enig probleem had met kloklezen, bovendien zijn activiteiten wou delen met de rest van de afdeling, maakte dat ook dit verblijf ook weer niet met vijf sterren werd toebedeeld. Daarnaast kwamen de maaltijden overigens ook niet in de buurt van een Bib Gourmand.
Ondertussen heb ik ook besloten om een al dan niet definitieve pauze in te lassen op de blauwe site van de heer Zuckerberg, die daardoor nog minder aan mij verdient dan hij nu al deed. Wat voor mij, om het met een recent gelezen quote van Linkman te zeggen “een casual site is waar fun belangrijk is”, begint blijkbaar voor sommige mensen gargantueske en levensnoodzakelijke/-bedreigende proporties aan te nemen, waarbij persoonlijke reacties via telefoon en e-mail op de gepleegde posts niet worden geschuwd, en dingen letterlijk, persoonlijk, ja zelfs aanstootgevend worden genomen. Zoals reeds eerder gezegd: een beetje perspectief, alstublieft. En laat u eens wat minder gauw een oor aannaaien.
No comments:
Post a Comment